ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Γράφτηκε από τον/την ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ on . Posted in Προσκήνιο-Παρασκήνιο

ΒΕΡΟΛΙΝΟ 2019-2020!..
Μία επίσκεψη στο Potsdam είναι πάντα ενδιαφερουσα, αλλά αυτή τη φορά αφορούσε την καλοοργανωμένη εκεί έκθεση πολλών έργων του Van Gogh στο Μουσείο «Barberini» (φωτό). Ένα τεράστιο άγαλμα στην είσοδο του Μουσείου, με το όνομα… «το βήμα του αιώνα» από ένα καταταλαιπωρημένο ανθρώπινο σώμα, με το μπροστινό πόδι ξυπόλυτο, προσπαθώντας να δρασκελίσει και το πίσω, φορώντας τα υπολείμματα μιας αρβύλας, σε προδιαθέτει στην αγωνία του γλύπτη για τον αιώνα που φεύγει και αυτόν που ακολουθεί. Σκέφτηκα εγώ ο… βουκολικός: Πού πας ρε Καραμήτρο ξυπόλυτος στ’ αγκάθια;
Ας είναι όμως. Η έκθεση του Μεγάλου καλλιτέχνη με ενθουσίασε όχι μόνο για την ποιότητα και το «βάρος» των εκτιθεμένων έργων, αλλά και για τις αναλύσεις που υπήρχαν τόσο στην εισαγωγή της έκθεσης, όσο και για το καθένα έργο ξεχωριστά. Ήταν πράγματι μία μαγεία, την οποία δεν έχω συναντήσει σε πολλές άλλες εκθέσεις έργων του σε άλλα μέρη του κόσμου, μηδέ του Παρισιού εξαιρουμένου (φωτό).
Το… πενταχιλιόμετρο περπάτημα γύρω από τη λίμνη Schlachtensee αποτελεί μία από τις χειμωνιάτικες απολαύσεις των Γερμανών με κατάληξη σε ένα εξαιρετικό καφέ – εστιατόριο για σωματική ανάπαυση και γευστική απόλαυση. Καθώς ήταν πρωινές ακόμα ώρες οι… έρημες πάπιες αντί να κολυμπούν περπατούσαν απογοητευμένες στον πάγο, γλιστρώντας με κωμικό τρόπο (φωτό), ενώ παραπέρα ένας γεναίος σωματώδης κύκνος… παρίστανε το παγοθραυστικό και οι πάπιες ακολουθούσαν για την λεία.
Απολαμβάνοντας τη βόλτα, έπεσα απάνω σε έναν πίνακα όπου με ξυλόγλυπτα γράμματα ήταν αποτυπωμένος ο «διάλογος» μεταξύ δύο σπουργιτιών, της Elizabeth Cheney του 1859 (φωτό).
«Said the Robin to the Sparrow: “I would really like to know, Why these anxious human beings Rush about and worry so”.
Said the Sparrow to the Robin, “Friend, I think that it must be, that they have no Heavenly Father, Such as cares for you and me».
Τουτέστιν: Λέει ο Robin στον Sparrow «Αλήθεια θέλω να ξέρω, γιατί αυτοί οι αγχωμένοι άνθρωποι βιάζονται τόσο και είναι επίσης ανήσυχοι».
Λέει ο Sparrow στον Robin: «Φίλε, νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί δεν έχουν Επουράνιο Πατέρα, που να νοιάζεται, όπως για σένα και για μένα».
Αυτή είναι μία πολύ ωραία εκδοχή το 1859 από την κυρία Elizabeth για τους ανθρώπους και τα πουλιά. Φανταστείτε την κυρία Elizabeth να ζούσε το 2020, όπου τα μυαλά πολλών ανθρώπων δεν είναι μόνο τόσο βιαστικά και ανήσυχα, αλλά έχουν ανέβει πολύ πάνω από τα… ανύπαρκτα μαλλιά τους!
Απόλαυσα πράγματι μαζί με τα… λεφούσια όλων των γεροντυμένων Γερμανών ολόκληρο τον περίγυρο της πασίγνωστης και σπουδαίας για τους Βερολινέζους αυτής λίμνης και επικρότησα το καμάρι τους γι’ αυτήν.
Γι - Πας