ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Ναι ωρές, θα μας ζυγίζουν υποχρεωτικά το...νερόψωμο!

■  «Από τον Αύγουστο, αν δεν ζυγίζεται το ψωμί θα υπάρχει πρόστιμο...». Ναι, καλοί μου άνθρωποι... Σώθ’καμαν!.. Μπράβο στους φωστήρες που παίδεψαν το μυαλουδάκι τους και βρήκαν τι φταίει! Είστε καλά μωρές; Αυτο θα μας σώσει; Το ζύγιασμα; Ψωμί τρώμε; Δικαιολογώ τη νέα γενιά, γιατί δεν ξέρει τι θα πει ψωμί... Αυτό βρήκε, αυτό τρώει... Κι όσοι παίρνουν αποφάσεις... έζησαν σ’ άλλα χρόνια; Με τους δικούς τους δεν γκ’βιντιάζουν ποτέ... για την ζωή των προγόνων τους; Για το πώς πάλεψε ο κοσμάκης και τι σκατά έτρωγε; Συγνώμη, δεν τρώγαμαν τίποτα που νάχει σχέση με την σημερινή χημεία... της ευκολίας! Για το ψωμί λέμε τώρα... Σ’ εκείνο το Κουρμανιό το δικό μου... Τρεις φούρνοι σε ζούρλαιναν με την ευωδιά, σαν ξεφούρνιζαν το ψωμί τους... Ο Κύργιος, στη γωνία Κουντουριώτου και Πλατεία Νεομάρτυρος (Κουρμανιό) μαζί μ’ άλλα είδη ψωμιού, έβγαζε και τον... μέλανα άρτον! Το μαύρο ψωμάκι... σαν τα κανελοκούλουρα μαύρο... Χύνονταν η ευωδιά του, σ’ όλο το Κουρμανιό, σαν το ξεφούρνιζαν και κόσιευε όλος εκείνος ο εργατικός κόσμος να πάρει ένα τέταρτο του πλασταριού και νάρθει ύστερα στο μαγαζί μας... να ρίξει με το μέτρο το μικρό λάδι στη γούβα που έκαναν στο κέντρο του ψωμιού!.. Έτρωγε η εργατιά και καρδάμωνε και ευλογούσε τον Κύριο... Γωνία Πλατεία Νεομάρτυρος και Τσούκας (τώρα Εθνικής Αντίστασης) ο φούρνος του Τσαμπαλίκα, ξεφούρνιζε χάσκο (άσπρο) ψωμί, που μοσκοβόλαγε ο τόπος ψωμίλα λεβέντικη... Καταΐσιο (πλάκας) και φόρμες μακρυές, και λειτουργιές αφράτες... Και στο τέρμα της πλατείας, απέναντι από την πόρτα του Κάστρου ο φούρνος του Τσίτου, έβγαζε λογιαστό ψωμάκι του Θεού.
Ψωμάκι του Θεού, ψωμάκι ορθόδοξο έβγαζαν οι φούρνοι, τότε, που δεν είμασταν ακόμα... τόσο πολιτισμένοι! Έπαιζαν τα ρουθούνια μας σαν περνούσαμαν απ’ όλους τους μαχαλιώτ’κους φούρνους!.. Να μην τους απαριθμήσω, τόκανα άλλες φορές... Δεν τάλεγαν τότε... αρτοσκευάσματα. Καμία σχέση δεν έχει αυτό που τρώμε τώρα... με ψωμί... Θα ζυγίζεται ο άρτος!.. Ε, και; Πρώτα δεν είναι άρτος... είναι χημεία... κι ύστερα; Το νερό που έχει θα ζυγίζουμε; Μην πείτε πως δεν ξέρω τι λέω, γιατί θα σκοτώσω κόσμο και ντουνιά. Μωρές, σας μυρίζει ψωμί; Ξέρετε πώς μυρίζει το ζυμωτό ψωμάκι με το προζύμι; Σπάει μύτες... Κλείνεις τα μάτια και το εισπνέεις και λες ααα!!! Μωρές... μας μούχλιαζε ποτέ το ψωμάκι του Θεού; Χίλια κόλπα του κάνω και χίλια παρακάλια του λέω να μη μουχλιάσει κι εκείνο... ανένδοτο... «δε φταίω εγώ καλέ κυρία», μου λέει... «Θυμάσαι τι ψωμί ζύμωνες κάποτε; Το προζύμι που το ανάπιανες; Το ζύμωμα κοντά μια ώρα; Το αποχέρισμα στην πινακωτή; Το σκέπασμα ν’ αν’βεί; Το ψήσιμο στον κυρ Γιώργο κι ύστερα το Χριστόφορο τον Τσαμπαλίκα; Την κυραμάνα σου την ξέχασες; Μούχλιαζε κείνο το Θεοψώμι;...». Ναι ωρές... θα μας ζυγίζουν υποχρεωτικά το νερόψωμο!.. Οι άνθρωποι, οι φουρναράιοι δε φταιν... Φταίει το άρπα-κόλλα της σημερινής προόδου στο κάθε τι μας... Τάχα για καλύτερα!.. Φταίει η εποχή της απάτης επίσημης κι ανεπίσημης... Φταίμε όλοι μας που καλομάθαμαν στην ευκολία και χορτάσαμαν αρρώστια λογιαστή... Καταναλωτές δεν είμαστε; Ας τρώμε και χημεία και θάνατο.
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.