ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Κάμπος της Λάρισας Αυγουστιάτικος ξέρετε τι σημαίνει!..

• Συνεχίζω το ταξίδι για Αθήνα! Τότε που ακόμα η Ελλαδίτσα μας η καταπληγιασμένη από μια άτιμη Κατοχή... από συμμάχους. Γιατί... σύμμαχοι είμασταν... ως τότε, την Πασκαλιά του 41. Τότε που μπούκαραν από τη γραμμή Μεταξά... να σώσουν τους φρατέλους τους που τους πήγαινε ο Στρατός μας για τη θάλασσα. Και των εχθρών τα φουσάτα πέρασαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά κι άφησαν αποκαΐδια στον όμορφο τόπο μας... Ακόμα δεν είχε λειτουργήσει η κανονική συγκοινωνία, αλλά δεν χασομερήσαμαν (δεν είχε αρχίσει ακόμα ο Εμφύλιος φαγωμός) τα Πασκαλόγιορτα του 46 πήγαμαν στην Αθήνα... κύριοι!
Μπορεί να φτάκαμαν πτώματα άυπνα... αλλά βρεθήκαμαν για την Εργατική Πρωτομαγιά... στον Ολυμπιακό... στο γήπεδό του δηλαδή... Οποία διαφορά με το ξεκίνημα από τη Λάρισα του 45! Ξεκινήσαμαν, βρίζοντας και απειλώντας οι ανόητοι... πιάναμαν τ’ μύτ’ μας, δεν στέκουσαν από τη βρώμα. Και σαν κ’λιουσαμαν τ’ μύτ’ μας... κι τι; Η ζωκοπούρα είχε μπει από τον κώλο μας που κάθονταν πάνω στα σακιά κι έβγαινε από τις τρίχες του κεφαλιού. Είχαμαν ποτίσει ολόβολοι! Πάλι, στις 12 φτάκαμαν στη Λάρισα! Καμία πενηνταριά χιλιόμετρα σε τρεις ώρες... καλά δεν είναι; Στη Λάρισα, η τύχη μας χαμογέλασε. Σε μία πλατεία βρέθηκε ένα ξενοδοχείο... χριστιανού και μας έμπασε... παρ’ όλη τη βρώμα που βγάζαμαν... σαν να δουλεύαμαν σε μπατζιαριό όλη μας τη ζωή! Φευ! Κι αυτοί από καλό τους δεν μας έμπασαν! Το ξενοδοχείο βρωμοκοπούσε ΦΛΙΤ... Το θυμάστε κάποιοι; Κουμέματα (γιαννιώτ’κο) είπαμαν.. Να ξαπλώσουμε τσιότσιο το κορμάκι μας. Προπαντός η κυραμανούλα. Πριτς! Από καλό τους δεν θα ξόδιαζαν τόσο ΦΛΙΤ! Δεν προλάβαμαν να κλείσουμε τα μάτια... πεταχτήκαμαν αλαφιασμένοι απ’ όλα τα δωμάτια! Μας είχαν παραπάρει... οι κόρζις (κοριοί). Οι κόρζις ή κοριοί, μωρές μανούλες μου!.. Σας έχει τύχει να πέσετε σε κόρζις; (Εσείς οι ψια μεγάλοι... που ξέρουν τώρα, τι θα πει κόρζα!..). Ξημέρωσε κακήν – κακώς και σαν να κλείσαμαν και τσιότσιο μάτια με την απόστια που είχαμαν! Κυριακή ξημέρωσε. Φορτωθήκαμαν στα κεφαλοτύρια και τραβήξαμαν γι’ Αθήνα! Οι του ματρακά άρχοντες... πέντε χιλιόμετρα όξω από τη Λάρισα μας άδειασαν! «Κατεβάτε προστάζουν, χάλασε το αυτοκίνητο...». Παναΐα μ’ δεν θα γλέπαμαν Αθήνα; Μας πετάν κι από δυο χιλιάδες κατά κεφαλήν... βάζουν μπρος με φόρτσα και τραβάν γι’ Αθήνα! Εμείς τους κοιτάζαμε άφωνοι! Εμείς, της γης οι κολασμένοι, που αδειαστήκαμαν σα σαβούρα όξω από τη Λάρισα, εκείνο το πουρνό μιας Κυριακής του Αυγούστου του 45, απομείναμαν να κοιτάμε τους μαυραγορίτες της Κατοχής να ξεμακραίνουν!
Κάμπος της Λάρισας... Αυγουστιάτικος, ξέρετε τι σημαίνει!.. Ευτυχώς ήταν πουρνό ακόμα. Δεν είχε πιάκει η τζιάρα... Φέραμαν τα μάτια μας γύρα, όταν συνειδητοποιήσαμαν τι πάθαμαν, να δούμε πού βρισκόμασταν... Κάτι μηχανήματα ήταν κάπου εκεί κοντά! Ένα παλιό, μικρό κτίσμα, φαίνονταν κάπου εκεί παραπέρα... είχε και τέντα από φτέρες γύρω-γύρω. Σβαρνώντας τα τσιόλια μας, τραβήξαμαν, όλο το κοπάδι, για κει... Ήταν ένα καφενείο της πυρκαγιάς - που λένε. Ήταν για τις ανάγκες του εργοταξίου που είδαμαν τα μηχανήματα. Η καψαρή η Ελλαδίτσα μας, είχε αρχίσει να ζει... Είχε αρχίσει να σιάζει δρόμους... Όπως και να το κάνουμε. Αθήνα – Θεσσαλονίκη ήταν αυτός ο δρόμος. Εθνική αρτηρία υψίστης σημασίας όπως λέγεται. Κάτι άνθρωποι ήταν εκεί. Άκουσαν για το πάθημά μας... βρέθηκαν και δ’κοί μας... και μας ορμήνεψαν να γυρίσουν κάποιοι από το τσούρμο στη Λάρισα να βρουν άλλο αυτοκίνητο για τας Αθήνας... Τρεις προθυμοποιήθηκαν να γυρίσουν να ψάξουν. Γύρισαν σε λίγο, πάνω σε φορτηγό στρατιωτικό...
(Συνεχίζεται)
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.