Οι Έλληνες είναι οι ευεργέτες της Δύσης!

Οι ισχυροί της γης προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα άνομα συμφέροντά τους είναι έτοιμοι να παραχαράξουν κυνικότατα την ιστορία. Την ιστορική αλήθεια την δέχονται μέχρι εκεί που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Όταν δουν κάτι που δεν υπηρετεί τους στόχους τους αρχίζουν τις μυθοπλασίες αλλοιώνοντας τα γεγονότα και προσαρμόζοντας αυτά στα συμφέροντά τους. Μία αναδρομή στην Ελληνική Ιστορία θα αναδείξει χωρίς δυσκολία αυτή την αλήθεια. Εκτός από τα παραπάνω, στις ημέρες μας εμφανίστηκε και η νέα αόρατη παγκόσμια δύναμη, υπερδύναμη, η λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων, η Παγκοσμιοποίηση, η οποία στοχεύει να αλλάξει τη μορφή του πλανήτη, να ισοπεδώσει τα πάντα. Ο,τιδήποτε αποτελεί βασικό στοιχείο μιας κοινωνίας, όπως η ιστορία, η θρησκεία, η γλώσσα, τα εθνικά σύμβολα, να εξαφανιστούν…
Είναι γνωστό το αξίωμα: Η δράση φέρει αντίδραση. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε κάποιες ευχάριστες αντιδράσεις την ώρα που ακούγονται ακατανόητες θεωρίες για την πορεία του κόσμου. Θεωρίες, που ασφαλώς, δεν θα οδηγήσουν σε απάνεμα λιμάνια τον άνθρωπο. Αντίθετα ο άνθρωπος θα χάσει την ανθρωπιά του.
Τόσο στον Ελλαδικό χώρο, όσο και στο εξωτερικό μεγάλες προσωπικότητες και πνευματικοί ηγέτες των λαών με τη γραφίδα ως όπλο διδάσκουν, εκπέμπουν φως πνευματικό και κηρύττουν στους λαούς την αλήθεια, την αρετή, την ηθική και τον ανθρωπισμό.
Όλοι αυτοί είναι γνώστες του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, αλλά και της Χριστιανικής Αλήθειας. Ένας από αυτούς είναι και ο Άγγλος συγγραφέας Τόμας Καχίλ, ο οποίος με το υπέροχο βιβλίο του: «Γι’ αυτό έχουν σημασία οι Έλληνες», στέλνει αιώνια μηνύματα στους ισχυρούς της γης, αλλά και στους ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων όλου του Κόσμου.
Παρουσιάζει με γλαφυρότητα τις επιδράσεις του Ελληνικού Πολιτισμού στη Δύση. Ζούμε, γράφει, σε μια εποχή που η Ελλάδα και ο Ελληνικός Πολιτισμός έχουν επανέλθει στο προσκήνιο σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ελληνική σκέψη γίνεται επίκαιρη για ακόμη μία φορά. Η τάση αυτή είχε αντικατασταθεί από μία αυξανόμενη δυσπιστία και αμφισβήτηση.
Τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό οι Δυτικοί θεωρούν φυσικό τους πρόδρομο και τους εαυτούς τους διαδόχους του. Γι’ αυτό και ο συγγραφέας Τόμας Καχίλ θεωρεί την Ελλάδα θεμέλιο του Δυτικού Πολιτισμού και αναφέρεται στην αξία της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς στην καθημερινή ζωή κάθε ανθρώπου.
Με λιτό και γλαφυρό τρόπο ο συγγραφέας δίνει τις απαντήσεις: «Γιατί ήξεραν να πολεμούν όπως ο Αχιλλέας χωρίς να χάνουν την ανθρωπιά τους. Ήξεραν να αισθάνονται και να δακρύζουν όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα χωρίς να χάνουν την λογική τους. Ήξεραν να γλεντούν και να μεθούν χωρίς να χάνουν το χιούμορ τους.
Κυβερνήτες του εαυτού τους ήξεραν να κυβερνηθούν από τους ομοίους τους. Έμαθαν να βλέπουν τον κόσμο πέρα από αυτό που έβλεπαν τα μάτια τους. Γι’ αυτό έχουν σημασία, οι Έλληνες περισσότερο από ποτέ».
