ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

ΕΦΥΓΕ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΕΠΕΤΑΣ...
  Eίμασταν όλοι οι «παρόντες» εκεί, για να αποχαιρετίσουμε τον αγαπημένο μας Κώστα, όπως ήθελε εκείνος να τον αποκαλούν όλοι, μικροί και μεγάλοι, συγγενείς, φίλοι, παιδιά του, εγγόνια του! Έφυγε από κοντά μας ο Κώστας Σεπετάς και η κηδεία του έγινε πάνδημη την Τρίτη 18.11.2014. Εμείς οι παλαιοί τον θυμούμαστε από την «Ζωσιμαία» σαν θρύλο, που... πέταγε στα 100 μέτρα και το άλμα εις μήκος, με ρεκόρ, που ύστερα από πολλά χρόνια καταρρίφτηκαν. Ύστερα στην Κατοχή, το 16άχρονο ...«αρχοντόπουλο», όπως τον αποκάλεσε ο πρώην βουλευτής Λευτέρης Καλογιάννης στην επικήδεια ομιλία του από τους πρώτους κατατάχτηκε στην αντίσταση εναντίον των κατακτητών και για την οποία ήταν πάντοτε υπερήφανος, έστω κι αν τα επακολουθήσαντα τα έβλεπε με κριτικό μάτι. Η ζωντάνια και η ορμή του Κώστα γρήγορα τον ώθησαν να ζητήσει και να πάρει από τον πατέρα του Πέτρο την διεύθυνση της επιχειρήσεως επίπλων, την οποία - τελειομανής ων - εκσυγχρόνισε και την έκανε την πρώτη φίρμα στην Ήπειρο, αλλά και γενικότερα. Στο μεταξύ, με τη γυναίκα του Λίτσα δημιούργησαν μία θαυμάσια οικογένεια και ανέθρεψαν και σπούδασαν ιδανικά τα δυο παιδιά τους, τον Πέτρο και την Κατερίνα.
Ανήσυχος για την... επιδρομή της εισαγωγής επίπλων κυρίως από την Ιταλία, χωρίς να διακόψει την δική του εκλεκτή παραγωγή, έχτισε την πολυκατοικία της οδού Δωδώνης, όπου ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα αντιπροσωπείας αυτοκινήτων στο ισόγειό της, δημιούργησε - και πάλι τελειομανής ων όπως προείπα - το κομψοτέχνημα του «Σκαραβαίου», το οποίο για αρκετά χρόνια προβάδιζε ως επιχείρηση του είδους «καφέ μπαρ». Ο Κώστας ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την «ιδεολογία» της αρπαχτής, της ανεντιμότητας, της «χαμηλής ποιότητας» και της «λαθροχειρίας» στην εργασία. Μετέτρεψε τον «Σκαραβαίο» σε απλό «καφέ» και βάλθηκε να προσφέρει τη βοήθειά του στον Πέτρο, που γύρισε από την Αμερική ύστερα από θαυμάσιες σπουδές. Εκείνος, όντας του ίδιου ταμπεραμέντου με τον πατέρα του, δεν του άφησε πολλά περιθώρια που χρειάζονται οι σύγχρονες επιχειρήσεις και με την γυναίκα του Λιλό δημιούργησαν και προχωρούν να δημιουργούν τις επιχειρήσεις της εταιρίας «ΒΙΚΟΣ», πρωτοποριακές και με διεθνή απήχηση. Ο Κώστας, πλέον, και ύστερα από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, που αντιμετώπισε με μεγάλο σθένος, είχε αποσυρθεί και απολάμβανε με πολύ καμάρι από κοντά τον γιο του, τις επιχειρήσεις του και την οικογένειά του, τα τρία εγγόνια του.
Απολάμβανε επίσης από μακριά την πρόοδο και την οικογένεια της Κατερίνας με τα άλλα δύο εγγόνια του. Έτσι «γεμάτος» και παρέα με τους φίλους του, με τους οποίους συναντιόταν τα τελευταία χρόνια κάθε βράδυ στον «Σκαραβαίο» και ύστερα από πολύ σύντομη επιδείνωση της ασταθούς υγείας του, έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος μου φίλος και κουμπάρος Κώστας Σεπετάς. Μαζί είχαμε δεθεί από την πρώτη στιγμή της εγκαταστάσεώς μου στα Γιάννινα το 1964 και η καλή φιλία μας έμελλε να δεθεί και με κουμπαριά, όπως ήταν η επιθυμία και των δυο μας. Πέρα από την κοινή μας συμμετοχή στην «μεγάλη παρέα», των κοινωνικών συναναστροφών, των γλεντιών, ταξιδιών και της φιλίας, όπου ο Κώστας είχε αυτοδίκαια ανακηρυχτεί «αρχηγός», είχαμε μαζί και άλλες δραστηριότητες πολιτικές εκπηγάζουσες από την επιθυμία μας της προσφοράς προς την πατρίδα, σε αυτές τις ταραγμένες περιόδους, τις οποίες δεν γνώρισαν ποτέ οι πολλοί και ούτε είναι του παρόντος. Καλό σου ταξίδι στο υπερπέραν φίλε μου Κώστα.

Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΕΚΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ!..
  Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι επιδιώκουν οι τελευταίοι «μνημονιακοί» δανειστές της Ελλάδας με αυτόν τον πολύ άγαρμπο - σκαιό θα τον έλεγα - εκβιασμό με τον οποίο «εκθέτουν» στον Ελληνικό λαό εκείνους τους οποίους υποχρέωσαν με τις υπογραφές τους να τηρήσουν τα «συμφωνηθέντα» προεκλογικά. Ο Ελληνικός λαός έδωσε στις διπλές εκείνες εκλογές την έγκρισή του στους δύο αυτούς ηγέτες να προχωρήσουν στα συμφωνηθέντα. Εκείνοι, χωρίς δισταγμό και για το συμφέρον της πατρίδας, με πολύ πόνο για τους ίδιους και με αβάσταχτες ταλαιπωρίες του λαού έκαναν όσα έπρεπε, κατάφεραν να πείσουν το λαό που υπέφερε ότι όλα αυτά ήταν απαραίτητο, να γίνουν, διότι ξοδεύονταν με δανεισμούς περισσότερα από όσα παράγονταν και ο λαός με αξιοθαύμαστη καρτερία και ψυχραιμία τα υπέμεινε. Σ’ όλον τον κόσμο η αποδοχή αυτή και η επιτυχία έγινε δεκτή με θαυμασμό, εκτός από τους... καραδοκούντες, όπως αποδεικνύεται δανειστές, οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν τον τελευταίο «τοκογλύφο» που νοιώθει να χάνει το... λαβράκι από τα χέρια του και από ορισμένες αλλοπρόσαλες μειοψηφίες στην Ελλάδα, οι οποίες νιώθουν να χάνουν την σκοπιμότητα της ύπαρξής τους, δεδομένου του ότι ο λαός, ανακουφισμένος, είναι έτοιμος να χειροκροτήσει εκείνους που τον έβγαλαν από μια τόσο μεγάλη και σοβαρή οικονομική κρίση. Και είναι αυτός ο λαός, ο μεσαίος κυρίως που υπέστη αυτό το βάρος με την απώλεια του εισοδήματός του. Δεν είναι, ούτε οι κλέφτες, ούτε οι φοροφυγάδες, ούτε οι πλούσιοι που έβγαλαν τα λεφτά τους έξω. Ελπίζω ότι υπάρχουν στην Ευρώπη ακόμα ηγέτες, που θα δουν αυτήν την αλήθεια!
Γι - Πας