Οι πρόγονοι θέατρα, εμείς πάλι γήπεδα!..

Η δολοφονία του δεκαεννιάχρονου Άλκη έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο, καθώς η οπαδική βία έδειξε τόση βαρβαρότητα που δε χωράει ο νους του ανθρώπου. Γι’ αυτό και άρχισε και από την πολιτεία και από τους πολίτες μια αγωνιώδης συζήτηση με επιμονή στο τι έφταιξε και τι πρέπει να γίνει ώστε να μην ξαναδοκιμάσει η ελληνική κοινωνία τόσο πόνο. Βεβαίως οι ειδικοί έχουν τον πρώτο λόγο στην ερμηνεία της βίας που γεννάει το ποδόσφαιρο και η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να ξεριζώσει νομοθετικά τις παράνομες ενέργειες στο χώρο του αθλητισμού, έστω και με καθυστέρηση πολύχρονη και αδικαιολόγητη. Γιατί δυστυχώς το ποδόσφαιρο σήμερα αντί να προσφέρει ψυχαγωγία έχει γίνει κίνητρο για αντικοινωνική συμπεριφορά με θλιβερές συνέπειες και για τον κόσμο και για τον ίδιο τον αθλητισμό.
Παρακολουθώντας τα τραγικά γεγονότα του φόνου του φοιτητή σκέφτηκα να συγκρίνω και να υπενθυμίσω τον τρόπο που σήμερα ψυχαγωγείται ο Έλληνας με το ποδόσφαιρο και πώς οι πρόγονοί μας στην αρχαία Ελλάδα ενδιαφέρονταν για την ψυχαγωγία τους. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι στην εποχή μας έχουμε γήπεδα εντυπωσιακά σε μέγεθος, ενώ στην αρχαία εποχή οι πρόγονοί μας κατασκεύαζαν θέατρα.
Και γνωρίζουμε ότι κατά την αρχαιότητα σε κάθε πόλη - κράτος το θέατρο ήταν το πιο σημαντικό δημόσιο μνημείο. Εκεί ο πολίτης παρακολουθούσε τις θεατρικές παραστάσεις χωρίς κοινωνικές διακρίσεις και με το εισιτήριο πληρωμένο από την πολιτεία για τους φτωχούς. Και η θεατρική παράσταση ήταν ελεύθερη για όλους, άντρες, γυναίκες, παιδιά, δούλους και τους ξένους.
Αποφεύγω να αναλύσω τη σημασία του θεάτρου για τον πολίτη και μονάχα επισημαίνω ότι εκείνα τα χρόνια το θέατρο ήταν το σχολείο του λαού, γιατί η τραγωδία ή η κωμωδία καλλιεργούσε τον καθολικό ανθρωπισμό. Ήταν ο χώρος του πολιτισμού, όπου ο πολίτης καλλιεργούσε τις πιο σημαντικές αξίες, όπως είναι η δημοκρατία, η ειρήνη, η αλληλεγγύη, η κοινωνική συμβίωση, κ.α.
Αντίθετα, στην εποχή μας τα μεγάλα γήπεδα σφραγίζουν τον πολιτισμό μας και προσφέρουν ψυχαγωγία στους πολίτες. Σ’ αυτά τα σύγχρονα μνημεία ο αθλητισμός έχασε τις αξίες του και έχει μετατραπεί σε φυτώριο της βίας και σε θεραπευτήριο παθολογικών καταστάσεων. Σήμερα το γήπεδο αντί για ψυχαγωγία και ευγενική άμιλλα συμβολίζει το κέρδος, τον ανταγωνισμό, τη σύγκρουση και καθετί που ακυρώνει τη συλλογικότητα, την αριστεία και τις ανθρώπινες αξίες.
Και εύλογα γεννιέται το ερώτημα: Φταίνε τα μεγάλα γήπεδα και το ποδόσφαιρο για τα πάθη που εκδηλώνουν με έμπρακτη βία κάποιοι οπαδοί του; Ο αθλητισμός από την ίδια του τη φύση στοχεύει στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη του ανθρώπου, σωματική και πνευματική. Επομένως ως εκδήλωση συμπεριφοράς δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τη βία, τα μίση και με κάθε αποκλίνουσα ενέργεια.
Όλοι σήμερα έχουμε αντιληφθεί ότι οι αιτίες του οπαδικού φαινομένου βρίσκονται μακριά από το πνεύμα του αθλητισμού και έχουν άμεση σχέση με τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τις ομάδες και θησαυρίζουν από την εκμετάλλευσή τους. Αλλά ως πολίτες θα πρέπει να αναδείξουμε τις μεγάλες ευθύνες που έχει η Πολιτεία για ό,τι παράνομο και βάρβαρο συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Γιατί αυτό το κοινωνικό φαινόμενο του χουλιγκανισμού κρατάει πολλά χρόνια και ποτέ κάποια κυβέρνηση δεν επιχείρησε να βάλει φραγμό.
Άρα υπάρχει συνευθύνη της πολιτείας και των μεγάλων παραγόντων του ποδοσφαίρου. Τώρα είναι φανερό πια ότι οι μεγαλοπαράγοντες εκβιάζουν τις κυβερνήσεις, προσφέροντάς τους κομματική στήριξη και εξασφαλίζοντας την ανοχή και τη σιωπή τους. Έτσι εξηγείται και η μη αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα κατά το παρελθόν και η κάλυψη παρανόμων ενεργειών (π.χ. πώς αντιμετωπίστηκε ο Σαββίδης με την οπλοφορία μέσα στο γήπεδο;).
Όλη αυτή η διαπλοκή και συναγωγή έχει ξεστρατίσει το ποδόσφαιρο και γενικότερα τον αθλητισμό από την κοινωνική του αποστολή. Και τώρα πληρώνουμε όλοι το πικρό τίμημα της ανοχής, ενώ οικογένειες βιώνουν το μαρτύριο του Γολγοθά.
Αξίζει, λοιπόν, να σταθούμε ως παρατηρητές των δύο εποχών, της σύγχρονης και της αρχαίας και να φωτογραφίσουμε τα σύμβολά τους, γήπεδα και θέατρα, μήπως και γίνουμε πιο σοφοί και πιο συνετοί για το μέλλον του αθλητισμού μας.