ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Γράφτηκε από τον/την ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ on . Posted in Προσκήνιο-Παρασκήνιο

Η… ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΙΚΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΣΜΟΥ!

Το πρωί ανακοινώθηκε το… «συναινετικό» διαζύγιο από τους δυο τους και ο μεν τράβηξε για την Εκκλησιά, για σταυρούς και μετάληψη, υπό το φως της τηλεόρασης και πέταξε στεφάνια δάφνινα στο Αιγαίο, επίσης υπό το άγρυπνο μάτι αυτής της διαβολεμένης T.V., ενώ ο άλλος διοργάνωσε προεκλογική φιέστα… ανακουφίσεως από την απαλλαγή του απο το… «παράσιτο», στο σπουδαιότερο, κεντρικότερο και πιο ευκολοπροσπέλαστο σημείο, το Μέγαρο Μουσικής. Ο μεν πρώτος, έκανε τα προαναφερθέντα μοναχικά, ενώ ο δεύτερος με πανηγυρικό τρόπο, αφού εδώ πια πολύ εύκολα μπορούσε να έχει όσους κλακαδόρους ήθελε για τα ζήτω και καλή T.V. εικόνα για τους προσελθόντες της πρώτης σειράς. Δεν ήταν δύσκολο δε να απομακρυνθούν πάραυτα από κάθε εικόνα οι ολιγοστοί που τόλμησαν να αναρτήσουν πανό, κατά την προσέλευση!
Θέμα: Το... τελευταίο χαρτί. Η προσπάθεια δηλαδή να παραπλανηθούν για πολλοστή φορά οι όποιοι παραμείναντες αφελείς... «προδευτικοί» πολίτες και να συνασπισθούν σε πανστρατιά εναντίον της καταραμένης και... απροόδευτης δεξιάς, στην οποία πλέον συμπεριλαμβάνεται και αυτός που για τέσσερα περίπου συναπτά χρόνια στήριζε όλες τις χυδαιότητες τις οποίες εξύφανε και πραγματοποίησε εναντίον της πατρίδας μας ο κ. Τσίπρας, με τελευταία την εν κρυπτώ και παραβύστω εξυφανθείσα και αποκληθείσα «συμφωνία των Πρεσπών», την πιο ύποπτη συμφωνία περιλαμβάνουσα παραχώρηση οσίων και ιερών, για τα οποία ο Κώστας Καραμανλής αγνόησε τον πανίσχυρο πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους τον νεώτερο, γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς ότι έπαιζε κορόνα-γράμματα την πολιτική του υπόσταση. Ο κ. Καμμένος, δηλώνοντας «Καραμανλικός» είχε την δυνατότητα να σταματήσει όλη αυτήν την χυδαία, όπως αποδείχτηκε, διαδικασία πολύ έγκαιρα και δεν το έπραξε για λίγους μήνες ακόμα εξουσίας, παραχωρώντας στον, υποτίθεται αριστερό συνεταιρο του, ακόμα και την τελευταία στιγμή την βεβαιότητα ότι δεν θα κινδυνεύσει η εξουσία του, αρκεί ο ίδιος να μην... εξαχνώνονταν πολιτικά, όπως πιστεύει ακόμα!
Ούτε καν παραδειγματίστηκε από το προηγούμενο, το Βαρουφάκη,του Λαφαζάνη, της Κωσταντοπούλου και του μέντορά του Αλβανού. Αυτή είναι η «αριστερά» γενικώς, στον Καμμένο θα σταμάταγε; Το είπε πριν λίγες μέρες ο κ. Τσίπρας: που να πάει ο Πάνος; Όταν πια είχε σιγουρευτεί για τη συνέχεια. Αυτός λοιπόν ο αδίστακτος αριστεροδεξιός, την ίδια στιγμή που... απαλλάχτηκε από τον Καμμένο κήρυξε την πανστρατιά της κεντροαριστεράς με «στρατηγό» τον ίδιο. Βλέποντας ότι τα άλλα τερτίπια του δεν έπιασαν, μηδέ ακόμα και των αθρόων διορισμών σε καίριες και καλοαμοιβόμενες θέσεις, ατόμων που εγκρίνουν γλείφοντας όλες, μα όλες τις ενέργειές του, προσπαθεί την ίδια μέρα που αποχωρίστηκε αυτόν που καίρια τον βοήθησε σε όλα να κηρύξει... πανηγυρίζοντας για τον, υποτίθεται αποχωρισμό του από την ακροδεξιά, να κυρήξει πανστρατιά του πιο χυδαίου... προοδευτισμού, που γνώρισε η Ελλάδα. Του... Τσιπρικού προοδευτισμού... για τον οποίο μίλησαν οι πλέον αρμόδιοι. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Παν. Λαφαζάνης, ο Μαν. Γλέζος, η Ζωή Κωσταντοπούλου. Δεν χρειάζεται επομένως η δική μου μαρτυρία.λείπει αυτή του Λαού.

ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ
Και μπορεί η ημερομηνία των εθνικών λεγομένων εκλογών να είναι ακόμα «θολή», αυτή όμως των αυτοδΙοικητικών είναι δεδομένη και έτσι, παρά το μούδιασμα της απλής αναλογικής, οι διάφοροι «συνδυασμοί» παίρνουν σιγά-σιγά τα τελικά σχήματά τους.
Αλλού μεν, υποθέτω και πάλι λόγω της απλής αναλογικής, οι συγκρούσεις μεταξύ των συνδυασμών είναι…μετρημένες,εδώ στην περιοχή μας μπήκε φουριόζος ένας συνδυασμός με καθαρό μότο και σκοπό τον… αντικαχριμανισμό! Είναι τόσο σφοδρός και ξεκάθαρος αυτός ο αντικαχριμανισμός, ώστε να δημιουργεί πολλές υποψίες για τους λόγους, την σφοδρότητα και την οικονομική εξαρχής άνεση. Δείχνει την ψυχολογία του «ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον»! Αλλά ο Θεμιστοκλής τότε δεν πολέμησε τον Μιλτιάδη. Ήθελε απλά να κάνει κάτι καλύτερο και στο τέλος, το έκανε, αλλά ο μεγάλος του οίστρος τον οδήγησε στην αυλή των εχθρών! Τώρα εδώ βλέπουμε να πολεμιέται με μανία και αποκλειστικά ο Αλέκος Καχριμάνης ως πρόσωπο και αυτή η μανία, ως συνήθως, τυφλώνει και δεν βλέπει ότι έτσι αδικεί κατάφορα την επανειλημένη κρίση του Ηπειρωτικού λαού, η οποία την τελευταία φορά έφτασε από την αρχή στο 51%. Όσο εσφαλμένη και να ήταν αυτή η κρίση και μάλιστα εναντίον αξιόλογων αντιπάλων, θα έπρεπε να προσεχθεί ιδιαίτερα. Υποθέτω ότι και ό ίδιος ο Άλέκος Καχριμάνης δεν θεωρεί τον εαυτό του αλάθητο, αλλά με την πληθωρική δραστηριότητά του προσφέρει παραγωγικό έργο το οποίο και κάθε φορά κρίνεται. Όχι όμως με ανεξέλεγκτο φανατισμό.

Γι - Πας