ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Ο καθένας μας έχει τις δικές του μνήμες…

• Δεν το περίμενα ποτέ πως δεν θα ξέρω πώς ν’ αρχίσω να γράψω τούτες τις δύο σελίδες του μπλοκ, που γεμίζω για την «Καλή πρόθεσή μου»! Τώρα ζω σε άλλον, γειτονικό Δήμο. Τα μάτια μου είναι στραμμένα στα Γιάννινά μου. Τα Γιάννινα που τα γνώριζα σπιθαμή με σπιθαμή – που λέγαμαν… Τώρα, όταν τηλεφωνιέμαι με παλιογιαννιώτες που κυκλοφορούν ακόμα κι αναφερόμαστε σε κάτι που ζήσαμαν… προσφάτως ακόμα, μου λένε... «ου, που του θ’μήκις αυτό... πάει...».
Πού πήγε ορές παιδιά; Ρωτάω. Εδώ σκούζουμε πως δεν πιάνεται μιστρί και σκεπάρι πια για να χτιστεί κάτι... Δηλαδή το χαλνάν από γινάτι και τ’ αφήνουν έτσι; Άλλοι μου λένε πως... στο τάδε σημείο είναι μάντρα με λουλούδια για φύτεμα... Άλλοι λένε πως κάποια υπηρεσία έκανε κάτι στο τάδε σημείο, που ήταν το δείνα μηχανουργείο ή το παραδείνα μίνι σούπερ μάρκετ του κιαρατά... Γι’ αυτό τώρα, λέω στην κοπέλα που βοηθάει τα γεράματά μου... «Άμα σιάξει ο καιρός να πάμε μια γύρα στα Γιάννινά μου... να δω τι σκατά άλλαξαν κι άλλαξαν μου λένε! Εμάς, ο πατερούλης μας, όταν ήταν καλός καιρός, μας γκιζάραγε στα σοκάκια και στα σοκακούλια και μας μολογούσε. Τι ήταν εκεί και τι παραπέρα κι όταν δεν έβρισκε κάτι από κείνα που ήξερε, έλεγε... «Μπα, κακή τς ημέρα τι τς ήρθι κι του χάλασαν...». Τώρα το λέω εγώ σαν κουβεντιάζω με κάποιους φίλους που με επισκέπτονται συχνά. Μου λένε να με πάρουν μία μέρα να τους δείξω το τάδε και το δείνα που αναφέρω στο «Στα Γιάννινα σας γκιζερώ του περασμένου αιώνα...». Ναι. Ο καθένας μας έχουμε τις μνήμες από τον αιώνα που ζούμε... κι είναι όλες διαφορετικές τ’μοιανού απ’ τ’αλνού....
Γνωστός μου συμπολίτης, καταστηματάρχης όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο μου, μου είπε: «Ωραίο το βιβλίο σας, αλλά δεν γράφετε για το τάδε και το δείνα... παραλείψατε πολλά...». Στην αρχή, ο βλάκας εγώ... τάχασα, αλλά, συνήρθα! Σας ευχαριστώ παιδί μου, του είπα... αλλά το γράφω η μαύρη εγώ, πως τις δικές μου μνήμες καταγράφω... τις δικές μου! Εσείς, ασφαλώς έχετε άλλες μνήμες, είναι λογικότατο. Κανενός οι μνήμες δεν μοιάζουν με του άλλου... Μόνον οι ιστορικοί συγγραφείς σκάζουν και πλαντάζουν να καταγράψουν όσο πιο σωστά το καταφέρουν, για διάφορες εποχές στο διάβα των αιώνων... Αμήν! Κι ακούς... «Κυκλοφόρησε καινούργιο βιβλίο ο τάδε συγγραφεύς... αλλά δε μ’ άρεσε!..». Ποιος είσαι κύριε; Ή κυρία; Έκατσες να γράψεις; Άιντε κι έγραψες... ρώτησες αν αρέσει σ’ όλους όσους σε διάβασαν... και γράφουν κι εκείνοι; Μ’ έπιασε και κάνω... λίγες επαναλήψεις παλιών ξένων βιβλίων... Να, σαν του άγγλου του Κρόνιν. Τι καταγραφή είναι εκείνη η φρίκη των ανθρακωρυχείων και των μεταλλωρυχείων.
Και όμως... και όμως... αν αυτό το βιβλίο το παινέψεις σε κάποιον... βιβλιόφιλο για αριστούργημα, μπορεί –λέω- μπορεί νάρθει και να σου πει «ορέ τ’ είν’ αυτή η βλακεία... μπα... τι μι νοιάζ’ ιμένα τι κάνουν μέσα κι όξω απ’ τα λαγούμια μέσα στ’ γη και κάτω απ’ τον Ωκεανό... αυτή είν’ η δ’λειά τς...».
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.