ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Πότε άρχισε τούτη η ξεφτίλα της TV;

• Σκόλασαν κι οι Αποκριές και τα ξεφαντώματα κι οι τζιαμάλις. Πονιάσαμαν και την Καθαροδευτέρα νηστίσιμα – βοήθειά μας. Πήραμαν και τα Γιαννινάκια μας… που μεγάλωσαν και γίνκαν αφύσκα (άσχημα). Τώρα, Καλή Σαρακοστή… Νηστεία και προσευχή λοιπόν!
Λοιπόν παιδάκια, για άλλο θα σας κλαφτώ σήμερα. Είστε βλοημένοι από το Θεούλη όσοι δεν ανοίγουν «μικρή οθόνη». Πήγαν εκείνα που ξέραμαν!.. Τότε που την καρτερούσαμαν «νάρθ’ κι στα Γιάννινα!».
Πάει η εποχή που είχαμαν μοναχά 1 (ένα) κανάλι και περιμέναμαν το δειλινό να ξαχλιάσουμε σαν άρχοντες. Πάει κι η εποχή με τα διαλεγμένα κινηματογραφικά έργα κι τους ομιλητές σιαΐνια!..
Πότε άρχισε τούτη η ξεφτίλα των Τούρκικων της οκάς; Όλο κλάμα και κακό από ξωπαρμένες μπεκέκες και ίντριγκες και θανάτους και φονέματα…
Ευτυχώς τρώγονται και με το παραπάνω οι σιρκοί τους (με το παρντόν βέβαια και μη με παραξηγήσετε… για τις τσιουπρουπούλες λέω, που τα παρακολουθούν…).
Τώρα, έρχομαι να σας ρωτήσω… Είστε ευχαριστημένοι με τα σίριαλ που παρακολουθείτε; (όσοι παρακολουθείτε…). Τι φταίμε ρε παιδάκια μου; Τι αμαρτίες πληρώνουμε; Τζιάμπα δεν γλέπουμε… αλλά να γλέπουμε και σαβούρες… Το ίδιο επεισόδιο εκατό φορές;
Πρέπει κάτι να υπάρχει στο βάθος, που λέγεται!..
Όσοι είμαστε αναγκασμένοι να την ανοίγουμε από την ώρα που ξυπνάμε… και είμαστε αναγκασμένοι να μη βγούμε ούτε για ψώνια ούτε για λακριντί στα διάφορα μπαράκια… όσοι είμαστε με τόνα ποδάρι στο λάκκο και δεν μπορούμε να βγούμε ούτε στο μπακτσιέ… με τούτον τον βρωμόκαιρο (και μου λεν πως… ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει… καλοκαίρι θα μυρίσει…) Μερντ… που λένε κι οι κολλητοί μας οι Γάλλοι!..
Θα μου πείτε τώρα, πως πολύ κλαίγομαι για πάρτη μου... Λογικό δεν θάταν να κλαίγομαι και γι’ άλλους συνανθρώπους, που σαν κουβεντιάζουμε (στο τηλέφωνο βέβαια) λέμε κι ακούμε… «Τηλεόρασ’ είν’ ιτούτ’; Τα ίδια κι τα ίδια…».
Γι’ αυτό αδερφάκια μ’… σας το ξομολογούμε… Θα τσακώσω το ραδιόφωνο και τα δισκάκια του και θα χορτάσω ζεμπεκιές… μπορεί και να πετάξω το Π! Παιδάκια μου, έχετε να κάνετε με μια ζουρλόγρια…
Σήμερα ο γιος μου είχε γενέθλια… Στο σπίτι του Κουρμανιού –που τον γέννησα- έπεφταν οι πρώτες κανονιές πάνω στο Κάστρο κι έτριζαν τα τζιάμια απ’ τον βοριά και χιόνιζε. Κι η καημένη η Φρειδερίκη ήταν πεθαμένη κι άθαφτη έξω από τη Μεραρχία… κλουριασμένη με μια γούνινη κουβέρτα… και θα καταριώταν την ώρα και τη στιγμή που ήταν εστεμμένη και την έφεραν στα Γιάννινα εκείνη τη μέρα…
Και πάλι, Καλή Σαρακοστή και Καλό Πάσχα νάχουμε… (Στο φίλο -που τον ευχαριστώ- και που έβαλε σημειωματάκι… για τ’ αμπέλια… θα τα πούμε μεθαύριο – αν ζιω ακόμα…). Γειά σας!
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.