ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Έπρεπε να βγούμε να ιδούμε τς προυσουπίδις!..
 Σχεδόν πάντα –στα παιδικά μου χρόνια- τις Αποκριές δεν τις χαιρόμασταν, όλο ψωφόκρυο, βροχή κι αέρα έπιανε! Έπρεπε όμως να «βγούμε» να ιδούμε τς προυσουπίδις... Μας «έβγαζαν» κι εμάς, όταν είμασταν τσιότσια... βγάζαμαν κι εμείς τα θ’κα μας κατόπ’ μανούλες πια... τα καμάρια μας... τάχα να χαρούν στα μπαλ ντ’ ανφάν... αλλά προπαντός ν’ ανταμώσουμε εμείς και να πιάκουμε το κουβεντολόι. Η νεολαία έβγαινε να... «γκομενίσει».
Τις νοικοκυροκοπέλες τις έβγαζε το σόι όλο (πατέρας, μπαρμπάδες, αδέρφια σιρκά) για να «τ’ δουν» τι κοπέλα έχουν και να στείλουν προξενιές! Ή πάλι έδιναν ραντεβού τα δυο σόια «να ειδωθούν τα πιδιά...» αν αρέει ο ένας στν’ άλλ... ή το αντίθετο, γιατί είχε αρχίσει να γένεται κι αυτό. Και γένονταν παντρέματα της προκοπής και της ανεπροκοπιάς! Κι άκουγες στις βίζδες κατόπ’. «Μάθαταν; Ου Πιπς (Σπύρος) τς Μέλπως τς Λαναρούς, παίρν’ τη Κίτσα τ’ Τζιαμιτζή». «Μπαά, μπράβου, μπράβου... ν’ κουκορόπιδα και τα δυο... καλή ζουή νάχουν γιε μ’...». Κι άκουγες: τα μάθαταν; Οι Δημαίοι αρραβώνιασαν τ’ Κατιρίνα τς μι τουν Τακουλ’ τ’ Μπλέτσα’... «Μπαα, απουφάσ’σι; Ου ένας μ’ βρουμάει κι ου άλλους μ’ μυρίζ’» ήταντ’ η προυκουμέν’ τς...». «Αμ’ τέτοια τσούπρα μι τα καλά τς όλα... μι τα προικιά τς κι τν’ ουμουρφιά τς έπιρνι κι τ’ Σκουζέ του πιδί..». «Ναι, αλλά τι πιδί παίρν’ δάσκαλους σκουλασμένους...». «Σιγά, τρεις κι ιξίντα παίρν’... δεν τρώγιτι η ουμουρφιά...». Τέτοια παντρολογήματα γένονταν πολλά. Γένονταν και θεαματικά πράγματα όμως... όπως ο τσιολιάς πάνω στο γάιδαρό του που χόρευε και τον ακολουθούσε η μαρίδα... Όπως ο Παναγής ο πρόσφυγας που ντύνονταν αφρικανός, γυμνός, ξυπόλυτος με χαλκάδες στη μύτη και μια φουστίτσα από σερπαντίνες... κι ένα κοντάρι και ασπίδα!.. Ο αρκουδιάρης που βαρούσε το ντέφι και χόρευε το καημένο το ζωντανό! Τι γένεται τώρα; Γλεντάτε αυτές τις χρονιάρες μέρες; Πέστε μου κι εμένα. Να σας καλορωτήσω τώρα: Τι γένεται με τις συντάξεις; Θα τις πετσοκόψουν κι άλλο – λέει η τζιουρνάλε. Μπα π’να κοπεί η ζωή Παναΐα μ’. Εγώ δεν έριχνα κατάρα, ρίχνω αράδα... Άμα ρίχνεις κατάρες, λέει, γυρίζουν σε σένα... Ναι, βέβαια, υπάρχουν και τα χειρότερα που μπορεί να πάθει ο άνθρωπος, αλλά μπορώ να μην καταραστώ όσους μας φοβερίζουν με το τι θα κάνουν... ως άρχοντες του τόπου; Λοιπόν: Να μας ζήσουν. Τρεις με την σημερινή. Να τους γένει το λίγο και το κοντό... Να βρυκολακιάσουν... Να βγουν ανάλιωτοι... Να τους πέσει κακή καταρουή... Να τρέχουν και να μη φτάνουν... Να μην ακούσουν τον κούκο... Να πέσει το σπίτι τους και να τους πλακώσει. Κι άλλα πολλά ξέρω. Όπως ξέρω και πως η χώρα της ελευθερίας (την ξέρετε ποια είναι...) απόλυσε τον τρελάρα τον Εντζιβίτ και φοβερίζει κι ανοίγει φωτιά εδώ, φωτιά εκεί, φωτιά και παραπέρα... γιατί πρέπει να σωθούν τα παλιότερα όπλα για να λανσάρουν τα καινούργια και να κοσιέψουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι να τα πάρουν... εμπόλεμοι ή ενδιαφερόμενοι!.. Δεν βρίσκεται, βλέπεις, κανένας ζουρλός... να «φάει από σκ’λι...».
Καλές Αποκριές! Κι τ’ χρόν!
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.