ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

«Ακριβά κερδισμένη ζωή»…

Στις 11-4-2016, στην Ακαδημία μας, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Θουκιδίδη Παπαγεωργίου, του φιλολόγου, του Καπεσοβίτη... του ανεψιού μου!
Έτσι θέλω να τον θεωρώ, εγώ. Τι κι αν ξεμάκρυνε το σόι μας και δεν θεωρούν πια οι άνθρωποι «συγγένεια» τα τρίτα και τέταρτα ξαδέρφια!.. Από δυο Βαρζωκοπούλες αδερφές, ήταν πρωτοξαδέρφες η κυραμάνα μου κι η... προκυραμάνα του Θόκου!.. Αγαπημένες πολύ, δευτεροξαδέρφες, ήταν η κυραμάνα (η γιαγιά του που την λέει εκείνος) και η μάνα μου και τρίτες... η μάνα του κι εγώ. Ήταν ψια μεγαλύτερή μου, αλλά εγώ την λάτρευα και την ακολουθούσα «πλαϊνά» με πολύ ευχαρίστηση και θαυμασμό... Τον Θόκο ακολουθούσε με θαυμασμό... κι ο γιος μου τα καλοκαίρια των διακοπών τους... Είμαστε ή δεν είμαστε σόι, καλό κιόλας; Θόκο μου, την ευχή μου νάχεις... Με ξανάκανες παιδάκι στο καλοκαιρινό Καπέσοβό μας... Με ξανάκανες μάνα «ν’ αρεντεύω» να μαζέψω τα τέκνα μου... μη «γκρεμιστούν» στα «ραδιά και τους λάκκους». Τα όσα μολογάς σ’ αυτό σου το βιβλίο... Τα έζησα... Τα είδα και στον ύπνο μου και τον ξύπνο μου. Τα ζούσα ανάκατα... Πρώτη μου φορά διάβασα ένα βιβλίο κι άργησα τόσο να το σκολάσω... γιατί το ρουφούσα με το καλαμάκι – που λένε!.. Τους μόχθους εκείνων των αγιασμένων ψυχών – που ήταν πρόγονοί μας, τους ξανάζησα βήμα-βήμα.
Τους γιορτασμούς των ξωκκλησιών μας και τα γιορτάσια χωριανών μας ήταν τα λίγα που έκαναν τους Καπεσοβίτες να «ξεδόκουν τσιότσιο» και να ριχτούν πάλι στο «κυνηγαριό» των εποχών που έρχονταν!.. Η νούμερο ένα έγνοιά τους ήταν να προλάβουν τις εποχές... Τώρα, πρέπει να γίνει ετούτο και τ’ άλλα... να μην περάσει ο καιρός! Όλα είχαν τον καιρό τους – όπως τ’ αραδιάζεις – Θόκο μου... Η λαχτάρα τους ήταν ...μη βρέξει... ή... μη δεν βρέξει «παράκαιρα». Ακόμα κι οι καιρικές μεταβολές έτρεμαν τις κατάρες εκείνων των ανθρώπων μας που σαν άνοιγαν την πόρτα να βγουν στον οβορό, το πρωί... τα μάτια κοίταζαν ψηλά, κι ανάλογα έλεγαν... «λέλε μ – λέλε μ, θα μας πνίξ’ σήμερα... Ή «άμε ντέψτε» κοπέλες να τα σμαζώξουμε... ή... «α, μωρέ Θεέ... ρίξε μια σταλαξιά νερό!..». Ανάλογα τι εποχή ήταν και τι χρειάζονταν η φτωχή Γη τους! Νερό να δώκουν τα σπαρμένα τους ή ξερασία να μη τα γκρεμίσει στο «σιαδ;». Ή να προκάνουν ν’ αλωνίσουν και να «τσολίσουν...». Τι δηλαδή είχαν περσότερο «τα σταφύλια της οργής...» που κλαίγαμαν για τα πάθια του κοσμάκη εκεί στο Νέο Κόσμο!.. Θόκο μου, νάχεις την ευχή μου... πάντα τέτοια... Ματαήβρα τις τατούλες να μάχονται για επιβίωση... Ξαναείδα τη θεία Λένη, την γιαγιά σου την Ανθήπ’ και τη μάνα μου... να πίνουν, καφέ στο καφοτήγανο κάτω από τη σκαμνιά... Νάχεις την ευχή του Καπεσόβου μας... εσένα ήθελε το μαύρο...
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.