ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Ο «ΚΑΛΟΣ» ΚΑΙ Ο... «ΠΟΝΗΡΟΣ»!

Έτυχε τελευταία να διαβάσω από μια «Ανθολογία» που μου είχε χαρίσει ο αείμνηστος δάσκαλός μου Αρσένης Γεροντικός, το «Τραγούδι της καμπάνας» του Σίλλερ και θεώρησα ότι αξίζει τον κόπο να μεταφέρω μερικούς στίχους:
«... όπου από λόγου του ο λαός λευτερωθεί,
η προκοπή εκεί πέρα δεν ανθίζει.
...στον τόπο του καλού θρονιάστη ο πονηρός
κι ασίγαστα μανίζουν τ’ άγρια πάθη».
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται κριτική ανάλυση από εμένα οι μεταφρασμένοι από τον δάσκαλό μου αυτοί στίχοι του μεγάλου στοχαστή. Απλά τους μεταφέρω επειδή ταιριάζουν στην σημερινή τραγική κατάσταση, την οποία βιώνει η πατρίδα μας και ο λαός της, που «μόνος» του και λεύτερα την επιλέγει.
Ο «πονηρός» και οι... «πονηροί» θρονιάστηκαν εκεί που θα έπρεπε να είναι θρονιασμένο το «καλό», και τ’ άγρια πάθη «μανίζουν ασίγαστα» από την εποχή των Βαρουφακηδο-Λαφαναζαίων και της... αλήστου μνήμης Ζωής μετά της Ραχήλ! Ο «πονηρός» ψεύδεται ασύστολα στον «λαό» κι εκείνος απλόχερα του δίνει παρατάσεις εξουσίας κάνοντάς τον έναν θρασύτατο και παθιασμένο δήμιό του.
Οι προηγούμενοι «εξουσιαστές» αυτού του «λαού» του χάριζαν ευδαιμονία με δανεικά λεφτά.
Είχε προηγηθεί το 1981 η πρώτη «λευτεριά» από... λόγου του αυτού του λαού και η προκοπή του έκτοτε δεν... «άνθισε». Ο τότε «πονηρός» που είχε θρονιαστεί στον τόπο του «καλού» δεν του παραχώρησε μόνο... ψεύτικα υλικά αγαθά, αλλά και εξουσίες που δεν άξιζαν σ’ εκείνους που τις απόχτησαν. Κανένας στα μικρά διαστήματα που μεσολάβησαν δεν μπόρεσε να επαναφέρει στον σωστό δρόμο αυτές τις εξουσίες διότι «μάνιζαν» τ’ άγρια πάθη της ψεύτικης ευδαιμονίας! Ήρθε δεύτερος «πονηρός» και είπε: μη φοβάστε «λεφτά υπάρχουν»! Και ήρθε ο άλλος ο «πονηρότερος» τρίτος, που μιμήθηκε τον πρώτο τον παλιό «πονηρό» και μέσα στον κίνδυνο της μεγάλης κατάρρευσης φόρτωσε το λαό με ένα σωρό ψέμματα υποσχόμενος τον... «παράδεισο»!
Ο «πνιγμένος» ...πιάστηκε από τα μαλλιά του κι εκεί βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο έλεος του δεύτερου «πονηρού» θρονιασμένου στη θέση του «καλού»! Ανώνυμα το λέω. Τώρα εγώ, μια μονάδα του «λαού» σκέφτομαι: Δούλεψα 47 ολόκληρα χρόνια και πρόσφερα όλα αυτά τα χρόνια, από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία, όλα εκείνα που απαιτούνταν για την εξασφάλιση των γηρατειών μου. Σταμάτησα στα 47 χρόνια από την πρώτη εργασία μου και στα 74 βιολογικά μου.
Φυσικά και δεν λογαριάζω μέσα στα 47 αυτά χρόνια τα άλλα 6, συν 2 της άμισθης αρχής της ειδικότητας, στα οποία με μεγάλες στερήσεις και με έξοδα των γονιών μου σπούδασα την Ιατρική επιστήμη. Τα 47 χρόνια αρχίζουν από εκεί και πέρα. Με βάση τους λογικούς υπολογισμούς που ισχύουν παγκόσμια, πήρα μια σύνταξη, την οποία τώρα οι... έξυπνοι «πονηροί» θέλουν να την εξισώσουν με αυτήν κάποιου που «δούλεψε» 5-6 χρόνια ή έστω και τριάντα, θεωρώντας με... μεγαλοσυνταξιούχο! Είναι λογικό;

Η ΙΑΤΡΙΚΗ, Η ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ...
Με αφορμή που κάποιοι, έστω και περισσότεροι του... «κανονικού» γιατροί, θησαυρίζουν με τρόπο που δεν συμβιβάζεται με τους ηθικούς κανόνες, εκμεταλλευόμενοι τις θέσεις που υπηρετούν, τις αποκλειστικές γνώσεις τους και την τόσο λεπτή ιδιότητά τους, που μόνο ο Θεός μπορεί να την ξεπεράσει, το κράτος επιτίθεται συλλήβδην στον Ιατρικό κλάδο ως επαγγέλματος, για να εναρμονιστεί με το «γενικό αίσθημα», που δεν είναι γενικό, αλλά... λαϊκίστικο, προφανώς!
Θεωρεί, αλήθεια, αυτό το κράτος δίκαιο να αμείβει έναν γιατρό, με τον μισθό που τον αμείβει αδιαφορώντας για τις τόσο μακρόχρονες και κοπιαστικές σπουδές του, τα μεταπτυχιακά του και τις έρευνές του; Αλήθεια, με αυτή την «αντιϊατρική» λογική, θεωρεί δίκαιο ο κηπουρός του Νοσοκομείου ρίχνοντας «φουσκή» στα λουλούδια έξω στη λιακάδα, να υπάγεται στα «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα και ο γιατρός που αγωνίζεται απάνθρωπα μέσα στη βρωμιά, στον κίνδυνο των μεταδοτικών ασθενειών, στο ακαθόριστο ωράριο και γενικά στην πάλη με τον θάνατο, να θεωρείται μεγαλοσυνταξιούχος, επειδή παίρνει κάτι παραπάνω από ένα χιλιάρικο;
Για συνέλθετε λιγάκι εκεί στο...«Κράτος»! Συλλάβετε τους κακοήθεις σ’ οποιαδήποτε βαθμίδα κι αν ανήκουν, όπως κάνουν σ’ όλον τον κόσμο και τιμωρείστε τους, όπως τους αξίζει. Μην παραλείπετε όμως την αμοιβή της ιατρικής εργασίας επίσης όπως της αξίζει. Δεν χρειάζεται φιλοσοφία γι’ αυτό!
Γι - Πας