ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Τα πρωινά όνειρα είναι αυτά που λένε κάτι!..

Σήμερα, με καλή πρόθεση, σας γράφω… Δε θα σας σκιάξω με καταστροφές και καταποντισμούς!.. Σήμερα θα σας πω «κάτι» που σαν ξωπάρματα καμιά φορά ξυπνάμε… και ρωτάμε οικείους μας και παίρνουμε τηλέφωνα «ειδικών»… γνωστών, φίλων και συγγενών… να μας ερμηνέψουν το πρωινό όναρ μας… Κι επιμένω… To πρωινό!
ΕΑν βλέπουμε όνειρα μόλις μας πιάσει ο ύπνος... μη τους δίνετε σημασία... γιατί δεν θα τα θυμάστε το πρωί! Ο εγκέφαλος – λένε – είναι σχεδόν άδειος... κουρασμένος (επιστημονικά αποδεδειγμένο...). Τα όνειρα που βλέπουμε τα ξημερώματα... που ο εγκέφαλος φορτίστηκε, είναι αυτά που λένε κάτι! Ξέρουμε από τους παλιούς μας πως: αν βλέπεις νταραβέρι με αγόρι... είναι παιδεμός! «Παιδί και παίδεψη» έλεγαν... Και παιδί ήταν μόνο το αγόρι! Αν έβλεπες κορίτσι ήταν... καλό ήταν μπερεκέτ’... Αν έβλεπες αβγά ήταν... καβγάς! Αν έβλεπες σκυλιά, ήταν κατακρισιά (σε σκυλοτρώγονταν!). Ίτς μην τα ματαπιστεύετε αυτά τα μπανταλά...
Στα όνειρα, λίγο πριν ξυπνήσουμε... βλέπουμε: Τι κάναμαν... τι είπαμαν... τι μας είπαν... τι θα τους πούμε... ποιον θα δούμε: τι θα κάνουμε εμείς... Τόπαθα και θα σας τα μολογήσω... Σε παρένθεση θα σας πω πως θέλω λίγο διάβασμα στο γιατάκι μου, έστω και λίγες σελίδες. Είχα σκολάσει ένα καλό Εγγλέζικο αστυνομικό, γνωστού συγγραφέα. Κι είχα πιάσει -για επανάληψη- το «Τυχεροί και Άτυχοι» του Ξενόπουλου. Διάβασα όσο μπόρεσα, κοίταξα τα ρολόγια κι έσβησα το πορτατίφ μου, βολεύτηκα όσο πιο άνετα γινόταν... ψόφησα.
Άκουγα τη βροχή τη δυνατή που έπιασε... άκουγα τα σκυλιά που γαύγιζαν... και με νανούριζαν! Πότε μωρ παιδάκια μου... ο εγκέφαλός μου νόμισε πως μπορούσε ν’ αποθηκέψει όλα εκείνα τα τέρατα και σημεία; Είπα να σηκωθώ... «όσο με βοήθησε η νύχτα κι η αυγή... δεν με βοήθησε ούτε μάνα ούτε αδερφή...» έλεγαν οι παλιοί μας κι εγώ δεν το ξαστοχάω!
Σιγυρίστηκα και τάκανα μοντέρνα σαλάτα... Σιεφ. Βρέθηκα με τον νεαρό άγγλο φωτογράφο να τραβάμε φωτογραφίες και να τους δίνουμε την κάρτα νάρθουν να πάρουν τις φωτογραφίες τους από το μαγαζί... Τις φωτογραφίες τις τραβούσαμαν σε πολύ καλή γειτονιά του Λονδίνου! Εκεί τραβήξαμαν και τον μεγάλο μας Ξενόπουλο και του δώσαμαν την κάρτα... Ήταν ανάγκη εκείνος να μας μπλέξει με τον ήρωά του, τον Αντωνάρα τον ζητιάνο; Τι έφταινε το λιανόψηλο Εγγλεζάκι με τις 3 και 60 που έπαιρνε βδομαδιάτικο να το κυνηγάει ο Αντώναρος να το ξεκοιλιάσει... γιατί δεν του άρεσε η φωτογραφία του Ξενόπουλου; Παρακάτω... έστειλα το φτωχό Εγγλεζάκι (για να γλυτώσει από τον Αντωνάρα...) στο ...Κουρμανιό μου, στην ηρωική μας ταρατσούλα... Έπιακε μια καρέκλα, το παιδί το... τεκνιφέζκο – αδύνατο και ψιλόλιγνο θα πει. Ναι, έκατσε το Εγγλεζάκι μαζί με τις γυναίκες του σογιού μου που έπιναν καφέ κι εγώ λογάριαζα με ποια να το παντρέψω!
Πάνω εκεί... να η κούκλα φιλενάδα του που δεν ήταν να της πεις καλημέρα, γιατί απόμνησκες με το σώβρακο. Τέτοια μαεστρία στο ξάφρισμα! Έλεγε πως τον αγαπάει τρελά. Κι εγώ ο βλάκας την τσάκωσα και της είπα πως: αν τον αγαπάει τον τικνιφάζ... να τον παντρέψουμε με μια κοπέλα για σπιτ’! Δε μου χάλασε χατήρι «Ναι κυρία Κυρά Κούλα.... τον αγαπώ πολύ με μένα θα καταστραφεί, παντρέψτε τον, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα...» κι έφυγε τρέχοντας και σκούζοντας. Κι εγώ δε ματαήβρα: πορτοφόλι, κλειδιά και γυαλιά ηλίου! Καλά να μ’ γέν’.
Κι εκεί που σκεφτόμουν τη ζημιά μου τι να δω; Άλλο τσιογλάνι! Τον νιόπαντρο με τη χήρα που μας έκανε τον ξοφλημένο από ζωή και που θα τον πήγαιναν συστημένο στας ΗΠΑ για επισκευή... ναι αυτόν... Τον είδα να περπατά λεβέντικα και να χαχανίζει με μια κούκλα τσιλοπορδή! Πήγα και τον κάρφωσα στον πονόψυχο Δημητράκη. Άι, αγάλιασα! Και ξαναγύρισα στην ταράτσα μας στο Κουρμανιό μου. Βρήκα νάχουν απλώσει μία ωραία τέντα... Πού κολλάει ετούτη, σκέφτηκα.
Η απορία μου λύθηκε το πρωί, την ώρα που πίναμαν τον καφέ μας με τη Χαρά (το κορίτσι που με βοηθάει, τη φτωχούλα)... Την ώρα εκείνη χτύπησε το κινητό της και της είπε ένας τεχνίτης, φίλος τους, πως το μεσημέρι θα πήγαινε να τους βάλει την τέντα! Μην μου πείτε πως τα όνειρα στο πρωινό σιγύρισμα δεν είναι ζωντανά! Γι’ αυτό σας λέω: μην κοσιεύετε σ’ ονειροκρίτες... είναι απλά...

email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.