ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ
Να ενηλικιωθούμε χρειάζεται ή δεν είμαστε... ικανοί;
■ Καλότυχοι εμείς… θα χορτάσουμε ντιμπέιτ!.. Ντουμπάιτ… που το λέει ο νοικοκύρης μου!.. Δεν χρειάζεται, καλοί μου άνθρωποι ν’ αδημονούμε, λίγες ώρες μας μένουν, κι έχουμε να βαρέσουμε αλογόμυγες καλοθρεμμένες..! Έχουμε να καμαρώσουμε –ο καθένας μας τον δικό μας- να κάνει ράκη τους αντιφρονούντες του, με το δάχτυλο να κουνιέται όλο φοβέρα!.. Έλα όμως που αυτά τα λεν και στο μύλο καρτερώντας όσοι αλέθουν ακόμα, βέβαια…
Δάχτυλο και φοβέρα είδα σήμερα, και κανονικά φοβήθηκα για το γένος μας και το έθνος μας και την προκοπή μας… Είδα τον Πρόεδρο της Κομισιόν μας να μας τα λέει χύμα και σταράτα… Γι’ αυτό παιδάκια σκεφτείτε πώς θα πορευτείτε όποιες ή όποιοι κι αν νικήσουν… Μαύρο φίδι που τους έφαγε!..
Γλεντήσαμαν και με το παραπάνω με τις αναμετρήσεις από καταβολής Ελληνικού… Ακριβώς σαν και τώρα… μέσα σ’ ένα χρόνο οι άρρενες ψηφοφόροι έκαναν το καθήκον τους κι ακούγονταν τα εξ αμάξης… Τώρα δεν έχουμε τέτοια… μεγάφωνα κάθε δυο μέτρα μας πληροφορούν για το τι έκανε ο αντίπαλος ή οι αντίπαλοι… από τα γενοφάσκια του ως που πολιτεύτηκε ο δόλιος!..
Ας μη ρίξουμε και τελείως το ηθικό μας, ας μη γονατίσουμε μπροστά στις ευγενικές φοβέρες των καλών μας Εταίρων, το ψωμάκι τους το βγάζουν κι αυτοί, άσχετα αν τους δυσκολεύσαμε κάπως τα σχέδιά τους… Πάει αυτό το ζήτημα…
Πέστε, αδέρφια μου, είμαστε άνθρωποι… πολιτισμένοι; Γιατί, παλιά που γίνονταν αυτά τα φοβερά που ζούμε τώρα… λέγαμαν πως… οι άνθρωποι ήταν ακόμα… απολίτιστοι… αγράμματοι και τέτοια δικαιολογητικά ξεφτίλας… Για την ντροπή των προσφύγων λέω… Γι’ αυτά τα απαράδεχτα που βλέπουμε λέω… Γι’ αυτές τις επιτεύξεις του πολιτισμού λέω… Ο ΟΗΕ υπάρχει ακόμα; Χίλια μύρια ξέρουμε παγκόσμια αγαθοεργά και καμιανού δεν έπεσε στην αντίληψη για το τι γίνεται;
Ντρέπομαι που τρώω το φαγάκι μου σαν σκέτος άνθρωπος… Που παρακολουθώ –σαν… ειδήσεις- τον αφανισμό, τον εξευτελισμό ζωών ανθρώπων, πάλι ντρέπομαι… Και σαν χτυπιέμαι που βλέπω τους γονιούς να οδεύουν σαν τον καιρό της ΙΣΤΟΡΙΑΣ, παρασάγγας αμέτρητους, φορτωμένοι λεχωνούδια και νήπια τρομαγμένα και πεινασμένα… Τι παθαίνω; Και τρώω και κοιμάμαι, το κτήνος…
Σαν διάβασα τη «Γη του Πόντου» του Δημ. Ψαθά… σιχάθηκα τις συμμαχίες… κι ακόμα γκιζερώ κι εγώ σ’ εκείνα τ’ ασκόλαστα βουνά μαζί με τους Αρμένιους και τους δικούς μας, να μπορέσουν να σταθούν κάπου να κοιμηθούν… σαν ζωάκια τρομαγμένα…
Και θυμήθηκα και τα μολογήματα της πεθεράς μου από το εγγλεζονήσι (που τώρα είναι ο τούρκικος ναύσταθμος…) που το 1914 (με τον πρώτο διωγμό… μου έλεγε…) έφτασαν στη Μυτιλήνη κι αρρώστησε μήνες ο πεθερός μου από ελονοσία, μήνες πολλούς και να ’χουν καμπόσα παιδιά τότε (δέκα έκανε!..) κι ευτυχώς είχαν τα τζιοβαϊρκά της και δεν πείνασαν… Και το 1922 βρέθηκε ο πεθερός μου στο νησί και τους φόρτωσε όλους… μόνο την Ντουντού δεν μπόρεσε… κι η Ντουντού έτρεχε δίπλα στην ακτή χλιμιντρίζοντας ως που χάθηκε το καΐκι από την ακτή… Κι η κουνιάδα μου η Κατερίνα, δεν ξέχασε ποτέ την Ντουντού τους και γέμιζαν δάκρυα τα μάτια της όταν τα μολογούσε…
Οι ίδιοι σύμμαχοί μας ήταν και τότε!.. Ας σταματήσω, γιατί δεν πρέπει να πω περισσότερα… Θυμάμαι και την πεθερά μου που μου ‘λεγε για το μικρό της συννυφάδας της… που πέθανε στα χέρια τους σε κάποιο από τα νησιά και δεν μίλησαν… Το κρατούσαν στα χέρια σαν να κοιμόταν… για να μην κόψουν το ένα συσσίτιο!..
Η ιστορία θα επαναλαμβάνεται; Στο ντιμπέιτ θα περάσουν καλά; Θα χορτάσουν προσβολή ο ένας στον άλλον… Να ενηλικιωθούμε χρειάζεται, αδέρφια… ή δεν είμαστε… ικανοί;
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
