ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Υπάρχουν και λαμόγια που να υποκλίνεσαι μπροστά τους!

■  Είπαμαν, υπάρχουν Λαμόγια και λαμόγια. Λαμόγια, που να υποκλίνεσαι μπροστά τους... και λαμόγια που να τους τραβάς σφαλιάρα... Και τα αξιοθαύμαστα Λαμόγια, ξαναχτύπησαν γερά εκεί στο φτωχό μας Ελληνικό Χρηματιστήριο... Φτωχό-ξεφτωχό τα θαύματά του τα κάνει!.. Να ζήσουν οι άνθρωποι να χαρούν τους κόπους του εγκέφαλού τους... Γιατί, μη μου πείτε πως μπορεί ο πάσα ένας μας να τα κονομήσει τοιουτοτρόπως... Είναι ανώτερα πλάσματα αυτοί οι άνθρωποι κι αφήστε τι λέμε εμείς... Τα λέμε από ζήλεια... Ο δικός μου... ήταν του Δημοτικού και με το ζόρι... Είχε όμως ταλέντο Λαμογιού Άλφα-Άλφα... Και να πεις πως αυτό το ταλέντο ήταν κληρονομιά των γονιών του; Σκατά, μη πιστεύετε στην κληρονομικότητα τη ρουφιάνα! Ο πατερούλης; Ένας γομαρομούτσουνος καλόκαρδος, μπεκρούλιακας... υπαλληλάκος από μικρός... κάπου! Η μανούλα; Χαζοβιόλα κι ακαμάτα και λωλή... Πώς βγήκε τέτοια μεγαλοφυΐα το τέκνο; Κι όσο κι αν έψαχνα στο σόι του όλο, δεν εύρισκα ούτ’ έναν με μια στάλα μυαλό!.. Από πού πήρε; Οι γνωστοί του νιώσαμαν μηδενικά όταν μας είπε το αλησμόνητο... «έχω να φαν και τα τρισέγγονά μου... χωρίς να δουλέψουν...». Και τον πιστέψαμαν... αλλά πώς τα κατάφερε μ’ ένα σκέτο Δημοτικό της σμπρωξιάς και με μια θεσούλα υπαλληλάκου σε αποθήκες... πολυεθνικής; Κι είχαμαν μάθει πως... τον έδιωξαν κιόλις... κι ύστερα μάθαμαν πως τον ματαπήραν... σα σκασμένοι!.. Κι ύστερα... μάθαμαν κι άλλα ανήκουστα κι ακατανόητα για μυαλά έντιμα τάχα μας - τάχα μας!..
Η μεγαλοφυΐα αυτή του φίλου μας, που όπως καταλαβαίνετε δεν έδρασε εδώ (τι είν’ ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του... δηλαδή τα φτωχούλια μας τα Γιάννινα). Σε παμέγιστη πολυεθνική δούλεψε αυτή η ευφυΐα, και δούλεψε και το μυαλό του, ως τρανό Λαμόγιο!.. Άνθρωπο εμπιστοσύνης τον θεωρούσαν οι ανώτεροί του κι έκαναν τις λαμογιούλες τους σε βάρος του Κράτους... κι όλο κάτι ψιλοτυχερά είχε... από τα στραβά μάτια - που νόμιζαν πως έκανε... Κι όλο καμάρωνε η μάδερ πως ήταν τυχερός ο Αντωνάκης της... και τον αγαπούσαν τ’ αφεντικά του!.. Κι ύστερα, μάθαμαν κι άλλα γι’ αυτή την μεγαλοφυΐα - και νάμαστε και περήφανοι πρέπει... που τον γνωρίζουμε!.. Ναι, καλοί μου φίλοι, αυτό το ζαμπάκι, ολόκληρη νταλίκα με πανάκριβα εισαγόμενα αγαθά... εξαφάνισε, ο μπαγάσας!.. Τι σχέδιο είχε καταστρώσει; Πού τα πήγε; Τι νάταν αυτά τ’ αγαθά... που δεν έβγαλε άχνα η πολυεθνική; Πώς τα σκέπασαν; Τι χάνει το κράτος από τέτοια σιαΐνια... και την πληρώνει ο λαουτζίκος με χίλιους γκαγκστερικούς τρόπους; Τι ρωτάω ο βλάκας; Έχει και συνέχεια ο Αντωνάκης μας... Ο υιός κι εγγονός του... εργάζονται στην... πολυεθνική!!! Τους κατέστησε σαφές πως... αν πάθει έστω και μια τρίχα τους κάτι... θα τιναχτούν στον αέρα κόσμος και ντουνιάς!.. Τι γίνεται ρε παιδιά; Δε νιώθετε μικροί και ταπεινοί; Ελάτε όμως να σας πω και τ’ άλλο... Ρώτησα στο τηλέφωνο... να μάθω για την υγεία του κοινή μας φίλη και: αχ... Κούλα μου, κρίμα... δεν είναι καλά ο Αντωνάκης... του έβαλαν τσιπάκι... να πάει ως τη γωνία, στο καφενείο... συνεχώς μας λέει πως ο φίλος του ο Αλεκάκης είναι άρρωστος... κι έχει πάει και στην κηδεία του κιόλις... δεν θυμάται κανέναν συγγενή και ούτε πόσα παιδιά έχει... κι ούτε καν με γνωρίζει κι όλο με ρωτά από πού είμαι... κρίμα... κρίμα... Πώς αντέχει η κακομοίρα η Λέλα... κι ήταν τόσο προκομμένος κι έκανε περιουσία μ’ έναν ξερό μιστό, ο καημένος...
Ο καημένος, έτσι λέω κι εγώ. Ο κιαρατάς ο Αλτσχάιμερ δεν λυπήθηκε αυτό το θαυμαστό μυαλό;
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.