Προσκήνιο - Παρασκήνιο

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ!..

Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση με την «δυναμική» είσοδο του Δημάρχου μας κ. Θωμά Μπέγκα στην νέα του θητεία.

Δήλωσε πρόσφατα: «Να αγκαλιάσουμε τους Δημόσιους χώρους» και άρχισε με τα Λιθαρίτσια, συνέχισε με τον Κουραμπά και συνεχίζει ακάθεκτος με το Άλσος.

Πώς όμως; Είναι δυνατό να καλεί τους συμπολίτες για πικ-νικ στο θλιβερό κατάντημα των… Λιθαριτσίων; Πριν πάρει αυτήν την απόφαση έκανε τον κόπο να επισκεφτεί τον προαναφερθέντα χώρο; Είδε το κατάντημα των καινούργιων μασίφ ξύλινων παγκακίων; Την κατάσταση που επικρατεί στα υποτυπώδη για τόσο φόρτο καλαθάκια των σκουπιδιών, τα οποία, έστω και αυτά, δεν ενδιαφέρεται κάποιος να αδειάσει; Η θέα είναι όντως καταπληκτική, ζηλευτή για κάθε «ξένο» που επισκέπτεται τον χώρο και την αποθαυμάζει.

Λέτε όμως να μην περνάει κανενός από το μυαλό η αδιαφορία του Δήμου Ιωαννιτών γι’ αυτό το θεϊκό στολίδι; Για το κατάντημα των προτομών και του πέριξ αυτών χώρου, εξεχόντων συμπολιτών παλαιοτέρων και νεωτέρων, οι οποίες δικαίως τοποθετήθηκαν εκεί από τις διαδοχικές Δημοτικές Αρχές για να τιμηθούν από την πόλη τα πρόσωπα στα οποία ανήκουν;

Δεν αντιλαμβάνονται οι σημερινές Δημοτικές Αρχές τις μελαγχολικές σκέψεις που θα δημιουργηθούν σε πάρα πολλούς, ανυποψίαστους ίσως, συμπολίτες, τους οποίους πανηγυρικά καλούν εκεί για πικ-νικ, πέρα από την απόλαυση της θέας και του γεύματος; (Αλήθεια το λιτό αυτό γεύμα προσφέρεται από τον Δήμο;).

Επειδή τότε θα είναι διπλή η ευθύνη, που οι κάποιες δικαιολογίες της ανέχειας δεν μετέφεραν αυτήν την δαπάνη στην επιδιόρθωση των προαναφερθεισών ασχημιών. Είναι δυνατό τα Γιάννενα να μην διατηρούν λουλούδια παντού; Ή τουλάχιστο σε αυτούς τους κοινόχρηστους (Δημόσιους κατά τον φίλο Δήμαρχο) χώρους, τους οποίους επιθυμεί να εξωραΐσει;

Σε όλα αυτά υπάρχει σίγουρα η μοναδική δικαιολογία και απολύτως υπαρκτή ότι δεν βοηθάει το κοινό, οι ίδιοι οι συμπολίτες, οι οποίοι όχι μόνο αδιαφορούν, αλλά τις περισσότερες φορές… συμμετέχουν, είτε αφήνοντας όπου τύχει τα υπολείμματα των απολαύσεών τους (καφέδες, κυπελάκια, χαρτιά και σακούλες), είτε ακόμα ορισμένοι και ξεριζώνοντας όμορφα φρεσκοφυτεμένα λουλούδια από γλάστρες ή ζαρτινιέρες.

Είναι αλήθεια ότι το κοινό είναι κοινό και πολλές φορές «κενό» και θα πρέπει να διδάσκεται με πολλούς τρόπους για την διατήρηση της ομορφιάς, ακόμα και με την «καταστολή», που δυστυχώς για την αριστερή κουλτούρα αποτελεί «στοιχείο της συντήρησης».

Δεν χρειάζεται αυτή η «καταστολή» να προέρχεται από «ένστολους», που δυστυχώς υπάρχουν και τους βλέπουμε να βολτάρουν δύο – δύο, απολαμβάνοντας τις στολές τους και τον μισθό τους ασφαλώς. Οι ίδιοι οι πολίτες θα πρέπει να μετατραπούν σε «όργανα καταστολής» όταν συναντούν δράσεις ασχημιών. Αυτό πρέπει να διδαχτεί στις εκδηλώσεις.

Το 1978, επί Μπρέσνιεφ, βρέθηκα στο Λένινγκραντ (τότε), «Αγία Πετρούπολη» (σήμερα) και για να προλάβω να ακούσω την προπορευόμενη ξεναγό, πάτησα στο πράσινο γκαζόν δίπλα από τον δρόμο. Μία διερχόμενη απλή γυναικούλα μου έκανε αμέσως δριμεία παρατήρηση, επειδή πάτησα στο όμορφο πράσινο.

Όταν επί Δημαρχίας Ν. Γκόντα είχε… φτιαχτεί η κεντρική πλατεία μας με τα καλογυαλισμένα μάρμαρα στο σιντριβάνι και γύρω από αυτό, κάποιοι νεαροί με τα πατίνια είχαν βαλθεί να τα καταστρέψουν και το πέτυχαν, επειδή όχι μόνο κανένας δεν τους μιλούσε, αλλά κάποιοι τα… παρατηρούσαν με αγαλίαση! Γιατί τάχα;

Δήμαρχε, είμαστε μαζί σου για κάθε καλή προσπάθεια. Φρόντισε να είναι αποτελεσματική!

Γι - Πας