ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Όπου φύγει-φύγει σαν μας έκαναν
με το χέρι «περάστε» οι σύμμαχοι

• Σας έλεγα τις προάλλες πως συνταξιδεύαμαν και με μαξούμια;
Το ένα κατ’ έβγαζε από γκβέντα. Το άλλο, τότε στέκονταν στα ποδαράκια τ’... κι αρχίνσι το γκάνιαγμα... πριν βγουμ πουτ’ν Αθήνα... Βάλτε τώρα μι νου (που θα πει... σκεφτείτε) από το Σάββατο το δειλινό... ως την Τρίτη το δειλινό, να συνταξιδεύεις με... τσιούσια, κάκα, κλάματα... και μπλόκα!.. Να μην σας τα πολυλογώ, συνεχίσαμαν να περνάμε άκρα-άκρα στη θάλασσα, από διάφορα φτωχοχώρια!.. Τώρα, λυσιάζουν ποιος θα έχει το εξοχικό του εκεί! Στο Μεγάλο Πεύκο, στρατά πολλά... Στους Αγίους Θεοδώρους... έργα!.. Είχαμαν νυχτώσει... ούτε με είκοσι χιλιόμετρα δεν τρέχαμαν. Το πέρασμα του Ισθμού πού γένονταν νομίζετε; Πού το φύλαγαν οι Εγγλέζοι; Α! Α! πέστε το!.. Άιντε... να μη σας παιδεύω. Τη γέφυρα που είχαν κάνει τα χρόνια τα παλιότερα... βγάλτε την απ’ το νου σας!.. Την είχαν αχρηστέψει, θα σας γελάσω ποιος! Οι Γερμανοί ή εμείς! Έλα όμως που χρειάζονταν η βλοημένη... έπρεπε να βρεθεί τρόπος να περνάν απέναντι. Το ευκολότερο ήταν από τη μεριά του Σαρωνικού!.. εκείγια, ίσια που άρχιζε το Κανάλι!.. Αμμουδιά από δω ήταν, αμμουδιά από κει ήταν... της πάτησαν μια ζεύξη με γρεντές (δοκάρια)... Μεγαλείο! Πέρναγε το λεωφορείο με τς ροδούλες τ’... κι εμείς με τα ποδαράκια μας! Κι από τις δυο μεριές παρουσιάζαμαν τα διαπιστευτήριά μας σα να είμασταν διπλωματικοί εκπρόσωποι!.. Κι εμείς τότε, τέτοια χαρτιά πολύτιμα, είχαμαν λογιών-λογιών όλοι μας... για να τα δείχνουμε κάθε τρεις και λίγο... και τώρα από δω... μας τα χάλεψαν Έλληνες κι από κει μας καρτερούσαν Εγγλέζοι! Έπρεπε πρώτα να ξημερώσει... Να μετρηθεί τ’ ασκέρι να μας πουν... εμπρός μαρς να δείξουμε χαρτιά, επιτέλους, ν’ αρχίσουμε να περνάμε ένας-ένας τις γρεντές... και να ρωτάμε... πόσο βάθος έχουν εκεί τα νερά!.. Να βγούμε απέναντι... να δείξουμε χαρτιά... να βγει κι ο ματρακάς ζωντανός, ακροβατώντας, ο μαύρος... να μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε για το χαμό κ.τ.λ. Κι αυτά όλα τα βλέπαμαν στον ύπνο μας... με μάτια ανοιχτά... γιατί, πού να μας κολλήσει ύπνος, εκεί που αδειαστήκαμαν μεσάνυχτα, δεν ξέραμαν που παν τα τέσσερα και που μας είχε ρίξει η μοίρα μας η μαύρη!
Κάτσαμαν στην άμμο, είπαμαν-είπαμαν γκβέντις κουτές, όπως καταλαβαίνετε. Μωροπνιάζονταν από δω ένας, βογγούσε από κει άλλος, ακούγονταν και κανα... πριτς ή προυτς (τραντάφλα μπροστά σας) κι οι ώρες δεν περνούσαν ώσπου να φέξει. Δεν θυμάμαι αν κλείσαμαν μάτια με την μανούλα μου. Δεν θυμάμαι αν ευχαριστήθηκα την υπέροχη Αυγουστιάτικη βραδιά... ακούγοντας τον φλοίσβο των κυμάτων που λένε και τραγουδάνε! Εμείς εφιάλτες βλέπαμαν! Όλο μπλόκα... Όλο να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον στην καρότσα και το παγανό να κλαίει το μαύρο... κι όλοι μαζί να λέμε... σουουουττ!!.. Μάτι δεν θυμάμαι να κλείσαμαν. Οι άλλοι βασανισμένοι φαίνεται τον πήραν τσιότσιο... γιατί, αρχίνσαν ν’ αναδεύονται, τότε που αρχίνσαν να διαλύονται τα σκότη... Εκεί που έφτανε το άυπνο μάτι μου σα νάβλεπα να προβάλει η ροδοδάκτυλος Ηώς! (Έτσι δεν μας έμαθαν στο σκολειό;). «Αε τσακίσου» της είπα... «πρόβαλε να μετρηθούμε» κι αφού καταπροσκυνήσουμε τις καραβίδες τις βρασμένες (τους Εγγλέζους εννοώ) να γένουμε άφαντοι για τον τόπο μας!.. Γύρω μας, πτώματα οι συνταξιδιώτες μας, που άρχισαν ν’ αναδεύονται και να μην καταλαβαίνουν που βρίσκονται!.. Συνήρθαν σαν άρχισε να γκαρίζει πάλι το καψωτσιότσιο της Ζαγορίσιας... Κι αυτό, ήταν καλότυχο, γιατί δεν θα θυμόταν κατόπ’... τίποτα απ’ αυτά που περνούσαμαν... Εγώ, πως να τα ξεχάσω! Είμασταν οι πρώτοι που περάσαμαν τις γρεντές, εκείνο το Αυγουστιάτικο πρωί του 45! Όπου φύγει-φύγει... σαν μας έκαναν με το χέρι το ευγενικό... περάστε οι σύμμαχοι... Βάλαμαν κουσιή και πού να κοσιέψει ο ματρακάς μας και σε τι δρόμο!.. Κάναμαν για να δούμε την Κόρινθο και δεν την είδαμαν! Άκρα-άκρα περάσαμαν... Κι εγώ η μαύρη, πούχα όνειρο να περάσω από τα μέρη, που έζησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι!..

(Συνεχίζεται)
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.