ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Γράφτηκε από τον/την ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ on . Posted in Προσκήνιο-Παρασκήνιο

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΝ. ΣΠΕΓΓΟΣ
Για την έννοια της «φιλίας» ασχολήθηκαν από πολύ παλιά οι Μεγάλοι του πνεύματος, επειδή δεν είναι κάτι το πολύ απλό αλλά κάτι το πολύ μεγάλο, θεωρώντας ότι η φιλία φτάνει να είναι ένας δεσμός μεταξύ δύο προσώπων Θεοδοσμένος!
Τα παραδείγματα πολλά. Αρκεί ν’ αναφερθούμε σε δύο μοναδικά ζευγάρια φίλων: Του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο και του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Ηφαιστίωνα.
Αυτές τις μέρες 18.6.18 έχασα τον πολύ εκλεκτό και μοναδικό μου φίλο, τον Καθηγητή της Νευρολογίας-Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, τον αείμνηστο πια Μιχάλη Σπέγγο. Έναν διακεκριμένο πανεπιστημιακό, λειτουργό της Ιατρικής, έναν εξέχοντα Γιαννιώτη. Ξεκινήσαμε μαζί μετά την Τετάρτη Δημοτικού στην ηρωική τάξη του τότε Προτύπου Γυμνασίου της Ζωσιμαίας Σχολής 1940-1948, περνώντας όλες τις δοκιμασίες αυτών των χρονολογιών και γι’ αυτό την αναφέρω ως «ηρωική»! Δεθήκαμε όμως με ακατάβλητη φιλία στα χρόνια 1949-1956 σπουδάζοντες την Ιατρική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη συνέχεια στα 1959-1964 κατά την λήψη των διαφορετικών ειδικοτήτων μας, τα περισσότερα χρόνια από αυτά τα τελευταία, μένοντας κάτω από την ίδια στέγη σε διαμέρισμα του τέρματος Αμπελοκήπων. Το ταμπεραμέντο και των δυο μας ως προς τις σπουδές και στις προσδοκίες μας, από την άσκηση αυτής της ιερής επιστήμης, ήταν ταιριαστό απόλυτα και γι’ αυτό αυτός ο φιλικός δεσμός κράταγε ακατάβλητος και αμείωτος μέχρι τα βαθειά γεράματά μας. Μέχρι προχθές που ο Μιχάλης, περιβλημένος από την Ελένη, τα παιδιά του και τα εγγόνια του, άφησε τον μάταιο και πρόσκαιρο τούτο κόσμο για τον οριστικό και ήρεμο, αφού έφυγε με ήρεμη την συνείδησή του εκ των αγαθών πράξεων.
Ο Μιχάλης, χωρίς να έχουμε συζητήσει ιδιαίτερα επ’ αυτού, έμεινε από νωρίς, σχετικά, ορφανός και από τους δύο γονείς, αλλά με την ιδιαίτερη φροντίδα των άλλων συγγενών και ιδιαίτερα του αδελφού της μάνας του Καθηγητή στην Γεωπονική Σχολή της Αθήνας Κώστα Μελανίδη και του Στρατιωτικού Καρδιολόγου Γιώργου Δόνου. Για ένα διάστημα, επιτυχών σε εξετάσεις, φοίτησε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, αλλά η εν συνεχεία επιτυχία του στην Ιατρική τον απορρόφησε ολοκληρωτικά. Μετά την αποχώρησή του από το Πανεπιστήμιο εργάστηκε στο ιδιωτικό του ιατρείο, στην πελατεία του οποίου συμπεριλαμβάνονταν διασημότητες, από τον Αντώνη Τρίτση μέχρι και τον Μιλτιάδη Έβερτ και φυσικά ο απλός κόσμος και ιδιαίτερα οι Ηπειρώτες με την απλόχερη και έγκυρη γνώμη και θεραπεία σε όλους ανεξαιρέτως. Ο Μιχάλης υπήρξε μοναδικός και διακεκριμένος στην άσκηση της Ιατρικής και ιδιαίτερα της ειδικότητάς του, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στους ασθενείς του, με τις απέραντες και σταθερές γνώσεις του. Σε αυτό το διάστημα γέμιζε τις ελεύθερες ώρες του με την ζωγραφική, φιλοτεχνώντας πολύ ενδιαφέροντες καλλιτεχνικά ζωγραφικούς πίνακες, με τους οποίους δεν θέλησε να προβάλλει αυτό το θεοδοσμένο ταλέντο του, αλλά γεμίζοντας το σπίτι του αδελφού του Σπύρου και το δικό του με έργα του, από τα οποία δεν ήταν δυνατό να μην αποχτήσω και εγώ. Ήταν λάτρης και θαυμαστής του Salvador Dali. Εκείνος πολύ σπάνια έρχονταν στα Γιάννινα, αφιερώνοντας τον χρόνο για τους συγγενείς τους, χωρίς φυσικά να παραλείπει να με συναντά. Από τις επισκέψεις μου στην Αθήνα θα μου μείνει αξέχαστη η ημέρα κατά την οποία αρχίσαμε να περπατάμε σε ζωγραφικές εκθέσεις στο Κολωνάκι και φτάσαμε περπατώντας μέχρι του Ψυρρή, όπου φάγαμε σε ένα από τα μεζεδοπωλεία του. Οι δυο μας συζητώντας για τα παλιά, τα τρέχοντα και τα μελλούμενα.
