ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Ένα κοπάδι από σιρκά καρτερούσαν να βγούμε!..

•  Σας είπα κι άλλες φορές για τους ηρωικούς μας καθηγητές... τότε προπολεμικά. Τότε που σαν σήμαινε το κουδούνι, το τέλος των πρωινών μαθημάτων, εμείς δεν ανοίγαμαν καμία της την οξώπορτα του Γυμνασίου Θηλέων...
Κίνδυνος θάνατος απόξω, φίλοι μου. Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά κοπάδι ολόβολο από σιρκά καρτερούσαν να βγούμε!.. Σάμπως τι θανάκαναν τα μαυρέλια; Τα πιο πολλά ήταν της Ζωσιμαίας... που την κοπάνησαν για ναρθούν κοσιεύοντας πριν σκολάσουμε εμείς τα θηλυκά. Είχαν αγανακτήσει οι καθηγητές που την τελευταία ώρα αραίωναν οι μαθητές στα θρανία! Αν είστε χριστιανοί ή ό,τι άλλης θρησκείας... ακούτε να την κοπανάν και τα μυξιάρικα των μικρών τάξεων, από Εμπορική Σχολή (εκεί στο Γκουραμπά...). Από... Ρουμανική Σχολή (εκεί απέναντι από το παλιό Διδασκαλείο... ξέρετε εσείς με τα χρονάκια σας... και να ζιούσαταν κι εδώ πρωτίστως! Λίγο πιο τσικίθε από το Στάδιό μας...).
Πάμε παρακάτω. Ζωσιμαία κι Αρρένων ήταν απέναντι τόνα στ’ άλλο και εννοώ την παλιά μας Ζωσιμαία... όπως κι από του Γεωργίου Σταύρου το μαντρί, την κοπάναγαν κάποια καρδαμωμένα. Θα σας γελάσω... δεν παίρνω όρκο αν έρχονταν κι από την Γεωργική Σχολή... κάποια αψιά... Πάντως, να το πιστέψετε, δεν καμαρώναμαν καμία μας ...αν έρχονταν κάποιο ειδικώς για κάποια ή για χαλβά!
Έρχονταν κι ένα τέρας... ένα μαζεμένο, ένα αγριεμένο... ένα στραβό βρώμικο... μ’ ένα γκρι παλτό που έσταζε βρώμα! Αν έρχονταν κι εκείνο... σαν άντρας θα τούβγαζα το καπέλο κι ας είχε τα κουσούρια όλα του κόσμου!
Έρχονταν μωρ’ μάνα μ’ για να βρίσει τις κοπέλες, επειδή δεν ήταν κακοντυμένες και βρώμικες και προκαλούσαν τα «παιδιά»! Τι κόμπλεξ ήταν εκείνο; Τι είδος σέξους ήταν αυτό; Στο δρόμο έτρεχε. Δεν περπατούσε σαν άνθρωπος... κι έβριζε τον κόσμο! Κι ο ίδιος... χωρίς ν’ αλλάξει ούτε μούτρα ούτε ρούχα... Bρέθηκε στο πεζοδρόμιο στις Καμάρες, Αβέρωφ, στα Χασάπικα ένα πρωί. Εκείνος πήγαινε να κατεβεί κι εγώ να ανεβώ στο πεζοδρόμιο.
Πρέπει να ήμουν τότε... ίσια με 47 χρονών. Τον γνώρισα αμέσως, ύστερα από τόσα χρόνια. Μόλις σήκωσε το κεφάλι του που ήταν σκυφτός για να κατεβεί το πεζοδρόμιο... τι μου είπε σαν με γνώρισε και κείνος; Μου είπε... «Ακόμα ζιείς εσύ;». Το καθίκι. Μου ήρθε άσχημα. Μια χαρά ήμουν... φιγουρίνι! Γιατί έπρεπε νάχα πεθάνει;
Έλα όμως που μ’ έπιασαν τα γέλια! Θάλεγε ο κόσμος ζουρλάθηκε ετούτη και περπατάει και γελάει μοναχή της! Έφτασα στο σπίτι και είχα όρεξη να γελάσω και με την μάνα μου και της τόπα... «Μουρ Κουλίτσα μ’ τι έπαθες...». Ήταν τα λόγια της, αντί για γέλια, της καϋμένης. Το πήρε κατάκαρδα.
Εμείς, όμως, στο στενό οικογενειακό μας περιβάλλον τόχουμε σλόγκαν ή στο τηλέφωνο ή όταν ανταμώσουμε... «Ακόμα ζιείς εσύ;». Αν τολμούμε, ας το πούμε έστω και σε φίλους. Πώς να το πω εγώ που είμαι μεγαλύτερη απ’ όλους; Το λέμε όμως για καϋμένους ηθοποιούς... «Ακόμα ζιεί ετούτος ή ετούτη...». Κι εγώ... ζιω ακόμα...
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.