ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

AN TO... ΔΗΛΩΣΕΙΣ!..

 Από την εποχή του αείμνηστου Αντώνη Τρίτση είχε κυκλοφορήσει το «σλόγκαν»... «αν το δηλώσεις μπορεί να το σώσεις»!

Και εννοούσε φυσικά όλα τα αυθαίρετα απανταχού της χώρας. Ο κύριος σκοπός βεβαίως ήταν η συγκέντρωση χρημάτων από εκείνους που παράνομα έχτισαν παντού χωρίς να πληρώσουν δραχμή στο κράτος, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν προύχοντες και παραλήδες, οι οποίοι δεν είχαν σεβαστεί κανένα νόμο του Κράτους και κανένα κανόνα, είτε περιβαλλοντολογικό είτε πολεοδομικό. Τώρα πώς κατάφεραν να χτίσουν βιλάρες καταλαμβάνοντας είτε ολόκληρες μαγευτικές παραλίες -όρα Κυριακού στο Πόρτο Χέλι- είτε «σαλέ» με πανοραμική θέα σε πευκόφυτες εκτάσεις είτε και επαγγελματικές επιχειρήσεις με... χαρτόκουτα και πισόχαρτα σε προνομιακές θέσεις για εκμετάλλευση, αυτό είναι μία άλλη ιστορία, που έχει σχέση με την λειτουργία της κρατικής μηχανής, τα περίφημα... «λαδώματα», τα οποία στην περίπτωση των κρατικών Νοσοκομείων, έλαβαν το «επίσημο όνομα φακελάκι»! Και οι μεν προύχοντες και παραλήδες... είχαν τον τρόπο τους να το κάνουν με τους εκπροσώπους τους σε κάθε «γρανάζι» αυτού του Κράτους. Η μεθοδολογία τους όμως άνοιξε τα μάτια σε κάθε... κακομοίρη, επιθυμούντα να παρανομήσει και μη νομίσετε ότι ξόδευε παραπάνω. Απλά μη πληρώνοντας τα νόμιμα, ίσως γλύτωνε κιόλας από τα έξοδά του, δημιουργώντας την τάξη των «λαδωνόμενων», η οποία έκανε την εμφάνισή της με πλούτη μη συμβιβαζόμενα με τα εισοδήματα των... μελών της. Όλα αυτά είναι ευκολοπαρατήρητα από τον καθένα που διαθέτει τον... «κοινόν νουν»! Ουδόλως όμως παρατηρήσιμα από τις υπηρεσίες του Κράτους, εντεταλμένες γι’ αυτόν το σκοπό. Και όπου τυχόν κάποιος αυστηρά υπηρεσιακός τολμούσε να παρέμβει, σεβόμενος την κατεχομένη με την αξία του θέση του, εαυτόν και την συνείδησή του, εύκολα αντικαθίστατο από άλλον ή λιγότερης αξίας ή απολύτως ανάξιο και φυσικά περισσότερο «εύπλαστο»! Και το... παραδάκι έρεε για να γιγαντώσει την συνομοταξία των «νεόπλουτων». Έτσι, λοιπόν, προέκυψαν μπαζωμένα ρέματα με παράνομα κτίσματα επ’ αυτών και «κλειστές ιδιωτικές παραλίες» απαγορεύουσες την πρόσβαση στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Κάποια στιγμή οι... ουρανοί έριξαν περισσότερη βροχή και πνίγηκαν στα ρέματα πολλοί παρανομήσαντες, αλλά και περισσότεροι «αθώοι» και γιγάντωσε ο αέρας μία «απλή» πυρκαϊά για να καούν μαζί με κάποιες βιλάρες και κοινά παράνομα σπιτάκια, το χειρότερο όμως να καούν, μέχρι «εξαχνώσεως» κατά τους ιατροδικαστές, εκατό περίπου άνθρωποι κάθε ηλικίας μέχρι και έξι μηνών!