Μεγάλωσε στο σπίτι του στα Γιάννινα, το σπουδαίο νεοκλασικό των Σπεγγαίων της οδού Σαμουήλ, το οποίο επισκέφτηκα όταν πια είχαμε γίνει γιατροί και κατοικούνταν από την οικογένεια του αδελφού του, έγκριτου δικηγόρου της πόλης μας, κ. Σπύρου Σπέγγου. Με τον Σπύρο και όλη την οικογένεια ο Μιχάλης διατηρούσε αγαπησιάρικες αδελφικές σχέσεις. Η γνωριμία μου από την Αθήνα με τον προαναφερθέντα Σπύρο, ήταν επόμενο να μετατραπεί σε πολύ εγκάρδια, φιλική, οικογενειακή σχέση όλα τα χρόνια από την εγκατάστασή μου εδώ.
Κατά την διάρκεια της πολυετούς φιλίας μου με τον Μιχάλη, που προαναφέρθηκε, δεν παραλείπαμε, εκτός από την Ιατρική και παρά την οικονομική μας δυσπραγία, να ασχολούμαστε και με ό,τι έχει σχέση με την «πνευματική» κουλτούρα», ανάγνωση δηλαδή σημαντικών βιβλίων, θέατρο και ιδιαίτερα με το «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν, μεγάλες μουσικές συναυλίες και φυσικά τον κινηματογράφο. Οι επιστημονικοί δρόμοι μας χώρισαν στις αρχές του 1964, όταν εγκαταστάθηκα στα Γιάννινα και ο Μιχάλης συνέχισε την πανεπιστημιακή του καριέρα, ύστερα από ετήσια μετεκπαίδευσή του στην Γερμανία, στο πεδίο της Νευροφυσιολογίας.
Παντρεύτηκε την δικηγόρο Ελένη, το γένος Τσαϊρίδου με την οποία δημιούργησαν ευτυχισμένη οικογένεια με δύο παιδιά, τον Κώστα, που ευτύχησε να τον διαδεχθεί επάξια στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ύστερα από πολυετείς σπουδές στην Χαϊδελβέργη και την Μαρίνα, που του έδωσαν και δύο εγγόνια, που του γέμιζαν τη ζωή.
Κάποια στιγμή ο νόστος για την πόλη που αγαπούσε, τα Γιάννινα, τον οδήγησε στην διεκδίκηση της θέσης του Καθηγητού της Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Με την επίσκεψή του όμως εδώ διαπίστωσε αμέσως το «κλίμα» που επικρατούσε και δεν του ταίριαζε. Χωρίς δισταγμό πάραυτα απέσυρε την υποψηφιότητά του. Η υπηρεσία του στα Νοσοκομεία «Λαϊκό», Ευαγγελισμός», «Δρομοκαΐτειο» και τελευταία στο Πανεπιστημιακό «Αιγινήτειο», υπήρξε παραδειγματική, εξ ιδίας αντιλήψεως, διότι τον επισκέφτηκα σε όλα... εν δράσει, ακόμα και σε εξετάσεις φοιτητών του.
* * *
Αείμνηστε αγαπημένε μου φίλε Μιχάλη, χύνω κι εγώ το δάκρυ της συντριβής για την απώλειά σου, όπως και όλοι οι στενοί σου συγγενείς, η Ελένη, ο Κώστας, η Μαρίνα, ο Σπύρος και όλοι οι άλλοι. Θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου.
Ας είναι ευλογημένη η διαδρομή σου, όπως και αυτή που προηγήθηκε.
Γι - Πας