Κοινό χρέος όλων μας!

on .

Παρακολουθούσαμε το καλοκαίρι του 2019 στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης την παράσταση Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή. Από τη χρονολογική τοποθέτηση των γεγονότων, στην αρχή της, πληροφορηθήκαμε ως θεατές για τον μεγάλο λοιμό της Αθήνας που είχε προηγηθεί και που είχε ως θύματά του σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Όταν άκουσα αυτόν τον αριθμό των θυμάτων από τον λοιμό, εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ που σχεδόν εξέλαβα την αναφορά αυτή ως αδύνατη και σίγουρα ως υπερβολική. Δεν πέρασαν πολλοί μήνες, για να βρεθούμε οι ίδιοι σε μία νέα κοινωνική πραγματικότητα, η οποία λίγο καιρό νωρίτερα θα φαινόταν αδιανόητη για τον καθένα από εμάς. Πρωτόγνωρες καταστάσεις με κοινωνικές απαγορεύσεις, με κλειστή αγορά, με σχολεία χωρίς παιδικές φωνές, με αβεβαιότητα για όλους και για τον καθένα χωριστά. Ακούγαμε για τα πρώτα κρούσματα που άρχισαν να εμφανίζονται και στη χώρα μας, πιστεύαμε ότι ο αριθμός τους μπορεί να παραμείνει μικρός, θέλαμε ακόμη να μην υπάρχει κανένα θύμα ούτε στην πατρίδα μας, ούτε σε ολόκληρο τον κόσμο. Αρχίσαμε να διαψευδόμαστε και αυτό δεν αφορούσε μόνο εμάς, αλλά την παγκόσμια κοινότητα. Η μόνη ελπίδα και καταφυγή για όλους μας ήταν το εμβόλιο, εγκαλώντας, στην ουσία, κατά κάποιον τρόπο, την επιστημονική κοινότητα, γιατί καθυστερούσε ως προς την ανακάλυψη του εμβολίου και τη διάθεσή του στην παγκόσμια κοινωνία. Μία μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη προϋποθέτει, ωστόσο, έρευνα και δοκιμή, εξασφάλιση σημαντικής αποτελεσματικότητας, αποφυγή, όσο γίνεται, περισσότερων παρενεργειών, πειστικότητα για το τελικό αποτέλεσμα. Η επιστήμη έκανε το χρέος της. Η ανακάλυψη του εμβολίου δεν σημαίνει και αυτόματη διάθεση και χρήση του. Απαιτείται η έγκριση από αρμόδιους παγκόσμιους φορείς και οργανισμούς, οι οποίοι έχουν ήδη προδιαγεγραμμένες προϋποθέσεις και συγκεκριμένους όρους διάθεσης του κάθε εμβολίου στην κοινωνία. Αρχίσαμε να ανακουφιζόμαστε, αλλά, δυστυχώς, και να μην πειθόμαστε και να μην πράττουμε εκείνο που ζητούν από εμάς οι ειδικοί και οι επαΐοντες, για να αποφύγουμε και να αντιμετωπίσουμε όσο γίνεται καλύτερα τις οδυνηρές εξελίξεις και συνέπειες που ακολούθησαν και ακολουθούν από τις διάφορες μεταλλάξεις του ιού και τον μεγάλο αριθμό θυμάτων. Πρέπει να τονιστεί και να επισημανθεί ότι η σύσσωμη συμμετοχή της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας στον εμβολιασμό ήταν ένα καλό παράδειγμα που οφείλαμε και οφείλουμε να το ακολουθήσουμε όλοι. Ωστόσο, εμφανιζόμαστε σαν ο καθένας από εμάς, ειδικός και μη ειδικός, να έχει και να ακολουθεί τη δική του προσωπική άποψη και επιλογή, τη στιγμή που η αντιμετώπιση της κατάστασης απαιτεί και προϋποθέτει συλλογικότητα και κοινή δράση. Κινδυνεύουμε, μάλιστα, σε μία ιδιαιτέρως κρίσιμη στιγμή, αντί να νικήσουμε, με το εμβόλιο, όλοι μαζί, αυτό που μας απειλεί, να διαχωριζόμαστε σε αντίπαλες ομάδες, σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, χωρίς να θέλουμε να ακούσουμε τη φωνή της επιστήμης και όλους όσοι νυχθημερόν αγωνίζονται, για να σώζουν τις ζωές όλων μας. Θεωρούμε, δυστυχώς, όλες αυτές τις κραυγές αγωνίας που ακούμε κάθε μέρα από τους ανθρώπους της υγείας, σαν να βρίσκονται μακριά από εμάς και να μη μας αφορούν. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και απαιτεί τον εμβολιασμό όλων, για να νικήσουμε την πανδημία που απειλεί τις ζωές μας και τις ζωές και το μέλλον των παιδιών μας. Επιβάλλεται να ακολουθήσουμε όσα ορίζει η απλή λογική σε μία ιδιαιτέρως κρίσιμη στιγμή που αφορά τον καθένα μας και όλους μαζί.