ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Eσείς, φίλοι μου, τι βλέπετε στην τηλεόραση;

Καλοί μου φίλοι, εσείς που διαβάζετε την καλή μου πρόθεση, πέστε μου σας παρακαλώ… Τι βλέπετε εσείς στην τηλεόραση; Και ρωτώ τηλεθεατές κάποιας ηλικίας. Όχι εκείνους που χειρίζονται τα σιαϊτανικά εργαλεία της προόδου. Εσάς που βάλατε άρον-άρον, εδώ και κάμποσον καιρό ένα μαυροκούτι, γιατί αλλιώς γιοκ τηλεόραση όσο κι αν ήταν η καλύτερη φίρμα. Ρωτώ εσάς κι εγώ μαζί σας… Γιατί βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια; Πρέπει νάμαστε μήπως… με νοητική στέρηση… αφού δεν διαμαρτυρόμαστε. Και δεν εννοώ τις επαναλήψεις κάποιων «σειρών» που καταπίνονταν κάπως. Εννοώ έργα ολόβολα να ξαναπροβάλλονται και να ξαναπροβάλλονται. Σας παρακαλώ βοηθήστε με χριστιανοί ή αλλόθρησκοι… Τώρα είμαι στα καλά μου που θέλω να τα κατέχω όλα; Ποιος στην ηλικία μου ήταν σ’ όλα μέσα; Τσακίζονταν κι έτρωγε το φαγάκι του ή που του ρέχνονταν ή που του έβαζαν στο τσιανάκι του… ή που τον ταΐζαν!.. Γιατί η αφεντιά μου θέλει να τα ξέρει όλα; Τα στουπώνω εγώ στον εγκέφαλο… πριτς πετάζονται όξω… δε χωράει άλλο! Παρηγοριέμαι κάπως που μου λένε και νέοι άνθρωποι ότι παθαίνουν τα ίδια! Άλλοι μου λένε πως μας ρίχνουν σκόνη για να μας εξοντώσουν… Αυτά μας δείχνουν τα ξένα έργα τα ίδια και τα ίδια… Καλά λεν πως θα μας αδειάσουν του μυλό (το μυαλό στα γιαννιώτ’κα), θα μας τ’ αδειάσουν και θα το βάλουν στα ρομπότ! Το μυαλό των συνταξιούχων όλων, για να καταργηθούν οι συντάξεις! Όχι, που θα θρέφουν τα σιάψαλα και νάχουν και αξιώσεις και να παντρεύονται τσιουπρουπούλες… Ποιος Θεός το θέλει;
Να, τώρα, η αφεντιά μου τι προκοπή έχει; Άιντε… γράφω… πλέκω σπαλέτα… κουτσοπιάνομαι στο νεροχύτη, φκιάνω καφέ, σκέτο πικρό, ρίχνω στα σκυλιά – ή μάλλον τα σκαπετώ, δε βγαίνω ούτε στο κατώφλι μη με γκρεμίσουν τα «παιδιά»! Παιδιά τα φωνάζω και τρέχουν τα καψαρά… Τώρα, στο Θεό μας, είναι αυτές αξιώσεις να χλαπαρίζω δυο συντάξεις; Και να ζβαρνιέμαι γαντζωμένη σ’ ένα Π; Χρειάζεσαι μου λένε οι δικοί μου! Εμένα μου λες; Χρειάζομαι! Χρειάζομαι να φτάνω τον λογαριασμό στον ΟΤΕ σε φρικιαστικά νούμερα… γιατί πρέπει τάχα! Αφού είμαι ζωντανή ακόμα κι αφού μπορώ και παίρνω νούμερα να μη ρωτήσω τι κάνει ο τάδε κι ο δείνα; Εμένα πως μ’ αρέει που με ρωτάν αν ζιώ ακόμα! Μ’ αρέει να φέρνουμε την κουβέντα μας και στην πρώτη μου ξαδέρφη την Καπεσοβίτ’σα που τα καλοκαίρια είμασταν αχώριστες στο χωριό… και δεν θέλησε να παντρεφτεί… μη δεν βγει καλός ο σύζυγος… και χάσει τη σύνταξη την δασκαλική του πατέρα της! Κι όταν γριά πια, ασήκωτη από την πολυθρόνα και το Π στα πόδια της να μασάει ασταμάτητα και να γκρινιάζει από τους πόνους στα γόνατα… «Α, μουρ’ δε θα κάνει τίπουτα του κράτους για τη μας; Είμαστι δημόσιοι υπάλληλ’… έτσ’ θα πουνάμι;». Μας λείπει πολύ η Μήλα και τα ωραία αποφθέγματά της κι ο φιλοτομαρισμός… Τώρα να ζιούσες Μήλα μου, νάκουγες πως θα κοπούν οι συντάξεις! Νάκουγες ειδήσεις και να σου καράφλιαζε η κεφαλή! Να σου λεν να προσέχεις τι λες στο τηλέφωνο… γιατί παρακολουθούνται τα τηλεφωνήματα… Και ρωτώ… από εξωγήινους… ή γήινους ρε γαμώτο του; (Μπράβο, τώρα άρχισε ελληνικό έργο… για πολλοστή φορά… ασφαλώς και δε θα το δω… Καληνύχτα μας…).
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.