ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Δεν την φοβίζει την Ελλαδούλα τίπ’τας!..
• Δεν είμαστε λαός κύριοι και κυρίες! Είμαστε το… κάτι άλλο! Είμαστε η διακωμώδηση τραγικών στιγμών της ιστορίας μας! Βέβαια τις επετείους τις τιμούμε, τις δοξολογούμε και τις στεφανώνουμε… Παρελαύνουμε. Όλα μας τα τυπικά. Κι ύστερα βγάζουμε το άχτι μας… παίζοντας θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικά έργα, οπερέτες κι ό,τι μπορεί να βγάλει γέλιο!
Πόσα έργα έχουμε με Σμυρνιές και Σμυρνιούς. Τον Αγκόπ τον θυμάστε; Για σας τους μεγάλους λέω. Όσο για τα νειάτα τα γραμμένα μας… θέλω να προσευχηθώ! (Κι άλλο ένα παρήγορο για μένα… σας το ξομολογιούμε και δεν ντρέπομαι… Ως τώρα δεν άναβα καντήλια… δεν έλεγα Θεούλη μ’ βόηθα… άκουγα όμως πρωινή λειτουργία στην τηλεόραση χωρίς να πάω στην εκκλησία. Τώρα; Επικαλούμαι τον Θεό να βοηθήσει τον κοσμάκη που βασανίζεται κι από τη φύση κι από τη ζωή του κιαρατά). Πάμε παρακάτω…
Εμείς οι Έλληνες δεν το βάζουμε κάτω με τίποτα, να ψοφάμε της πείνας… την σάτυρα δεν την αφήνουμε. Στην επάρατο Κατοχή 1941-1944 πάλι το γράφω… γιατί Κατοχές είδε κι άλλες η Ελλαδίτσα μας η ζουρλομπαντιέρα. Λοιπόν στην Κατοχή 41-44… είχαμαν καλλιτεχνών πόλεμο. Σκοτώνονταν από Τύπου… μαλλιαροί με κανονικούς καλλιτέχνες. Τι είχαμαν να χωρίσουμε; Τα μάτια μας τα βγαλμένα που λεν!
Σας είπα… Με τις διανομές τις σκουλικιάρες και το… «Θα σαλτάρω… θα σαλτάρω… Τι ρεζέρβα να σου πάρω». Είχε παράδες η ρεζέρβα. Κι αν δεν είχαν πώς να κουνήσουν το αυτοκίνητο της αγοράς όλης. Δεν τόβαλαν κάτω τα σιαΐνια μας!.. Η μπενζίνα θα μας κάνει καλά; Έκαναν μία τεχνοτροπία. Εφάρμοσαν ένα σαν τζάκι κι έκαιγαν ξύλα φούρνου, που στέκονταν τεντωμένα πίσω (ανοιχτή η καρότσα), απάνω έβραζε νερό… γινόταν ατμός… κι ήταν κάτι σαν… ατμόπλοια με ρόδες… (Νομίζω πως είναι καιρός να κοιταχτεί αυτό το σύστημα). Δεν την φοβίζει την Ελλαδούλα τίπ’τας… Πέρασαν και κατήλθαν Ούνοι, Γότθοι, Βησιγότθοι, Ταμερλάνοι… και τι μας έκαναν; Ίτς τίπουτα. Δε ματαγύρσαν στα καλύβια τους. Εδώ αφομοιώθ’καν τα κτήνη, δε ματαγύρσαν στα καλύβια τους και στις προβιές τους! Μη σκιάζεστε μόνο χαρακτηριστικά και χρώματα πρόκοψαν… γίν’καν κι αυτοί Έλληνες μια χαρά… Μήπως δε θα γέν’κι τώρα; Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, σοκολατένιοι… δε θα γένουν χαρμάν; Έλληνες πολίτες θα γένουν και με τη βούλα!.. Παιδιά μου, μη με ξισνιρίζεστε!.. Ξέρετε πόσες ώρες την ημέρα είμι μουναχούλα μ’; Δίνω όμως και καταλαβαίνουν τα τηλέφωνα και τα κινητά… κι ύστερα… σκούζω! Με παίρνουν τηλέφωνα και καμαρώνω που με θυμούνται φίλοι και γνωστοί… και δεν τους λέω ακόμα… «ποια είσ’ ισύ… σι ξέρου;».
Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε και μου το λέτε! Αναπτερώνουμαι. Υπάρχω ακόμα. Παρηγοριέμαι για το χαμό του γιου μου… Μου λείπει ο άντρας μου που είμασταν έτοιμοι να φάει ο ένας τον άλλον και χώρια δεν κάναμαν… Άγια τα χωματάκια τ’… δε με κούρασε στα χρόνια που είμαι και δεν βασανίστηκε κι εκείνος… Βλοημένοι οι δικοί μου που με νοιάζονται.
Γεια σας
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.