Στην αρχή του βιβλίου του ο συγγραφέας τονίζει: «Έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε την ιστορία ως μία σειρά αλλεπαλλήλων καταστροφών, όπου ο ένας πόλεμος διαδέχεται τον άλλον και η μία καταστροφή την άλλη, λες και η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο, τίποτε περισσότερο από το άθροισμα των αφηγήσεων για τον ανθρώπινο πόνο, συγκεκριμένων και ταξινομημένων κατά χρονική σειρά. Πολύ συχνά, ασφαλώς, αυτή η περιγραφή μας καλύπτει. Όμως, η ιστορία δεν παύει να είναι και ένα χρονικό της ανθρώπινης ευγένειας που απαριθμεί όλες εκείνες τις ευτυχείς και ανεξήγητες συγκυρίες κατά τις οποίες ένας άνθρωπος έκανε κάτι για κάποιον άλλον, έσωσε μια χωή, προσέφερε ένα δώρο, κάτι περισσότερο από αυό που απαιτούσαν από εκείνον οι περιστάσεις.
Και για να γίνει περισσότερο κατανοητός ο τίτλος του βιβλίου: «Γι’ αυτό έχουν σημασία οι Έλληνες», δανείζεται μία παραστατική εικόνα από την καθημερινότητα: «Οι αρχαίοι Έλληνες ανακατεύθηκαν σε όλα. Δεν υπήρξε εμπειρία που να την αρνήθηκαν, δεν υπήρξε πρόβλημα που να μην προσπάθησαν να το λύσουν. Σ’ έναν κόσμο που ήταν ακόμη καινούργιος, ξεκίνησαν με το πρώτο φως της αυγής και γύρισαν νωρίς από την αγορά, με τα χέρια γεμάτα και τα αμάξια τους φορτωμένα με κάθε είδους προϊόντα που μπόρεσαν να βρουν, ντόπια και ξένα, φυσικά και τεχνητά.
Ό,τι κι αν ζούμε σήμερα, ό,τι ελπίζουμε να μάθουμε, ό,τι επιθυμούμε περισσότερο να αποκτήσουμε, ό,τι προσπαθούμε να ανακαλύψουμε, διαπιστώνουμε πως το βρήκαν οι Έλληνες και τους βρίσκουμε κι εκείνους μπροστά μας. Είναι οι ευεργέτες της Δύσης…».
Φυσικά, μαζί με όλα αυτά οι αρχαίοι Έλληνες ανακάλυψαν και μίλησαν την ωραιότερη γλώσσα του κόσμου, την μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνον. Ο μεγάλος ρήτορας και φιλόσοφος της Ρώμης Κικέρων είπε: «Αν οι θεοί του Ολύμπου μιλούν, την γλώσσα των Ελλήνων θα μιλούν».