«Τις πταίει»; θα αναφωνούσε ο Χαρίλαος Τρικούπης! Φταίει φυσικά πρώτα-πρώτα η κορυφή, ο βασιλιάς τότε, το Κράτος τώρα. Φταίει, διότι κάνει πως δεν βλέπει τα όσα τραγικά συμβαίνουν με την έγκρισή του στην κρατική μηχανή! Κάποτε ένας πολιτικός είχε επαγγελθεί την «επανίδρυση» του κράτους. Δεν το έκανε και καταλαβαίνοντας το σφάλμα του αυτοαποσύρθηκε. Θα περίμενε κάποιος από μία ...«πρωτότυπη» Κυβέρνηση της Αριστεράς να κάνει τις αυτονόητες -κυρίως ηθικές- ενέργειες, έστω κάποιες από αυτές, αλλά αυτή αποδύθηκε σε έναν αγώνα επιβράβευσης της αναξιοσύνης, σε αναξιοκρατία, σε εθνική μειοδοσία και άσκοπη σπατάλη σε καιρούς χαλεπούς. Καιρός να μας αδειάσει... τη γωνιά.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ;
 Και επειδή κάπου ανέφερα το... «Νοσοκομειακό φακελάκι», διότι να μη γελιόμαστε, δεν είναι μόνο «ιατρικό», θα ήθελα εδώ να πω ορισμένα πράγματα «εκ πείρας».
Πριν από την επί ΠΑΣΟΚ, Αυγερινού και Γεννηματά, θέσπιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (Ε.Σ.Υ.), επικρατούσε μία... «ερασιτεχνική» θα έλεγα κατάσταση, όπου οι εισαγόμενοι από το κάθε ιατρείο «μεγαλοσχήμονος» για νοσηλεία ή και χειρουργική επέμβαση ήταν ήδη «τακτοποιημένοι» ως προς τις αμοιβές. Θυμάμαι την γραμματέα ενός Καθηγητού να υπενθυμίζει στους χειρουργηθέντες κατά την ημέρα της εφημερίας, την αμοιβή του κ. Καθηγητού! Κάποτε, όταν ο τελευταίος ρωτήθηκε ότι η αμοιβή του για μία σκωληκοειδεκτομή ήταν μεγάλη, απάντησε ότι έτσι έπρεπε για να μην κατακλύζεται εκείνος από αιτήσεις για σκωληκοειδεκτομές! Οι υπόλοιποι γιατροί αρκούνταν σε μία ωραία γραβάτα, ένα μοντέρνο πουκάμισο, μία τσάντα, ένα πιεσόμετρο ή ακόμα και τελευταίου τύπου ακουστικά, ως ευγνωμοσύνη του ασθενούς. Με το Ε.Σ.Υ. και την ίδρυση νέων Ιατρικών Σχολών τα πράγματα άλλαξαν. Δεν ήταν πλέον μόνο οι καθηγητές ισόβιοι και... ακούνητοι από τη θέση τους, αλλά όλοι οι γιατροί, από την στιγμή που καταλάμβαναν μία θεσμοθετημένη θέση, η εξέλιξη της οποίας ήταν εξασφαλισμένη μέχρι και της θέσεως του Δ/ντού, ανεξάρτητα αν τον βαθμό αυτόν κατείχαν περισσότεροι του ενός!
Έτσι, σιγά-σιγά δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις ώστε ο κάθε ασθενής να έχει τον... προσωπικό του γιατρό και ορισμένοι που... ξέφευγαν αδέσποτοι κατά την διάρκεια της εφημερίας να ψάχνουν απεγνωσμένα για... γιατρό, βλέποντας μάλιστα τους διπλανούς τους να... τυχαίνουν ιδιαιτέρων ιατρικών περιποιήσεων. Σε ερώτησή τους δε λάβαιναν την απάντηση: «Εσύ τίνος είσαι; Επιτρέπεται αυτό να συνεχιστεί;».
Γι - Πας