ΠΑΣ...ΕΣ
«ΜΑΓΙΚΗ» ΠΡΟΚΡΙΣΗ...
• Έστω και στα... χασομέρια αποδόθηκε ποδοσφαιρική «δικαιοσύνη» στην προχθεσινή αναμέτρηση της Εθνικής μας κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού και με το εύστοχο πέναλτι του Γιώργου Σαμαρά, για πρώτη φορά σε χρονικά Παγκοσμίου Κυπέλλου ο γύρος των «16» θα έχει και «γαλανόλευκη χροιά»...
Μέχρι το βράδυ της Τρίτης τον τίτλο του σπουδαιότερου πέναλτι στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου κατείχε χωρίς αμφιβολία εκείνο του Στράτου Αποστολάκη στο παιχνίδι Ουγγαρία - Ελλάδα 0-1, στις 31 Μαρτίου 1993. Μ’ εκείνη τη νίκη στο «Νεπ Στάντιον» της Βουδαπέστης το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα οριστικοποίησε τη συμμετοχή του στο Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, κάτι που δεν είχε ξαναπετύχει στο παρελθόν.
Δικαιολογημένα λοιπόν το πέναλτι του Αποστολάκη μπήκε στο «πάνθεον» των μεγάλων στιγμών του ποδοσφαίρου μας, αλλά με το γκολ του Σαμαρά στο ματς με τους Ιβοριανούς, γράφτηκε μια νέα «υπέρλαμπρη» σελίδα για την Εθνική μας και όλους τους Έλληνες της υφηλίου.
Δεν ήταν μονάχα η νίκη που μας γέμισε χαρά και υπερηφάνεια.
Είδαμε επιτέλους την ομάδα της χώρας μας ν’ αγωνίζεται έτσι ακριβώς όπως τη θέλουμε. Αποφασιστική, δυνατή, με νοοτροπία «πρωταγωνιστή» κι όχι «κομπάρσου» που κατεβαίνει στο γήπεδο για να κερδίσει τον αντίπαλο παίζοντας «ταμπούρι» στην άμυνα κι... αν της βγει ια φάση να «κλέψει» το ματς.
Θα λέγαμε ότι η αποβολή του Κατσουράνη με την Ιαπωνία και οι τραυματισμοί των Κονέ - Μήτρογλου αποδείχθηκαν... σωτήριοι για τις φιλοδοξίες των «γαλανόλευκων».
Ο Σάντος, εκ των πραγμάτων, «αναγκάστηκε» να χρησιμοποιήσει δεύτερο... κανονικό «κόφτη» στο κέντρο κι όχι «ημιτασιόν» όπως μοιάζει η κατάσταση όταν αγωνίζεται ο παίκτης του ΠΑΟΚ.
Ο Ανδρέας Σάμαρης ήταν το ιδανικό «alter ego» του Γιάννη Μανιάτη, αφού γνωρίζονται απ’ έξω κι ανακατωτά λόγω της συνύπαρξής τους στον Ολυμπιακό.
Με αστείρευτες δυνάμεις και ατελείωτα τρεξίματα δεν άφησε τον Γιάγια Τουρέ να... πάρει ανάσα ενώ σημείωσε και το θαυμάσιο πρώτο γκολ της Ελλάδας στη διοργάνωση.
Ευχάριστη έκπληξη ήταν επίσης η παρουσία του Λαζαρου Χριστοδουλόπουλου, ο οποίος έδινε συνεχώς στηρίγματα στις «επελάσεις» του καταπληκτικού Χοσέ Χολέβας απ’ τα αριστερά.
Απ’ την άλλη ο Σαμαράς μπορούσε, σαν «φουνταριστός», να έχει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων και να μοιράζει τη μπάλα στα πλάγια βοηθώντας πολύ στην επιθετική ανάπτυξη.
«Άσβεστη αξία» και ο Γιώργος Καραγκούνης που ήταν «συγκινητικός. με το απαράμιλλο πάθος που βγάζει στα... 38 του, παραμένοντας ίσως ο πιο ποιοτικός παίκτης αυτής της ομάδας.
Αυτό το παιχνίδι σε γενικές γραμμές ήταν μια τεράστια απόδειξη ότι οι Έλληνες... ξέρουν να παίζουν μπάλα αρκεί να είναι απελευθερωμένοι απ’ τις αμυντικές »εμμονές» του Πορτογάλου τεχνικού τους.
Φυσικά κι ο Σάντος έχει σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία κυρίως για την εξαιρετική λειτουργία που χαρακτήρισαν όλες τις γραμμές της Εθνικής.
Ούτε οι δύο γρήγοροι τραυματισμοί μας πτόησαν, ούτε η ατυχία με τα τρία δοκάρια, ούτε η απροσδόκητη ισοφάριση των Ιβοριανών την ώρα που «ψήνονταν» το 2-0...
Η Ελλάδα έδειξε σπουδαία ψυχικά αποθέματα, όμως θα πρέπει άπαντες να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους.
Αυτή η νίκη σε καμία περίπτωση δεν μας μετατρέπει σε... υπερομάδα, ούτε σκεπάζει κάποιες οφθαλμοφανέστατες αδυναμίες. Απλά οι παίκτες έκαναν το καθήκον τους στο ακέραιο και... κάτι παραπάνω κόντρα στην Ακτή, η οποία δεν φάνηκε να πιστεύει στην πρόκριση σε καμία στιγμή του ματς.
Τώρα όσοι θέλουν να «λεκιάσουν» την επιτυχία αυτή, μιλώντας για «πέτσινα» πέναλτι καλύτερα ας τους αφήσουμε να βυθιστούν στ’ απύθμενα κόμπλεξ τους...
Όταν γίνεται κάτι «στραβό» οφείλουμε να το «καταγγέλουμε», όχι όμως να μην αναγνωρίζεται το σωστό ή το δίκαιο προς τέρψη «μικροτήτων»...
«Χίλια» μπράβο λοιπόν σ’ όλους όσους συνετέλεσαν στην επίτευξη αυτής της μεγαλειώδους πρόκρισης και ελπίζουμε την Κυριακή απέναντι στην Κόστα Ρίκα το «ταξίδι» να έχει «συνέχεια»...
