Προσκήνιο-Παρασκήνιο

on . Posted in Προσκήνιο-Παρασκήνιο

Η ΘΑΝΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΔΟΧΗ!..

Είχα την μεγάλη τύχη και τιμή να γνωριστώ από την αρχή της εγκαταστάσεώς μου στα Γιάννινα με τον Μακαριστό Δεσπότη Σεραφείμ, ο οποίος με ετίμησε με την αγάπη του μέχρι το τέλος τη ζωής του. Ήταν επόμενο, από την εποχή εκείνη να γνωριστώ και με τον τότε πλησιέστερο συνεργάτη του προσφάτως Μακαριστό Θεόκλητο, ο οποίος τον διαδέχτηκε στην επισκοπική Έδρα των Ιωαννίνων.
Παρακολούθησα στη συνέχεια, όλες τις αντιδράσεις, θεμιτές και αθέμιτες, εκείνων, που με φανατισμό τον πολέμησαν σε ό,τι κι αν έκανε, είτε καλό είτε και κατά την κρίση τους, άσχημο, αποδίδοντάς του πάντοτε «ιδιοτέλεια» σε σημείο που να οδηγηθεί ακόμα και στο δικαστήριο! Ήταν αντιδράσεις που τον κάθε καλόπιστο Γιαννιώτη πολίτη τον στεναχωρούσαν. Ήμουν ένας από αυτούς. Πολλές φορές στην μακρόχρονη διακονία του, του τηλεφωνούσα να με δεχτεί για καφέ, όπου συζητούσαμε όλα τα γενικότερα πνευματικά και ειδικότερα τα τοπικά θέματα. Είχε πάντοτε μια ακέραια και τεκμηριωμένη γνώμη, που έδειχνε έναν άνθρωπο πολύ ευρέων οριζόντων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απομακρύνονταν ανεπίτρεπτα από την υψηλή ποιμαντική του θέση. Ούτε επεδίωξα, ούτε μου δόθηκε κάποια θέση κοντά του. Μια φορά που ήμουν στην εφοροεπιτροπεία των «αγαθοεργών» συνέβη επειδή ήμουν εκπρόσωπος του Ιατρικού Συλλόγου Ιωαννίνων.
Επειδή το πιο σοβαρό πρόβλημα της υγείας του αφορούσε σε πάθηση της ειδικότητάς μου, παρακολούθησα την εκπληκτική καρτερία με την οποία αντιμετώπισε αυτό το ζήτημα, έχοντας φυσικά κοντά του και τον χειρουργό αδελφό του, που τον κατεύθηνε και συμπαραστεκόταν. Αυτό όμως που κυριολεκτικά τον… «τσάκισε», ήταν το πρόβλημα της όρασής του, κάτι που δεν συμβάδιζε με την εν γένει ψυχοσύνθεσή του.
Δεν πρόκειται και ούτε μου αρμόζει ν' ασχοληθώ με τον απολογισμό του έργου του, Πνευματικού και γενικότερου. Είναι δουλειά αλλονών, οι οποίοι θα το πράξουν έξω από τις μεροληπτικές πρακτικές, υποθέτω. Εκείνο που έχει τώρα την μεγαλύτερη σημασία είναι η διαδοχή του. Έχω την εντύπωση ότι ο ορθολογιζόμενος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, δεν θα προτιμήσει να αφήσει το έργο αυτό της διαδοχής, έρμαιο των ορέξεων και των επιδιώξεων του καθένα, ο οποίος θα προσπαθήσει να επιβάλει στην Μητρόπολη ενός μακαριστού Σπυρίδωνα και ενός μακαριστού Σεραφείμ τις απόψεις του.
Θα πρέπει ο Τοποτηρητής Αρχιεπίσκοπος να έχει ήδη αντιληφθεί ποιος έχει την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν» της συντριπτικής πλειοψηφίας του χριστεπώνυμου πληρώματος της Μητρόπολης Ιωαννίνων και αυτόν να επιβάλλει, κόβοντας το… βήχα όλων όσων καραδοκούν, ξένων προς την νοοτροπία των Γιαννιωτών.

ΙΟΥΔΕΣ ΙΣΚΑΡΙΩΤΕΣ!..

Μέρες που είναι με πείραξε που ένας, ο οποίος χαρακτηρίζεται γενικότερα «πνευματικός άνθρωπος» ασχολήθηκε με το πανάγιον Φως της Αναστάσεως, επικριτικά ως προς τη μεταφορά του, την υποδοχή του και τα… έξοδα που απαιτούνται γι' αυτό.
Για έναν μη πιστεύοντα ή και αλλόθρησκο το θεωρώ λογικό. Για έναν πιστεύοντα όμως, ο οποίος πιθανώς και με καλή διάθεση και κατάνυξη επισκέφθηκε ως προσκυνητής τους τόπους εκείνους, τα λόγια αυτά του κ. Ν. Δήμου είναι καταφανής ιεροσυλία ανεπίτρεπτη, όση καλή διάθεση και αν έχει να συγχωρήσει τον προμνηθέντα, άπιστο! Κατά τύχη αυτές τις μέρες παρακολουθώντας τις ακολουθίες άκουσα και τα λόγια, τα οποία ταιριάζουν γάντι με την περίπτωση του κ. Δήμου. Σε κάποια συνάντηση δημόσια, μετά την Ανάσταση του αδελφού της Λαζάρου, η Μαρία η Μαγδαληνή είχε αγοράσει ένα πανάκριβο «μύρο» με το οποίο περιέλουσε τον Ιησού. Εκείνη τη στιγμή ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο οποίος, ως μαθητής ευρίσκετο στην ακολουθία του, παρατήρησε την Μαρία για τα τετρακόσια δυνάρια που δαπάνησε για το «μύρο», τα οποία θα ήταν προτιμότερο να δαπανηθούν για τους φτωχούς! Όπως αποδείχτηκε εκ των ακολουθησάντων γεγονότων, κάτι ήξερε αυτός για τα χρήματα και την χρησιμότητά τους. Αλλά αυτός στο τέλος αυτοκτόνησε! Αποδεικνύεται επίσης ότι σε όλες τις εποχές, ακόμα και ύστερα από δύο χιλιετίες υπάρχουν ακόμα Ιούδες Ισκαριώτες!


Γι - Πας