ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Μαζεύονταν όλο το γυναικείο σόι να φκιάκουν τα κλούρια τους

Πάσχα Κυρίου Πάσχα... Νωρίς ήρθε φέτος το βλοημένο. Θα σας γυρίσω, εγώ, στις Πασκαλιές τις παλιές τις Γιαννιώτικες και στο σκοτωμό των γιαγιάδων μας...
Η υπέργηρη θυμάμαι τις γιαγιάδες μας! Τις ετοιμασίες τους και τ’ ασβεστώματα και της Μ. Πέμπτης τα κλούρια και τ’ αβγά και τις λαμαρίνες να πανοέρχονται στο φούρνο και η δύστυχη που ήταν επί του φούρνου... να καρτερεί στην ουρά για να πάρει την λαμαρίνα. Στο σπίτι ήταν άλλες λαμαρίνες που γέμιζαν.
Όταν γίνονταν αυτά τα κλούρια, ήταν... εκστρατεία. Μαζεύονταν όλο το γυναικείο σόι να φκιάκουν τα κλούρια τους εκεί... σε κάποια, πηγαίνοντας τα υλικά της... για πόσες δόσεις. Οι καλονοικοκυρές είχαν δικές τους λαμαρίνες που τις ετοίμαζαν από μέρες... Εμείς είχαμαν την τύχη νάχουμε τέσσερις φούρνους στο Κουρμανιό μας... Στο σταυροδρόμι των Εθνών. Λοιπόν απ’ λέτε, μαζεύονταν ένας λόχος φιλνάδες και αδερφές και νύφες «να φκιάκουν τα κλούρια» κάθε μία είχε φέρει τα υλικά για τις δόσεις που ήθελαν και βάραγαν με τη σειρά τ’ αβγά στην μεγάλη χαλκοματένια κατσαρόλα, την φρεσκοκαλαϊσμένη από καλό καλαντζιή.
Είχαμαν και τις «κάσες» τους καινούργιους γκαζοντενεκέδες για την αποθήκευση... μετά το ψήσιμο... και το κρύωμα των κουλουριών. Θα κρατούσαμαν στους ντενεκέδες τ’ αζαχάρωτα που έπρεπε νάναι για δική μας κατανάλωση!.. Τα ζαχαρωμένα θάταν για την «Πασχαλίτα» δηλαδή, στους επισκέπτες που θάρχονταν για τα χρόνια πολλά και στ’ αναδεχτούδια που θάρχονταν να φ’λίσουν το χέρι του νουνού και να τους δώσει... σε άσπρη πετσέτα κλουριασμένα... ένα σωρό καλούδια... ήτοι: κλούρια ζαχαρωμένα... αβγά με χαλκομανίες... τσικατάκια... μπιρμπλιά ζαχαρωμένα... σταφίδες... Αφήστε που έρχονταν και φτωχά παιδάκια με καλάθια και χτύπαγαν τις πόρτες όλες και φώναζαν «Χ’στός Ανέστ’ Κυρά...» κι έβγαινες και τους έδινες ότι μπορούσες... κι εκείνα σούδιναν ευκές! Το ζαχάρωμα των κουλουριών, ήταν επιστήμη...
Κάθε σπίτι που ήθελαν να το θεωρούν με παράδοση αρχοντική αν δεν είχε τρανταφλιά μαγιάτικη στο μπακτσιέ της... δεν ήταν τίποτα... Είναι η τριανταφυλιά που βγαίνει το ροδόσταμα. Κι όσοι έβγαζαν ροδόσταμα «γκιουλς» για τα γλυκά τους και τα σερμπέτια τους πρέπει νάταν τεχνίτες...
Δεν ήταν ζωή αυτή, ήταν τυράνια!.. Η νοικοκυρά ήταν σκλάβα του πεθαμού. Καμία εποχή του χρόνου δεν ήταν να πάρει ανάσα... Μόνο στα γύρω πανηγύρια ήταν η διασκέδασή της και πάλι έπρεπε να κάνει γερή ετοιμασία με ζωοτροφές και διάφορα άλλα χρήσιμα...
Θα συνεχίσω να σας πω πώς έβγαζαν τη γκιουλς (το ροδόσταμα) για το ζαχάρωμα των κουλουριών και των... σκιλομπρεκιών!.. Τα σεκέρ μπουρέξ, το περιζήτητο γλυκό των Γιαννίνων (τούρκικο). Θα σας πω για τα γλυκά της χρονιάς που έπρεπε να γένουν στον καιρό τους, όπως η δαχλύθρα, το νεράντζι, το κούμπλο, το ντζέτζερλο (βερίκοκο), το καρυδάκι, το δαμάσκηνο, το καρπούζι, το σύκο.
Τώρα, συμπαθάτε με... απόστασα... Να δω τώρα τι απόκανε ο Παπακαλιάτης... Τον βλέπετε εσείς;
Γεια σας!
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.