ΠΑΣ...ΕΣ

Γράφτηκε από τον/την ΑΡΗΣ ΛΕΚΚΟΣ on . Posted in Πρωινές Πάσες

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΤΙΕΓΚΟ…

Η επιστροφή της Αργεντινής σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά από 24 χρόνια είναι αναμφισβήτητα μια απ' τις σπουδαιότερες στιγμές της φετινής διοργάνωσης και μένει να μάθουμε το βράδυ της Κυριακής αν η «παρέα» του Λέο Μέσι θα πετύχει έναν ιστορικό άθλο. Την κατάκτηση δηλαδή του βαρύτιμου τροπαίου, μέσα στην έδρα της «μισητής» Βραζιλίας, ένα πραγματικό «όνειρο» για τους φίλους της«αλμπισελέστε»…
Στον προχθεσινό ημιτελικό κόντρα στην Ολλανδία, μετά το «κάζο» της «σελεσάο» απ' τη Γερμανία, πολλοί πίστευαν ότι και οι «τουλίπες» θα έφθαναν σε πρόκριση δια… περιπάτου στον μεγάλο τελικό.
Η απουσία του Άνχελ Ντι Μαρία και η ανετοιμότητα του Σέρχιο Αγουέρο μπορεί να στέρησαν τα δύο σημαντικότερα «στηρίγματα» του Μέσι στην επιθετική γραμμή, όμως νομίζω το πάθος και η αυταπάρνηση που έβγαζαν σε κάθε μονομαχία οι παίκτες του Σαμπέγια ήταν αρκετά για να καλύψουν αυτές τις απώλειες. Οι Ολλανδοί ίσως φοβήθηκαν περισσότερο απ' ότι έπρεπε το παιχνίδι, μοιάζοντας ικανοποιημένοι με την ιδέα της διεκδίκησης της πρόκρισης στα πέναλτι.
Μια διαδικασία ωστόσο που ποτέ δεν τους «πήγαινε», μ' εξαίρεση το προηγούμενο ματς κόντρα στην Κόστα Ρίκα.
Χωρίς λοιπόν την παρουσία του «θηριώδους» γκολκίπερ Κρούλ, ο οποίος απέκλεισε… μόνος του τους Κεντροαμερικάνους στα προημιτελικά, το έργο για τους Αργεντίνους απέναντι στον Σίλεσεν ήταν εκ προοιμίου πολύ πιο εύκολο.
Με τον εξαιρετικό Ρομέρο ν' αποκρούει τις εκτελέσεις των Φράλ και Σνάιντερ, το εισιτήριο για τον τελικό απέκτησε «κυανόλευκη σφραγίδα», την ίδια ώρα που σε όλες τις πόλεις της Αργεντινής στήνονταν ξέφρενα πάρτυ πανηγυρισμών.
Όπως λοιπόν το 1986 στο Μέξικο και το 1990 στην Ιταλία, οι Λατίνοι θα βρουν απέναντί τους τη Γερμανία, θέλοντας να λύσουν οριστικά τις διαφορές τους, κυρίως απ' την «κλοπή» στο «Ολίμπικο» της Ρώμης, στη δεύτερη τότε αναμέτρηση σε τελικό…
Την πρώτη φορά στο «Αζτέκα» του Μέξικο, ο «πίμπε ντ' όρο» Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ανίκητος από κάθε άποψη. Κι όταν οι Γερμανοί ισοφάρισαν από 2-0 σε 2-2, ήταν η «μαγική» ασίστ του Ντιεγκίτο στον Μπουρουσάγκα που έφερε το τελικό 3-2 για το συγκρότημα του Κάρλος Μπιλάρδο, μαζί με την ενθρόνιση της Αργεντινής στην «κορυφή» του κόσμου…
Τέσσερα χρόνια αργότερα όμως, με τους Ιταλούς διοργανωτές να «βράζουν» κατά του Μαραντόνα λόγω της διάσπασης που προκάλεσε στους οπαδούς της «Σκουάντρα Ατζούρα» στον ημιτελικό του Νάπολι και τη ΦΙΦΑ σε ρόλο «θηριοδαμαστή» να προσπαθεί ν' αποδυναμώσει το «φαινόμενο» ενός ανθρώπου που μόνος τους εναντίον όλων έκανε κάθε επιθυμία του πραγματικότητα, η «μοίρα» της Αργεντινής στον τελικό ήταν προαποφασισμένη.
Ένα «εκτελεστικό όργανο» λοιπόν, ονόματι Κοντεσόλ, απ' το Μέξικο, δεν άφησε τον Μαραντόνα να φθάσει στη δεύτερη συνεχόμενη κατάκτηση του τίτλου.
Το ανύπαρκτο πέναλτι στο 85' σε… θεατρινίστικη πτώση του Κλίνσμαν που μετέτρεψε σε γκολ ο Μπρέμε και δύο αποβολές των Μονζόν και Τρόλιο επέτρεψαν στο «τιμ» τους Φράντς Μπεκενμπάουερ να σηκώσει την «κούπα», κάτι όμως που δεν έχει ξανακαταφέρει από τότε η «νασιονάλμανσαφτ».
Είμαι σίγουρος ότι ο Ντιέγκο θα προσεύχεται ήδη ζητώντας «εκδίκηση» απ' τους σημερινούς του «απογόνους» για εκείνο το «έγκλημα» στην Ιταλία.
Πάντως δικαιολογημένα τα «πάντσερ» χαρακτηρίζονται «φαβορί», αφού μέχρι τώρα είναι μακράν η πιο σταθερή ομάδα της διοργάνωσης από πλευράς απόδοσης.
Σ' ένα τελικό όμως, όλα παίζονται απ' το μηδέν και πολλές φορές οι εξελίξεις είναι εντελώς απρόβλεπτες.