Κι όμως, σήμερα οι ισχυροί της παγκοσμιοποίησης θέλουν να μας υποχρεώσουν να ομιλούμε και να γράφουμε την αγγλική γλώσσα παγκοσμίως. Την αγγλική που δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα γλωσσών… Αν αφαιρέσουμε τις ελληνικές λέξεις που πήρε από τη γλώσσα μας η αγγλική δεν θα μπορεί να λειτουργήσει. Το απέδειξαν σαφέστατα οι τρεις Έλληνες Πανεπιστημιακοί καθηγητές: Οι Ξενοφών Ζολώτας, Παναγιώτης Σουκάκος και Νικόλαος Κούνης, οι οποίοι μίλησαν σε διεθνή Συνέδρια στην αγγλική χρησιμοποιώντας αποκλειστικά λέξεις που πήραν οι Άγγλοι από την ελληνική γλώσσα…
Η εφημερίδα «Τάιμς» της Νέας Υόρκης αποτυπώνει την πρόθεση των ισχυρών της εποχής μας να επιβάλουν δυναμικά την αγγλική γλώσσα παγκοσμίως με μία γελοιογραφία. Η γελοιογραφία αυτή των «Τάιμς» παριστάνει σαν οδοστρωτήρα την αγγλική γλώσσα, που «συντρίβει» όλες τις άλλες γλώσσες του πλανήτη…
Στα επιμέρους κεφάλαια ο Τόμας Καχίλ εξετάζει τον Έλληνα ως πολεμιστή, ως περιπλανώμενο, ως ποιητή, ως πολιτικό και δραματουργό, ως φιλόσοφο και ως καλλιτέχνη. Τέλος εκφράζει το θαυμασμό του πώς ο μεγάλος Έλληνας βασιλιάς από την Μακεδονία Αλέξανδρος κατέκτησε σχεδόν ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο για να μεταδώσει τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Καλά και ωραία όλα αυτά, αλλά για να καρποφορήσουν, πρέπει να πέσουν σε γόνιμο έδαφος, «εις γόνιμον γην», να υπάρχει νους και καρδιά με ευαίσθητες χορδές, για να κάνουν βίωμά τους τα μηνύματα που έρχονται από τα βάθη των αιώνων. Δυστυχώς, εκείνοι που έχουν στα χέρια τους τις τύχες των λαών και του κόσμου δεν συγκινούνται από την δυστυχία των άλλων. Την πολιτική τους διέπει ωμότητα και κυνισμός.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν γινόταν έντονες συζητήσεις για την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επεμβαίνουν κυνικότατα οι ισχυροί της Δύσης με την απαίτηση: «Να μπει χωρίς καθυστέρηση η Τουρκία στην Ε.Ε. χωρίς αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην τότε Προεδρία της Ε.Ε. διεμήνυσαν: «Μη διανοηθείτε να θέσετε ως όρο την αναγνώριση της Κύπρου»… Αυτά από τη μεγάλη Δημοκρατική χώρα…
Στη συνέχεια ο Τόμας Καχίλ αναφέρεται στις σχέσεις Χριστιανισμού και Ελληνισμού. «Ο Χριστιανισμός έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στον ελληνορωμαϊκό κόσμο, ο οποίος είχε διαμορφωθεί από τον ελληνικό πολιτισμό και τη ρωμαϊκή δύναμη. Η γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Χριστιανισμός δεν ήταν τα εβραϊκά (ούτε καν τα αραμαϊκά των πρώτων Χριστιανών), αλλά τα ελληνικά. Τα ιερά κείμενα των Χριστιανών, που ονομάστηκαν Καινή Διαθήκη, γράφτηκαν στα ελληνικά και το Ευαγγέλιο κηρύχτηκε σε όλο τον αρχαίο κόσμο στα ελληνικά. Οι όροι αυτής της νέας θρησκείας, αν και ακολουθούσαν εβραϊκά πρότυπα, ήταν όροι ελληνικοί. Χριστός, Εκκλησία, Βάπτισις, Ευχαριστία, Αγάπη, όλες οι βασικές λέξεις του Χριστιανισμού ήταν ελληνικές λέξεις.
Τα πρότυπα της χριστιανικής σκέψης έμοιαζαν με ακριβή κατεργασμένη ξυλεία, την προέλευση της οποίας θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει στην εβραϊκή της πατρίδα, τις ακτές της Ανατολικής μεσογείου, αλλά πολύ συχνά έλαμπε χάρη στην ελληνική της πατίνα. Ο Παύλος και ο Λουκάς, στους οποίους αντιστοιχεί σχεδόν το εξήντα τοις εκατό των κειμένων της Καινής Διαθήκης, δείχνουν εξοικειωμένοι με την ελληνική φιλοσοφία, και μάλιστα φαίνεται ότι τρέφουν κάποια συμπάθεια για τον Στωικισμό. Αυτή η φιλοσοφία της αυταπάρνησης δίδασκε, επίσης, την αδελφοσύνη των ανθρώπων, με βάση τη στωική αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουν μία θεϊκή σπίθα μέσα τους, που τους επιτρέπει να επικοινωνούν με τον Θεό, ο οποίος στη στωική διδασκαλία ονομάζεται Λόγος. Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο για τον Ιησούν Χριστόν: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος…».

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