Χωρίς Υπαγόρευση

Γράφτηκε από τον/την Κώστας Αγόρης on . Posted in Χωρίς Υπαγόρευση

Τότε ακούς αλήθειες!

Mόνο τότε ακούς αλήθειες από έναν άνθρωπο, από έναν πολιτικό, έναν επιστήμονα, έναν παράγοντα του αθλητισμού, έναν ιεράρχη κλπ., όταν ο ίδιος δεν νοιάζεται αν με όσα πει θα ενοχλήσει, αν θα ξεβολέψει ή αν θα δημιουργήσει εχθρούς και «άσπονδους» φίλους. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι δημόσιοι άνδρες και γυναίκες στις μέρες μας…

 Ο Χαρ. Μουτσόπουλος…

Στην κατηγορία αυτή ανήκει ο Χαράλαμπος Μπουτσόπουλος, ο καθηγητής, γιατρός και ακαδημαϊκός με τη διεθνή ακτινοβολία, ο οποίος, μεταξύ άλλων, έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όπου υπήρξε πρωτεργάτης στην οργάνωση και λειτουργία της Παθολογικής Κλινικής! 

 Καίριες επισημάνσεις…

Με αφορμή λοιπόν την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Passion for Excellence. My Lifelong Journey into Medicine and Public Service», ο κ. Μουτσόπουλος έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Η Καθημερινή», στην οποία είπε πολλά και ενδιαφέροντα. Ιδιαίτερα δε οι επισημάνσεις του για τα Πανεπιστήμια είναι καίριας σημασίας.

 Το όχι στο νέο αίμα…

Συγκεκριμένα, ο σπουδαίος γιατρός ανέφερε τα δύο προβλήματα, που, κατά τη γνώμη και την εμπειρία του, δεν αφήνουν τα πανεπιστήμια να προοδεύσουν. Το πρώτο είναι, όπως είπε, η… ενδογαμία, η προαγωγή εκ των έσω, το όχι στο νέο αίμα, το γεγονός ότι ο λέκτορας θα καταλήξει καθηγητής, σαν δημόσιος υπάλληλος. Αυτό δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό…

…Και ο νεποτισμός!

Το δεύτερο πρόβλημα για τα Πανεπιστήμια είναι, κατά τον Χαρ. Μουτσόπουλο ο νεποτισμός. «Οι μηχανορραφίες που επιτρέπουν στους απογόνους ή συγγενείς καθηγητών να καταλάβουν πανεπιστημιακή θέση», όπως τόνισε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι ορισμένοι το αξίζουν, όμως δεν αποτελούν τον κανόνα. Μάλιστα, επικαλέστηκε έρευνα στην Ιατρική Αθηνών, η οποία έδειξε ότι το 55% των 140 ομότιμων ή ενεργών καθηγητών είχαν συγγενή σε πανεπιστημιακή θέση! 

Τοπικό «φαινόμενο»…

Το συγκεκριμένο «φαινόμενο» δεν αφορά μόνο την Αθήνα. Και στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων έχουμε παραδείγματα νεποτισμού. Καθηγητές ή καθηγήτριες που φέρνουν και τοποθετούν τους/τις συζύγους τους σε θέσεις στο ίδρυμα, διοικητικές ακαδημαϊκές κλπ., παιδιά και ανίψια πανεπιστημιακών τα οποία επίσης σταδιοδρομούν με μεγάλη… άνεση στο Πανεπιστήμιο. Με άλλα λόγια, όποιος μπορεί, διορίζει και κάποιον δικό του σ’ αυτό!

Δεν παράγουν έργο!

✒ Και αν οι συγγενείς δεν αξίζουν τη θέση την οποία «καπαρώνουν» με τρόπους που όλοι ξέρουμε ή μπορούμε να φανταστούμε; Τότε, δυστυχώς για το Πανεπιστήμιο, δεν παράγεται το έργο που θα μπορούσαν να κάνουν άνθρωποι πιο ικανοί και με περισσότερα προσόντα οι οποίοι «τρώνε πόρτα»! Υπάρχει άραγε θεραπεία σ’ αυτή τη χρόνια «ασθένεια» των ανώτατων ιδρυμάτων; 

Mόνο η αξιολόγηση…

  Υπάρχει και την προτείνει ο Χαράλαμπος Μουτσόπουλος ως έμπειρος γιατρός που είναι. «Δεν γίνεται να κρατάς στο πανεπιστήμιο κάποιον που δεν παράγει. Η αξιολόγηση πρέπει να εφαρμοστεί παντού, όσο γίνεται πιο αντικειμενική και σκληρή. Όχι για να τιμωρηθούμε, αλλά για να βελτιωθούμε», λέει χαρακτηριστικά. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει;

Τα καφενεία…

Και από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα ας πάμε μία βόλτα στα χωριά μας, για τα οποία ο «Π.Λ.» έγραφε πριν μερικές μέρες πόσο σημαντικό πράγμα είναι η ύπαρξη ενός τουλάχιστον καφενείου σε καθένα, μπας και έτσι διατηρηθεί μία μικρή εστία ζωής εν μέσω πλήρους εγκατάλειψης και ερημιάς.

Ένα «λιθαράκι»…

Τα παραπάνω με αφορμή επιστολή του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελάτης Ζαγορίου η οποία εδώ και λίγα χρόνια έχει μείνει χωρίς καφενείο. Ήρθε όμως ο Στέφανος Χρηστογούλας, ένας άνθρωπος που περνάει πολύ χρόνο στο Ζαγόρι, το ξέρει και το αγαπάει ιδιαίτερα, να βάλει το δικό του «λιθαράκι» στη συζήτηση που έχει ξεκινήσει. 

Συλλογική η ευθύνη!

Είπε, μεταξύ άλλων, κάτι πολύ σημαντικό. Δεν είναι μόνο οι Δήμοι ή η Πολιτεία που πρέπει να φροντίσουν να διατηρηθούν ή να ανοίξουν καφενεία στα χωριά. Ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι πολίτες και οι σύλλογοι. Και αναρωτήθηκε με νόημα: Εκεί όπου υπάρχουν καφενεία πηγαίνουν οι ντόπιοι να πιούν ένα καφέ ή τσίπουρο και οι σύλλογοι τα στηρίζουν; Έλα μου ντε…

Χωρίς πελάτες…

Ο κ. Χρηστογούλας προτείνει μάλιστα, οι ίδιοι οι πολιτιστικοί σύλλογοι και οι αδελφότητες να φροντίσουν να ξαναζωντανέψουν τα μικρά καφενεία, αναλαμβάνοντας τη διαχείρισή τους, αλλά και μέσω της τακτικής παρουσίας των μελών τους εκεί όπου λειτουργούν κάποια, γιατί μαγαζί χωρίς πελάτες δεν μπορεί να σταθεί. Πόσο δίκιο έχει, αν και νομίζουμε ότι γενικά ισχύει το ρητό «κακό χωριό τα λίγα σπίτια»!

Ο Πολιούχος μας…

✒ Μία φωτογραφία σήμερα από την προχθεσινή ακολουθία για τον Πολιούχο Νεομάρτυρα Γεώργιο στον ναό της Πλατείας Πάργης. Δυστυχώς, η βροχή δεν επέτρεψε να γίνει η λιτανεία. Όλες τις προηγούμενες ημέρες, πάντως, χιλιάδες Γιαννιώτες πέρασαν και άναψαν ένα κερί στη μνήμη του. Και του χρόνου.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.