ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Οι παχιές αγελάδες βόσκησαν γερά αρκετά χρόνια…

■  Πάλι με τον τίτλο της στήλης μου τα ‘χω… και τι μου φταίει αυτή… ακούς εκεί να ‘χω καλή πρόθεση; Από πού να μου κοπιάσει αυτό το πράμα; Πάησαν εκείνα π’ ξέραμαν..! Όλα εκείνα τ’ ανέφροντα και τα επιδειξιακά και τα οικόσημα που παρουσιάζαμαν στα μαζώματα και στα… γενέθλια βλασταριών μας προπαντός..!
 Μανούλα μ’ τ’ ήταν εκείνο; Τέτοια λύσσα είχε πέσει που… ούτε καν υπολογίζουνταν το τσιαρδί που κατοικούσες… δηλαδή… αν έμπαινες μπρούμυτα κι έβγαινες ανάσκελα, σαν ο Γκαραγκιόζης..! αν βάραγες το κεφάλι στο νταβάν κι αν έτριζε η σκαλοπούλα…
Ένα ήταν εκείνο που έλαμπε και πήγαινε μπροστά μας… Ήταν εφτά παχιές αγελάδες όμορφες-όμορφες που μας άνοιγαν δρόμο κι εμείς κοσιεύαμαν με πλατύ χαμόγελο… Δεν μπορείτε να τα καταλάβετε αυτά αν δεν έχετε την ηλικία μου… κι ως δεκαπέντε χρόνια παρακάτω… μα το ψωμί σας λέω…
Ούτε καν ένοιαζε τον κοσμάκη που κάθονταν ή αν μαγείρευε ακόμα με κάρνα στο παλιοκαιρίτικο μαγειριό με το βρυσάκι το κρεμασμένο στο νεροχύτη πάνω από τις μαυρόπλακες..! Ούτε καν μας ένοιαζε αν το σανιδένιο πάτωμα είχε τρύπες που έβγαζαν το κεφαλάκι τα ποντίκια τα χαριτωμένα..! Ούτε καν μας ένοιαζε αν είχαμαν στρωσίδια κουρελούδες… παστρικιές όμως..! Φτάνει, παιδάκια μου τωρινά (κάτω των εξήντα γερά να ‘στε…) να μπορούσαμαν να φκιάκουμε ένα αφράτο παντεσπάν… να το βάλουμε στο μεγάλο νταμπάκι (της μάνας ή της πεθεράς…) και να το στολίσουμε… όσο μπορούσαμαν πιο πλούσια..! Εκεί φαινόταν το… έχος του νοικοκύρη μας..!
Δεν υπήρχε καμιά μας να κλαίει για τον άντρα της που δεν είχε δουλειά… όσο για μας… οι ταυτότητές μας έγραφαν: επάγγελμα… οικιακά..! Ναι, ήταν και είναι επάγγελμα… ποιος όμως μας το υπολόγιζε… δεν δ’λευ αυτή έλεγαν… (Σε παρένθεση το γράφω αυτό… φάτε μια σκατούλα τώρα εσείς του ισχυρού φύλου που θέλαταν να βγάζει κι η γυναικούλα το ψωμί της φαμίλιας..!) Κι από τότε παιδάκια μου που άρχισε κι η γυναικούλα να ‘ναι ασφαλισμένη σε κάποιο ταμείο πάησαν και τα γενέθλια των βλασταριών τα σπιτίσια στο μαντζάτο..!
Τώρα γένεται γκλιουμ άνοστο σε κάποιο αγκαζαρισμένο ειδικό χώρο με τυποποιημένο μενού…
Έχει και παρακάτω… Οι παχιές αγελάδες βόσκησαν γερά αρκετά χρόνια και όχι μόνο εφτά… βόσκησαν γερά με την αντιπαροχή τη ζηλιάρα… Ούι μανούλα μ’… Τότε ν’ ακούγαταν γκ’βέντις στα μαζώματα τα πουρνίσια (όσων δεν είχαν γένει εργαζόμενες… ή ήταν συνταξιούχες..!)
Ποιον μηχανικό είχαν… Τι ποσοστά έδωσε… Πόσα διαμερίσματα σύνολον και διάφορα σχετικά και το φαγοπότι βίρα..! « Τι έβγαλ’ η Ασπασία;…» με ρώτησε η ξαδέρφη μου η Μερόπη (που δεν είχε έρθει στο μάζωμα που μας έκανε η Μερόπη… για τα δικά της γενέθλια… γιατί είχε σπάσει το ποδάρι της… η ξαδέρφη μου είχε σπάσει το ποδάρι της – όχι η Ασπασία…)
Κι έκατσα εγώ και της απαρίθμησα… τα τσικολάτα που ήταν σε διάφορα μπολάκια… και τις ακριβές όμορφες καραμέλες… τις πάστες… τα γκανταϊφια και τα τρίγωνα… τους κουραμπιέδες και το γαλακτομπούρεκο… τα γλυκά του κουταλιού για όσες… έκαναν δίαιτα… την τούρτα την πολυώροφη… και την τυρόπιτα… και την μπύρα και τα λικέρ..! «Εσύ τι έφαγες;» με ρώτησε η ξαδερφούλα μου… « Απ’ όλα…» της είπα, το ζώον. «Ούι… που τα ‘βαλις μουρ’ λάμια…» μου είπε ευγενέστατα το κτήνος… και με μάτιασε και τραβιόμουν με τη χολή έμπα-έβγα στα νοσοκομεία… Γερά να ‘ναι τα παιδιά των νοσοκομείων… είκοσι κιλά λιγότερο βγήκα… Τώρα να δούμε πως θα οργανωθούμε, που ματαγύρισαν οι αχαμνές γελάδες… Κάνετε προσευχές;
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.