ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Είναι καλύτερα να μη ζει ο άνθρωπος πολλά χρόνια;

Φίλοι μου αγαπημένοι, πέστε μου την αλήθεια… είναι καλύτερα να μη ζει ο άνθρωπος πολλά χρόνια; Να μη μπανταλιάζει. Να τα κάνει πάνω του (όχι βέβαια τα υπάρχοντά του… αλλά τα κακά και τα τσιούσια του…).
Να πας να δεις το γονιό σου «πώς» ξύπνησε και να του πεις μια καλημέρα του Θεού… και να σε ρωτά εκείνο το «πούθε ν’ είσαι συ, κι ποιος είσαι», με τη γλώσσα κρεμασμένη και μάτι τάχα πονηρό…
Αγανακτείς και θέλεις να κατακεφαλιάσεις τη μάνα σου (ιδίως οι μάνες μπανταλιάζουν)…
- Δεν είμαι από δω μάνα…
- Μην είσαι απ’ το Πέραμα;
- Όχι μάνα…
- Μην είσι απ’ τς Λιγκιάδις;
- Όχι μάνα…
- Μην είσι απ’ την Κουσμηρά;
Κι αφού αναφέρει όσον χάρτη γνωρίζει, αγανακτισμένη, ρωτά…
- Αμ πούθι ν’ είσι μωρέ παιδάκι μ’;
- Απ’ την Κορέα;
- Κι τίνος είσι απ’ την Κορέα!
Κι εσύ φεύγεις για να μη γένεις δολοφονιάς της μάνας που σε γέννησε…
Δεν είναι καλύτερα αυτή απ’ τη μένα; Εμένα την καψαρή που ψάχνω στα βάθη της μνήμης μου να βρω πράγματα που δεν σας είπα;
Αλλά, πάλι… εκείνοι που ήξεραν όσα λέω… φουτούρξαν προς τον απέραντο ουρανό… σαν τον φίλο μου (όνομα δεν λέω) που έπεσε να κοιμηθεί κατάκοπος από το μόχθο της ημέρας και βλέπει μια σχοινένια σκάλα πάνω απ’ το κεφάλι του!.. Απλώνει τα χέρια, την αρπάζει και αρχίζει ν’ ανεβαίνει ζβέλτα – ζβέλτα. Ανέβαινε, ανέβαινε, ανέβαινε μέχρι τον έβδομο ουρανό!
Κάποτε έφτασε σε μια μικρή πορτούλα και πριν χτυπήσει, ανοίγει η πορτούλα και βγαίνει ένας γέρος με μακριά ρόμπα και άσπρα μαλλιά και γένια… «άιντε μωρέ Χριστιανέ μου… γιατί άργησες;»…
- Ποιος είσαι συ;
- Ο Άγιος Πέτρος που παίρνει τις ψυχές.
- Και τι δουλειά έχω εγώ με τις ψυχές, εγώ είμι μια χαρά…
- Εγώ δεν ξέρω, εγώ γλέπω τα καντήλια τ’ κάθε μιανού που σώζεται το λάδι τους και τους καρτερώ… Να, κοίτα…
Κι ανοίγει την πορτούλα και του δείχνει μια απέραντη αίθουσα που ως το βάθος της κρέμονταν καντήλια…
- Να, κοίτα, αυτό είναι του θ’κός…
- Τι λες μωρέ Άγιε… Ιγώ είμι μια χαρά… Κι εκείνο που καίει έτσι όμορφα τίνος είναι;
- Εκείνο είναι της γυναίκας σου, του λέει…
Εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα της αυλής του Παραδείσου και ορμούν τ’ αγγελούδια…
«Άγιε Πέτρο – Άγιε Πέτρο… κόσια, τ’ αγγελούδια τσακώνονται, δεν μπορούμε να τα χωρίσουμε…».
Μαζεύει τα ράσα του ο Άγιος και πάει να χωρίσει τα τσιότσια!..
Εκείνη τη στιγμή τούρχεται μια κλωτσιά… «Άε Χ’στιανέ μ’… Θα κανς τίποτα; Τόσ’ ώρα με πέθανες στο… δάχλο!...
Μήπως ξέρετε, η αφεντιά μου πού θα πάει; Κι αν βρω και τον Πειραιώτη μου θα μου πει… «Κι εδώ με βρήκες μωρή;»…
Σας ασπάζομαι…
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.