Οι Καλάς απόγονοι των μαχητών του Μ. Αλεξάνδρου!

on .

Στο θέμα αυτό αναφερθήκαμε αρκετές φορές. Αλλά, οι διάφορες μαρτυρίες δίνουν νέες αφορμές να ασχοληθούμε και πάλι. 
Οι διάφορες μαρτυρίες φθάνουν στ’ αυτιά μας σαν παραμύθι από τα χρόνια του Μεγ. Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης, τότε που Μακεδόνες και άλλοι Έλληνες κατακτούσαν τα πέρατα της οικουμένης. Οι αφορμές για να αναφερθεί κανείς στους Καλάς προέρχονται από το γεγονός ότι αρχικά αναφέρονται ως τόποι διαμονής τους το Νοτιοδυτικό Αφγανιστάν και το Βορειοδυτικό Πακιστάν, όπου υπάρχουν οι περισσότεροι, νεότερες μαρτυρίες αναφέρουν ότι Καλάς συναντάει κανείς σε πολλές χώρες της Ανατολής. Για παράδειγμα: Στα υψίπεδα του Παμίρ στην Κεντρική Ασία στη Δημοκρατία του Τατζικιστάν, στη Κίνα, στις ορεινές αλυσίδες των Ιμαλαΐων. Στα διάφορα αυτά μέρη συναντάει ο επισκέπτης εκατοντάδες απογόνους στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου.
Στα μέρη αυτά ο Μ. Αλέξανδρος λατρεύεται και θεοποιείται και παραμένει ως μορφή απελευθερωτή για είκοσι αιώνες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι περήφανοι για την καταγωγή τους από τον Ισκαντάρ (=τον Αλέξανδρο) και διηγούνται εκπληκτικές ιστορίες και θρύλους για τη δύναμη τη σοφία, τη γενναιοψυχία του Ισκαντάρ...
Και ενώ είναι μουσουλμάνοι, τουλάχιστον έτσι δηλώνουν οι ίδιοι, πιστεύουν και προσεύχονται στον Μέγα Αλέξανδρο. Τον έχουν θεοποιήσει: Πιστεύουν όχι μόνον στην Θεϊκή του δύναμη, αλλά και στις θαυματουργικές του ικανότητες:
Η γλώσσα που μιλούν είναι μίξη περσικών, τατζικικών, αφγανικών και αρχαίων ελληνικών ριζών και λέξεων. Έχουν, για παράδειγμα, τις λέξεις καλόν= όμορφον, γυναίκ=γυναίκα, καρύδια=αρίδ.
Το εκπληκτικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, παρά το μουσουλμανικό θρήσκευμα που πιστεύουν βαθιά όχι μόνον στη θεϊκή δύναμη, αλλά και στις θαυματουργικές ιδιότητες του Μ. Αλεξάνδρου. Ο ίδιος ο Ιμάμης μαζί με άλλους ιερείς δημογέροντες και κατοίκους εξιστορεί θαύματα που κάνει ο βασιλιάς – θεός Ισκαντάρ (=Αλέξανδρος). «Αν μια γυναίκα δεν μπορεί να κάνει παιδιά, πηγαίνει στον τάφο του Ισκαντάρ, προσεύχεται και όταν επιστρέφει, μένει έγκυος».
Κάθε άνοιξη και φθινόπωρο πηγαίνουν και προσκυνούν έναν τάφο που βρίσκεται ψηλά στο βουνό Γιασμουλάχ, που πιστεύουν ότι είναι του Ισκαντάρ. Τον τάφο ανακάλυψε ένας δικός τους ανθρώπους πριν από δύο αιώνες.
Οι απόγονοι Ελλήνων του Παμίρ διηγούνται πλήθος θρύλων για τον Μ. Αλέξανδρο. Ένας από αυτούς αναφέρει τον Ισκαντάρ (=Αλέξανδρο) ως έναν πολύ δυνατό άνδρα, ο οποίος σήκωσε ένα βράχο τριών τόνων και τον τοποθέτησε ανάμεσα σε δύο απόκρημνα σημεία σχηματίζοντας γέφυρα.
