ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Το Κάστρο μας ήταν απαγορευμένο πράμα!..
Πάμε μια γύρα στο Κάστρο. Όλο και κάτι θα θυμηθούμε πάλι. Εκείνα τα χρόνια, όταν πρωτόκατσα στο Κουρμανιό –τι ήμουν;- μαξούμ ήμουν ακόμα! Το Κάστρο μας ήταν απαγορευμένο κι άμα σου απαγορεύουν ένα πράμα... καταντάει να είναι και ονειρεμένο για τη σένα! Έτσι τόχα πάθει κι εγώ. Γιατί να μη μπω στο Κάστρο; Κάθονται τόσες καλές θείτσες! Γιατί να μην πάω; Τι νάκανε και ο πατέρας μας... αναγκάστηκε να μας πει για το δράκο της Καλογρέζας. Μεγάλο κακό είχε γίνει τότε. Τότε, φαίνονταν τα κακά που γένονταν στον τόπο μας. Μην κοιτάτε τώρα που τα’χουμε καθημερινές καραμέλες στα δελτία της ΤV και τις εφημερίδες... Τότε, μόνον από εφημερίδα μαθαίναμαν τα νέα κι εφημερίδες δεν έρχονταν αυθημερόν! Το Μάρτη άρχιζε να έρχεται το αεροπλάνο, το Γιούγκερς και σταματούσε τον Σεπτέμβριο!.. Το λεωφορείο έκανε δύο και τρεις μέρες. Οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι. Εκείνο τον καιρό που σας λέω, η Καλογρέζα στην Αττική ήταν ερημιές... Τόπος που έβγαζαν άμμο. Εκεί κάθονταν σε παραπήγματα, ξεριζωμένοι από την Μ. Ασία... Από τα παραπήγματα άρχισαν να χάνονται παιδιά... δεν βρίσκονταν πουθενά. Στις σπηλιές που ήταν εκεί γύρω στην περιοχή είχε κάνει σπίτι του ένας μισόζουρλος μοναχικός... Όλοι τον λυπόταν κι απ’ τη δική τους δυστυχία έκοβαν και τάιζαν και τον σχεδόν διακονιάρη όταν τον έβλεπαν να φέρνει γύρα στις παράγκες. Όταν εξαφανίστηκαν τα μικρά παιδιά, καμιανού δεν πήγε στο νου να πάει να ψάξει κατά τη σπηλιά του μοναχικού... Πήγαν προς τα κει φωνάζοντας τα παιδιά... ρώτησαν κι αυτόν αν τα είδε, τους έκανε όχι με το κεφάλι... κι έφυγαν. Όταν, κάποιος, κυνηγώντας μια κότα που τούφυγε... μπήκε στη σπηλιά του τάχα ζουρλού, χωρίς να είναι εκείνος εκεί... τάχασε!.. Βρήκε ρούχα και παπούτσια των παιδιών που χάθηκαν! Η χωροφυλακή βρήκε τα παιδιά χαμένα στην άμμο... καταλαβαίνετε πώς! Για τη μένα είναι η μόνη περίπτωση και γεγονός που δεν μπορώ ν’ αστειευτώ. Ο καψαρός ο πατέρας μας αυτό έτρεμε. Και μας διάβαζε εφημερίδα και μας έλεγε πως τέτοιοι δράκοι υπάρχουν παντού. Μέσα στο Κάστρο, απέναντι από το σπίτι των α/φών Τσεκούρα, το σπίτι του Καλού Πασιά, που λέγεται κάθονταν και κάθονται ακόμα... οι Σακελλαραίοι, οι μπουγατσιατζήδες της οδού Αβέρωφ... εκεί κάθονται ακόμα οι απόγονοί τους και μια νύφη μεγαλύτερη από μένα. Οι Σακελλαραίοι ήταν αγαπημένα ξαδέρφια της μάνας μου. Είχαν ένα παλιό τούρκικο σπίτι που υπάρχει ακόμα, με τεράστιο κήπο!.. Εκεί ήταν ο παράδεισός μου! Σαν έφυγα από την Κάτω Σιαράβα, από τον μπακτσιέ μας με την ζερδιλιά, με την ροϊδιά, με τις συκιές και τις λευτοκαριές και τη μεγάλη κουμπλιά... τα χρειάστηκα! Ήρθα σ’ ένα τσιότσιο μπαλκόνι... κι απέναντι το Κάστρο και στην κορφή κάτι φυτρωμένες αγριοσ’κιές!
Στο πίσω μέρος του σπιτιού, ένα αδιέξοδο στενό σοκάκι... κι απέναντι στην στενή ταρατσούλα μας, στην αυλή του Εβραϊκού αρχοντικού... του Χαΐμ Εζδρά, κάθεται ο γιος του τώρα... ο Μάρκος Έζρα κι η αυλή του είναι πλακοστρωμένη και χωρίς σιράδια οι μαυρόπλακες...
(Συνεχίζεται)
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.