ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Δεν έχει δικαίωμα η λίμνη για τσιότσιο χώμα Γιαννιώτ’κο;

■  Πάλι βγήκε (βήκι που λέγαμαν) η λίμνη, όξου... Γιατί να μη βγει; Δεν έχει κι αυτή δικαιώματα για τσιότσιο χώμα Γιαννιώτ’κο; Από παγανό, άκουγα αυτό το: βήκι η λιμν’ όξου!.. Και τούτος ο χειμώνας φέτος με γυρίζει στα χρόνια εκείνα... Πόσες φορές άκουσα να μολογάει ο πατερούλης μας... για τον Ντουραχάν τον επιδρομέα, που πέρασε τη Μεγάλη Λίμνη... με την καβαλαρία του... και δεν το κατάλαβε το σιαΐνι... Στα μικράτα μου έκανε βαρειούς χειμώνες... Πολλές φορές τόγραψα... πως δεν κλείναμαν μάτι εκεί, ανάμεσα Ζαλοκώστα και Γαριβάλδη, που γεννήθηκα... Σ’ εκείνον τον μαχαλά τον παλιό, όλα τα σπίτια είχαν κι ένα... βουβό μαντζάτο!.. Κι ήταν βουβό γιατί ήταν ακριβώς για τέτοιον καιρό που λυσιομανούσε η λίμνη κι ύστερα πάγωνε κιόλις... Ήταν ένα δωμάτιο με τζιάκι και χωρίς παράθυρα!.. Φωτίζονταν από τις τζιαμόπορτες των δωματίων που ήταν ανάμεσά τους... Θυμάμαι τέτοιες νύχτες, που έλεγε ο μπαμπάς μας πως βήκαν οι λάμιες όξου... και κατουργιώμουν απ’ το φόβο μου και κάθομαν φρόνιμα έστω και για λίγο... Η μάνα μας, μπορεί νάχε ξεκοκκαλίσει τον Ιούλιο Βερν και τον Ουγκώ και τον Ντοστογιέφσκι και τον Τολστόι και τον Θερβάντες... δεν μπορούσε όμως ποτέ της να σου δώσει ακριβή χρονολογία, η βλοημένη!.. Όταν πάγωσε η λίμνη κι ο βοριάς, λυσιομανούσε και χτύπαγαν οι καμπάνες γιατί είχαν πάρει φωτιά οι φυλακές στο Κάστρο και ξημέρωσε ο κοσμάκης των περιοχών αυτών ξάγρυπνος... γιατί δεν ήξερε τι ακριβώς γένονταν...
Ε, τότε ήταν που η μάνα μας δεν κατάφερνε να μας πει πότε ακριβώς... ποια χρονιά ήταν. «Ναι... είχα το Γιώργο χρονιάρκο...». Κι ο αδερφός μου είχε γεννηθεί Αύγουστο του 1927 και τον Αύγουστο δεν έχει παγώσει ποτέ ως τώρα... η Λίμνη μας!.. Αδέρφια μου, πες τε μου ξέρει κανένας πότε γίνκι αυτό; Ο καλός μας πατερούλης δεν καταδέχτηκε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους... Κι εγώ δεν θέλω ανακριβείς! Πάγωσε η Λίμνη τον Γενάρη του 1949... Είχε βγει όξω... και κει ήταν παγωμένο το κυματισμένο νερό... ως τα πρώτα σπίτια της Λ. Καραμανλή... Πάγωσε η Λίμνη και βηκ όξου, πριν τα Χριστούγεννα του 55... Τότε ήταν που βγήκαν όλες εκείνες οι όμορφες φωτογραφίες - σήμα κατατεθέν μας, που φιγουράρουν σε γραφεία υπηρεσιών και τραπεζών και καταστημάτων... Πάντα, θυμάμαι εκείνη την επίσκεψη στην παιδόπολη του νησιού μας, μαζί με τον πεντάχρονο γιο μου... Τίποτα δεν έδειχνε το πρωί που ξεκινήσαμαν τι μέρα θα γένονταν σε λίγες ώρες που μείναμαν στο Νησί... Σαν γυρνούσαμαν, ήταν ένα άγριο πράγμα η Λίμνη... σαν νάχε καθήσει ο ουρανός πάνω της!.. Την νύχτα βήκαν οι Λάμιες των παραμυθιών όξω... Ένα σφίξιμο με πιάνει στη σκέψη πως μπορεί να κλειώμασταν στου Ν’σι... και βύζανα και τη θυγατέρα μου, χαλασιά μ’ κι φουρτούνα μ’. Τώρα, ανήμπορη υπέργηρη, τρέμω τις κακοκαιρίες ακόμα και στην οθόνη και δεν μπορώ να το χωνέψω... πως έχουν όρεξη και ξεμυτάν και τραβολογιούνται στα χιόνια για διασκέδαση!.. Ζουρλή δεν είμαι; Καιρός πάντι πράγματι παιδάκια μου... Τώρα, ας ακούσω ειδήσεις... Καιρός να δούμε πώς μας παίζουν σαν η γάτα το ποντίκι... Ο ένας λέει κάποιον καλό λόγο κι ο άλλος μας καταβρέχει με κρύο νερό... Ξέρουν όμως πως... του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει... Θα σας πω και τον φόβο μου. Τι διάολο θέλει η αιματοχυσία σ’ αυτή την καψαρή την Ουκρανία; Πόλεμος στην Ευρώπη; Σάμπως να μην είναι και τόσο αισιόδοξο... Πολύ θέλει η ζούρλια των ανθρώπων;
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.