Να μιλάτε στα παιδιά και να τα ακούτε!..

Εκφοβισμός ή bullying. Υπήρχε, υπάρχει και δυστυχώς θα υπάρχει. Όσο οι γονείς δε συμβουλεύουν τα παιδιά τους. Όσο οι γονείς δε μιλάνε στα παιδιά. Όσο δεν τα ακούνε. Και, ακόμη χειρότερα, όταν νομίζουν πως μεγάλωσαν καθώς πήγαν πρώτη Δημοτικού. Εκεί είναι που ξεκινάνε όλα. Η στιγμή που οι γονείς θα χρειαστεί να συνεργαστούν με τον δάσκαλο για όφελος του παιδιού. Δεν υπάρχουν μυστικά όταν μιλάμε για παιδικές ψυχές. Χρειάζονται την προστασία όλων μας. Υπάρχουν χαρακτήρες διαφορετικοί, βιώματα ελλιπή. Είναι φθηνή λύση η αυτοκτονία, αλλά εύκολη επιλογή για έναν νέο που έχει καταπιεστεί από τους συμμαθητές του και έχουν στραφεί εναντίον του, ειδικά στην εποχή των social media.
Προσωπικά έχω δεχθεί σχολικό εκφοβισμό στην ηλικία των οχτώ, στο Δημοτικό. Σε μία άλλη εποχή. Χωρις "έξυπνα κινητά" και "ταμπλέτες". Ένα παιδί που είχε έρθει από μονοθέσιο δημοτικό σχολείο, στα ορεινά του Ζαγορίου, σε ένα σχολείο με 500 - 600 παιδιά στην καρδιά της πόλης των θρύλων και των παραδόσεων.
Λίγο - πολύ, η ιστορία έχεις ως εξής... ένας συμμαθητής μου, με είχε σπρώξει με όλη του την δύναμη τη στιγμή που είχα σκύψει να πιω νερό στις εξωτερικές βρύσες του σχολείου. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσω κάτω, αλλά ευτυχώς δεν χτύπησα... Όμως, μέσα μου εκείνη τη στιγμή ξύπνησε το αίσθημα δικαίου. Με ψυχραιμία σηκώθηκα και συνέχισα την πορεία μου προς την αίθουσα διδασκαλίας... Σε πρώτη φάση, δεν βρήκα το θάρρος να πω κάτι στον δάσκαλο, αλλά δεν έμεινα και άπραγος. Το μεσημέρι που πήγα σπίτι ανέφερα το γεγονός στην μάνα μου η οποία αμέσως ενημέρωσε τη μάνα του "εκφοβιστή" μαθητή για ό,τι είχε συμβεί.
Επίσης, το πρωί της επόμενης μέρας η μάνα μου ενημέρωσε και τον δάσκαλό μας, ο οποίος μας μίλησε (σε εμένα και τον "εκφοβιστή") και μας προέτρεψε να δώσουμε φιλικά τα χέρια μας. Και το συμβάν έληξε εκεί. Δηλαδή, εκεί όπου γεννήθηκε, στη ρίζα του.
Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Δεν είναι όλα τα παιδιά ευαίσθητα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι αδιάφοροι. Υπάρχει διαφορετικότητα. Αλλά αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι το εξής... Να μιλάτε. Είτε στο σχολείο. Είτε στον στρατό. Είτε στην δουλειά. Να μιλάτε για το δίκαιο και το ανθρώπινο. Κάποιος θα βρεθεί να σας ακούσει!