ΔΙΑΔΟΣΕΙΣ

Να φύγουν τα συνθήματα!
• Μπορεί τα σχολεία να ξεκινούν σε λίγες ημέρες, αλλά ακόμη δεν έχει ξεκινήσει κάποια προσπάθεια ώστε να καθαριστούν οι εξωτερικοί τοίχοι των σχολικών εγκαταστάσεων που είναι βαμμένοι με συνθήματα από σπρέι (φωτό), όπως ακόμη και πολλές προτομές ηρώων και τοπικών ευεργετών. Η εικόνα αυτή δεν τιμά κανένα και είναι άκρως αντιαισθητική και προκλητική, ιδιαίτερα δε όταν απαντάται σε χώρους εκπαίδευσης.  Ας επιληφθούν λοιπόν του θέματος οι ιθύνοντες του Δήμου, ώστε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί να μην... πέσουν πάνω σε συνθήματα με την έναρξη μάλιστα της σχολικής χρονιάς.
Ν.Γ.
Όχι σε βάρος μας…
• Δικαίωμά τους των αγροτών να κηρύσσουν ανεπιθύμητους στην Ήπειρο τους τοπικούς βουλευτές που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, δηλαδή όλους! Όμως, δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν κινητοποιήσεις οι οποίες αποβαίνουν τελικά σε βάρος των πολιτών, κλείνοντας, ας πούμε, δρόμους με τα τρακτέρ! Αυτή τη φορά καλό θα ήταν να αποφύγουν τέτοιου είδους αντιδράσεις, για να μην κάνουν δύσκολη τη ζωή του απλού Έλληνα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι διαμαρτυρίας…
Κ.Α.
Έπεσε έξω…
• Η Θεανώ Φωτίου τα’βαλε με τον Άδωνι! Αναφέρθηκε στον ισχυρισμό του πως αν δεν υπήρχε μνημόνιο έπρεπε να το εφεύρουμε εμείς. Ήθελε πολύ μυαλό για να καταλάβει ότι εκείνος αναφερόταν στις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε μόνοι μας να τις πραγματοποιήσουμε χωρίς να μας τις επιβάλει κανένα μνημόνιο; Όσο για τις απολύσεις και εκεί αστόχησε. Είναι γνωστό ότι ο Άδωνις δεν απέλυσε κανένα στο χώρο της υγείας. Έτσι αναγκάστηκε να  απολογείται για τις καταθέσεις της στο εξωτερικό… Τελικά φαίνεται ότι πολλοί πλούσιοι μαζεύτηκαν δίπλα στον Αλέξη…  Όσο για τις αναφορές της στον σύντροφο τάδε, καλύτερα να τις παρέλειπε μέσα στη Bουλή. Τις …συντροφικές προσφωνήσεις ας τις κρατήσουν για τα κομματικά τους όργανα.
ΜΑΤ

Ποιος... στο τιμόνι;
• Αιτιολογώντας το ΝΑΙ στο 3ο μνημόνιο ο αντιμνημονιακός Νικολόπουλος των ΑΝΕΛ αναφώνησε. «Να κρατήσουμε το τιμόνι του εθνικού σκάφους».  Σιγά Νίκο! Ποιος νομίζεις ότι θα εμπιστευόταν εσένα προσωπικά για καπετάνιο και θα έμπαινε στο σκάφος; Κατέβασε λίγο τους τόνους, γιατί ο τρόπος σου προς το προηγούμενο ίνδαλμά σου που δεν έλεγες να ξεκολλήσεις από δίπλα του μέχρι που δεν σου έδωσε το παιγνίδι που ήθελες, σε χαρακτηρίζει…
Θ.

Λάθος η απάντηση!..
• Χειρότερα τα ‘κανε ο Δήμος Ιωαννιτών με την ανακοίνωση – απάντηση που εξέδωσε με αφορμή τα σχόλια του τοπικού Τύπου για την ακύρωση του φετινού Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου. Αντί να μείνει σ’ αυτά που έγραφε στις πρώτες δύο παραγράφους, όπου εξέφραζε τη λύπη του για την ματαίωση του εν λόγω θεσμού, προχώρησε σε μία έντονη επίθεση εναντίον όσων… επιβουλεύονται την προσπάθεια που κάνει για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα, διαγράφοντας ή αγνοώντας όλα τα δημοσιεύματα και σχόλια του τελευταίου διαστήματος που πρόβαλλαν την προσπάθεια αυτή -και υπήρξαν πολλά τέτοια! Γιατί τόση ευθιξία; Δεν είναι ο ρόλος των ΜΜΕ να ασκούν κριτική, να κάνουν επισημάνσεις λαθών και να καταθέτουν προτάσεις;  Καλοί οι… ύμνοι, αλλά δεν ταιριάζουν παντού!
Κ.Α.

