ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Οι κυρίες δεν έβγαιναν ποτέ χωρίς καπέλο!..

Το γιόμα (γεύμα) είχε διαβεί (περάσει) όταν αποφάσισαν τα παιδιά... (οι φίλοι) να το χαλάσουν (να σηκωθούν να παν στα σπίτια τους... που θα τους καρτερούσαν πυρ και μανία, οι κυράδες τους!..) τα βιολιά και τα παιδιά (φίλοι) είχαν ξεφαντώσει στο δωμάτιο που τόλεγε η φαμίλια του εορτάζοντος πατρός μας... γραφείο... γιατί εκεί γράφαμαν και διαβάζαμαν, εμείς, χαλασιούλα μας και φουρτούνα μας!
Ύστερα απ’ όσο έζαψαν (έπιαν) και γλούψιασαν (έφαγαν) πληρώθηκαν και αξιοπρεπώς... οι γύφτ’ απ’ τα ζευγάρια... (ρατσιστικά μεν αλλά, αληθές δε...) ο πατερούλης μας έπρεπε να κλείσει μία στάλα και τα μάτια του... και να πει και της Ζαγόρως μάνας μας... να μην αρ’χ’ν’ικ τα «γκράγκα-γκρούγκα...».
Ω, άντρες της εποχής εκείνης... δώσατε λόγο στο Θεό; Νηστ’κή, η καψωμάνα μας και χωρίς να καν και γκράγκα-γκρούγκα, τα σμάζωξε... για το δειλ’ νό! Το δειλινό είχαμαν, το καθαυτό γιορτάσι!.. Θάρχονταν βίζδις!.. Θάρχονταν γνωστοί, φίλοι και σόγια... ζευγαρωμένα!.. Χήρες, δεν ξεμύταγαν ανήμερα της εορταστικής... θάρχονταν οι πιο δικές – πουρνίσιες εκεία στο μαγειριό... ή θάρχονταν δυο-τρεις ή και παραπάνω, κάποιο δειλνό που θα το μήναγαν και θα το συμφωνούσαν με την οικοδέσποινα!.. Κι εκείνη, θα τις δεχόταν... στο σαλόνι! Εκείνες πάλι, όταν τις τραβούσε η μάνα μου για κείνο το δωμάτιο, έλεγαν και τον καλό τους τον λόγο... «Ούι, μούρ’ Νίκ’... εδώγια στου μαντζάτου να κάτσουμι... δεν ήρθαμαν γι’ αντράλα... Και τότε έλεγε κι η μάνα μας, τον καλό της λόγο... «Ιδώ, ιδώ μπάτι... τι σας έχω ισάς; αλλοιώτ’κα; Επειδή δεν ήρθαταν ικείν τ’ μέρα... για του μαντζάτου σας έχου; (Οπωσδήποτε ήθελε να δουν το σαλόνι που καμαρώναμαν όλοι μας...
Το σαλόνι που το γέμιζαν τ’ απόγευμα της εορταστικής... τα ζεύγη!.. Ο εορτάζων πατερούλης μας... με μαύρο κουστούμι και... παπιγιόν, παρακαλώ!.. Η μανούλα μας με ντουλασμένα μαλλιά (οντουλασιόν δηλαδή) και με σκλαρίκια και την «ντούπια...» στο λαιμό... και βυσινί μαροκέν φ’στάν (γιατί της «πήγαινε» το βυσινί χρώμα – τάχα μας...) δέχονταν και καλωσόριζαν... βίζδες... Τι εγκώμια κι από τα δυο μέρη, δε μολογιέται!..
Οι κύριοι με κουστούμια και γραβάτες ή παπιγιόν, κι οι κυρίες με μεταξωτά εμπριμέ φ’στάνια... και... και καπέλα παρακαλώ!.. Οι κυρίες δεν έβγαιναν ξεσκούφωτες!.. Οι καπελούδες άνθιζαν και στην πόλη μας... ακόμα και μεταποιήσεις γένονταν στα καπέλα... όπως και στα φορέματα. Στην εορταστική η σύζυγος... δεν φορούσε καπέλο! Το φόρεσε (μολογούσαν) σύζυγος στρατιωτικού στο γιορτάσι του άντρα της κι έγινε η καψαρή μολόημα!..
Οι στρατιωτικοί τότε, δεν ήταν... της Ευελπίδων όλοι... ήταν κι εκ του στρατεύματος... κι αναγκαστικώς ήταν κι η σύζυγος εκ του στρατεύματος (την είχε παντρευτεί μικρή, τότε που ροβόλησε για το στράτευμα ο κατακαημένος... Ο Σταμάτης Σταματίου, ο γνωστός του τότε... Σταμ-Σταμ’, αποθανάτισε την εποχή εκείνη...). Που να το ξέρετε!..
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.