Ένας άλλος στην περιοχή της λίμνης του Ισκαντάρ, μιλάει για τη δημιουργία της: Ο Αλέξανδρος έφτασε εκεί με τα στρατεύματά του έτοιμος να δώσει μάχη με τις ντόπιες φυλές. Όμως, λίγο πριν από τη σύγκρουση, άνοιξαν οι ουρανοί και έγινε τέτοιος κατακλυσμός που το οροπέδιο γέμισε νερά σχηματίζοντας λίμνη, που διαχώρησε τους δύο στρατούς. Η μάχη δεν δόθηκε ποτέ, οι λαοί συμφιλιώθηκαν.
Ο πρώτος που μίλησε για ύπαρξη απογόνων των στρατιωτών του Μεγ. Αλεξάνδρου στην Ασία ήταν ο Άγγλος αξιωματικός και φιλέλληνας Σερ Τζώρτζ Ρόμπερτσον, ο οποίος το 1895 εντόπισε στον Ινδικό Καύκασο, στα Ιμαλάϊα του Πακιστάν, στο οροπέδιο Τσιτράλ, τους Καφίρ Καλάς, τους μελέτησε και έγραψε βιβλίο γι’ αυτούς.
Είναι γνωστό ότι η εκστρατεία του Έλληνα στρατηλάτη για την Ασία ξεκινάει την άνοιξη του 334 π.Χ. Έπειτα από μιά πορεία θριάμβων πρωτοφανών, φθάνει στην πόλη Εκατόμπυλο. Από εκεί αρχίζει την καταδίωξη του Βήσσου, δολοφόνου του Δαρείου.
Ένας τοπικός θρύλος λέει πως οι στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου εγκαταστάθηκαν στο Σιτράλ και αυτοί ήταν οι πρόγονοι των «Καφίρ – Καλάς». Ποιοί είναι πράγματι, αυτοί οι Καφίρ – Καλάς, που έχουν επιζήσει τόσους αιώνες και κατοικούν στα απροσδιόριστα σύνορα μεταξύ Αφγανιστάν και Πακιστάν, στο γνωστό διεθνώς Ινδοκούς, το οποίο οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Παροπάμισο;
Άν ένας επισκέπτης τους ρωτήσει για τη φυλετική τους καταγωγή, απαντούν ότι είναι Μακεδόνες!..
Και αν ερωτηθούν για την προέλευσή τους, δείχνουν κάπου απροσδιόριστα, Δυτικά. Αναφέρουν, μάλιστα, τη λέξη Τσύαμη ως χώρα της καταγωγής τους, πού δεν είναι άλλο από τον ελληνικό ποταμό Θύαμη (σημερινό Καλαμά).
Στην καρδιά και τις μνήμες των Καφίρ (η ονομασία Καφίρ θυμίζει τη λατρεία των Καβείρων που εικονίζονται στα νομίσματα του Ευκρατίδα, ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες βασιλείς της Βακτριανής, που απλωνόταν στην ευρύτερη περιοχή) αλλά και των Καλάς, ζει ακόμα ο μεγάλος στρατηλάτης Σκαντάρ η Σκεντέρ (=Αλέξανδρος) ή Σικάντερ. Ειδικά το Σικάντερ ακούγεται πιο συχνά (πολύ πιο συχνά στις συζητήσεις τους, σαν να είχε ζήσει μόλις χθες)!
Καυχώνται να λένε ότι κατάγονται από τον Μ. Αλέξανδρο. Λατρεύουν Ντία (Δία) Ζέο (Ζευς), την Γιεστίακ (Εστία). Η φωτιά της θεάς αυτής καίει άσβεστη στο εσωτερικό των φτωχικών σπιτιών τους, που θυμίζει έντονα μακεδονίτικη αρχιτεκτονική και δεν έχει τίποτε κοινό με τα σπίτια των γύρω ντόπιων. Αν η φωτιά της Γεστίας σβήσει, μεγάλη συμφορά προμηνύεται για το σπίτι.
Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται, για να πεισθούμε ότι ο Ντία Ζέο είναι ο θεός Δίας Ζεύς, όχι μόνον για την ομοιότητα του ονόματος, αλλά και γιατί ο θεός αυτός είναι για τους σημερινούς «άπιστους» ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, αλλά και ο θεός των καταιγίδων και των Κεραυνών;
Λατρεύουν και το γιο του Ντία, τον Αμπαλομαίν (Απόλλωνα), που οδηγεί τον ήλιο γύρω από τη Γη, είναι ο Θεός των θρύλων, της μαντικής τέχνης και της μουσικής. Θεό του κρασιού, της μέθης και των απολαύσεων λατρεύουν των Σάγυρκο (Σάτυρο). Θεό των προγόνων και του μελιού τον Μαγεντόνα. Θεά, τέλος, του έρωτα έχουν την Φρατάιτ (Αφροδίτη).
