Στους Γράμμους και στα Βίτσια...

Τα ολομέταξα κρουαζέ φυσεκλίκια της κ. Αχτσιόγλου δεν νομίζω ότι θα βολέψουν.

Ούτε και οι ολόσωμες φόρμες είναι τόσο πρακτικές για ορεινή διαβίωση, έστω σαράντα οκτώ ωρών. Δεν ξέρω κιόλας αν έχουν προβλεφθεί τίποτα χάρτινα σπετσάτα με μια τρύπα στη θέση του προσώπου, να φωτογραφίζονται όπως οι παλιοί φαντάροι: «Η καρδιά μου σου ανήκει»…
Αν κρίνω από τις μαυρόασπρες φωτογραφίες της εποχής, η κατάμαυρη σελίδα της πρόσφατης Ιστορίας μας ήταν ντυμένη

στο unisex χακί, με δίκοχα, λιανοντούφεκα, αδιευκρίνιστης προελεύσεως βαρύ οπλισμό και καντάρια φανατισμού κι αφέλειας κι από τις δυο πλευρές. Είναι καλύτερα, νομίζω, να βλέπουμε τον συναισθηματικό εξοπλισμό παρά την τελική έκβαση του κάθε γεγονότος. Μόνον έτσι θα καταλάβουμε τι νόημα είχε όλο αυτό το μακελειό, γιατί νίκησαν, γιατί ηττήθηκαν και γιατί επιμένουν να πάρουν κι άλλους στον λαιμό τους.
Το ψυχολογικό πείραμα που κάνει φέτος το καλοκαίρι η Νεολαία Σύριζα, ξεκουβαλώντας μυαλά ακατοίκητα σε κρανίου τόπους, δεν είναι μόνον για γέλια. Είναι εκ του πονηρού. Τώρα που σκουραίνουν τα πράγματα στις τάξεις του ριζοσπαστισμού, τρομπάροντας συστηματικά τις φαντασιώσεις κάθε «νεολαίου», είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα τον κάνεις σκλάβο σου για πάντα μωρό μου. Θα του προσφέρεις ταυτότητα εκεί που είναι ακόμα ο «κανένας». Γκαιμπελικό στη σύλληψή του αλλά ας μη ζαλίζουμε τους όρους με ανέξοδες μετατοπίσεις. Ας παρακολουθήσουμε από καθαρή περιέργεια τα σατουρνάλια που έβαλε σε ενέργεια το Γ’ Ράιχ προκειμένου να βάλει στο χέρι έναν σπουδαίο λαό. Ευκολάκι. Τον βρήκε γονατισμένο, με ξεπουπουλιασμένο το φρόνημα, κουρελή, ξυπόλητο, φτωχό που δεν ήξερε πού να αποδώσει τη φτώχεια του. Και τον πόδεσε με ολοκαίνουργες τριζάτες μπότες. Τον έντυσε με sur mesure φαιά σακάκια και χρυσά σκαλιστά κουμπιά. Του έδωσε μυδράλια, περίστροφα και κνούτο. Του είπε: ο κόσμος σου ανήκει, τράβα πιες του το αίμα.
Εκείνη η εκδρομή κράτησε δυστυχώς πολλά χρόνια και πότισε τη γη με αίμα, ενώ ετούτη η φρεναπάτη θα διαρκέσει το πολύ δυο εικοσιτετράωρα κι ό,τι προλάβει να ρουφήξει η σκληρή γης θα ‘ναι από τις άβολες ολόσωμες φόρμες που λέγαμε και παραπάνω.
(στο «in.gr»)