Οι Καφίρ και οι Καλάς θεωρούν τους μουσουλμάνους και τους βουδιστές μιαρούς αλλόθρησκους, ιδιαίτερα τους πρώτους. Και η αποφυγή της επιμιξίας μαζί τους αποτελεί γι’ αυτούς φυλετική επιταγή. Είναι, μάλιστα χαρακτηριστικό ότι, όταν τους πλησιάσει μουσουλμάνος, εξαγνίζονται με λουτρό καθαρτήριο και αφού θυσιάσουν ένα κατσίκι, βρέχουν με το αίμα του το μέτωπό τους. Και τα δύο έθιμα είναι αρχαία ελληνικά και εντελώς άγνωστα στους γύρω λαούς.
Σε αντίθεση με τους κατοίκους της ευρύτερης χώρας, οι οποίοι κάθονται οκλαδόν, οι Καφίρ κάθονται σε καθίσματα, εκπληκτικά μοναδική συνήθεια σ’ ολόκληρη την περιοχή. Ο φερετζές στις γυναίκες τους είναι τελείως άγνωστος. Έχουν οι γυναίκες, ωραία και εκφραστικά μάτια και αντικρίζουν κατάματα, με θάρρος και συχνά προκλητικά τους ξένους ή και τους ντόπιους.
Χορεύουν κυκλικούς χορούς, που είναι τελείως άγνωστοι στην Ασία. Ενώ οι γιορτές τους έχουν στοιχεία βακχικά, η πιο σημαντική, ωστόσο, γιορτή τους είναι του Αμπολομαίν (Απόλλωνα). Συνδυάζουν, δηλαδή, τέλεια (όπως οι αρχαίοι Έλληνες) το Διονυσιακό με το Απολλώνειο στοιχείο.
Σε μια γιορτή, που μοιάζει και συμπίπτει χρονικά με τις δικές μας Αποκριές, μεταφέρουν παμπάλαια ξοανόμορφα ομοιώματα, φυσικού μεγέθους, που η φορεσιά τους μοιάζει πολύ με τη στρατιωτική στολή των ανδρών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικός είναι, στα ξόανα αυτά ο κοντός ελληνικός χιτώνας, με τις χαρακτηριστικές πτυχώσεις του.
Ο Μέγας Αλέξανδρος κατέστη ένα σύμβολο με πολλές έννοιες για πολλούς λαούς και σε χώρες πολύ μακρινές από εκείνες όπου ανέπτυξε την πολεμική του δραστηριότητα, ύστερα από δύο χιλιάδες χρόνια, ο ηρωικός αυτός πολέμαρχος ασκεί μία μόνιμη γοητεία καθώς διαβαίνει σαν σαρωτικός κομήτης πάνω από την ασιατική γη.
Στα Τάξιλα του Πακιστάν, όπου ο Αλέξανδρος στάθμευσε για μερικές εβδομάδες το 327 π.Χ. στη διάρκεια της προελάσεώς του προς την Ινδία, ο ταξιδιώτης διαπιστώνει ότι οι χωρικοί που ξεθάβουν αρχαιότητες από τους χέρσους αγρούς τους, μία μόνον ερμηνεία αποδίδουν για την προέλευση των διαφορετικών νομισμάτων που αποκαλύπτουν. «Ισκάντερ! Ισκάντερ!» αναφωνούν καθώς τα προτείνουν στον υποψήφιο αγοραστή.
Οι πριγκιπικές φυλές του Ινδού θεωρούν τους εαυτούς τους σαν απόμακρους απογόνους των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου, αν και το ελληνικό αίμα που προφανώς τρέχει στις φλέβες τους προήλθε πολύ πιθανώτερα από τους στρατούς των Ελλήνων βασιλέων της Βακτηρίας, οι οποίοι εκυβέρνησαν την περιοχή Παντάμπ επί ολόκληρες γενεές.
Στους αιώνες που ακολούθησαν την μετεωρική παρουσία του Μ. Αλεξάνδρου, η μορφή του πλουτίσθηκε με όλα τα στοιχεία του υπερφυσικού.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