Γιατί δεν πηγαίνουν;

• Πρώτα ήταν η απουσία των αρμόδιων του Δήμου από τη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου κατά τη συζήτηση του θέματος για τη στήριξη της πρότασης για Πολιτιστική πρωτεύουσα των Ιωαννίνων. Ακολούθησε η απουσία και από τη συνεδρίαση της Π.Ε.Δ., από τα δύο δηλαδή κορυφαία σε πανηπειρωτικά επίπεδα όργανα της Αυτοδιοίκησης. Να πρόκειται για αλαζονεία; Να πρόκειται για παράλειψη; Δεν υπήρξε ενημέρωση; Ό,τι και  να συμβαίνει η Δημοτική Αρχή μένει εκτεθειμένη και σε τελική ανάλυση,  δεν μπορεί από τη μια να ζητά συστράτευση και από την άλλη να το «παίζει» αφ’ υψηλού και να θεωρεί, ούτε λίγο - πολύ αυτονόητη υποχρέωση όλων των άλλων, να συνταχθούν «άνευ όρων» (ήτοι χωρίς ενημέρωση) με τη δική της πρόταση...
Α.

Νιώθουμε υπερήφανοι;
• Πόσοι από μας γυρίζουν στο παρελθόν και νιώθουν υπερήφανοι για τις επιλογές τους; Αν γυρίζαμε πίσω το χρόνο και είχαμε την  ωριμότητα του σήμερα θα κάναμε πάλι τα ίδια λάθη; Αν ναι, τότε αυτό σημαίνει ότι είμαστε ανίκανοι να διδαχθούμε από τα λάθη μας και αυτό είναι καταστροφικό και για μας και για όσους επηρεάζονται από τις δικές μας αποφάσεις. Κι αν αυτά που βιώνουμε σήμερα στην προσωπική αλλά και ευρύτερα στην κοινή μας ζωή μέσα στην κοινωνία δεν τα αναλύσουμε και δεν δούμε τις προσωπικές μας ευθύνες, δεν θα μπορούμε ούτε τώρα ούτε στο μέλλον να υπερηφανευόμαστε ότι  λειτουργήσαμε επιτέλους με υπευθυνότητα και πήραμε ώριμες αποφάσεις προκειμένου να ανατρέψουμε αυτά που μας στοιχίζουν σήμερα πολύ ακριβά…

Κανείς δεν τήρησε…
• Τόσες φορές μας πρόδωσαν οι πολιτικοί που επιλέγαμε για να μας κυβερνήσουν και να διαχειριστούν τις τύχες όλων μας. Είμαστε ανίκανοι να κρίνουμε και να συγκρίνουμε τα προγράμματά τους ή απλά γνωρίζαμε ότι τίποτε από τις προεκλογικές υποσχέσεις δεν επρόκειτο να υλοποιηθεί και απλά ρίχναμε το ψηφοδέλτιο στην κάλπη εν γνώσει μας ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτε απ’ όσα υπόσχονταν απ’ τα μπαλκόνια ή κατέγραφαν στα πολυτελή τους φυλλάδια. Στη μεταπολίτευση μπορούμε να αναφερθούμε σε μία κυβερνητική θητεία που να την έχουμε ως παράδειγμα προς μίμηση; Αν αναλύσουμε τα πεπραγμένα τους θα δούμε ότι καμία κυβέρνηση δεν τήρησε τις υποσχέσεις της. Να λοιπόν η δική μας ευθύνη. Τους αφήναμε εν γνώσει μας να μας εξαπατούν και τους επιβραβεύαμε.

Επιβραβεύαμε το ψέμα!
• Το ξέραμε ότι αυτά που μας υπόσχονταν δεν θα τα τηρούσαν κι όμως τα ψέματα που ακούγαμε ηχούσαν πιο ευχάριστα στ’ αυτιά μας από την αλήθεια. Εμείς τους σπρώχναμε να μας λένε ψέματα αφού το ψέμα επιβραβεύαμε. Ζούσαμε κάθε φορά το όνειρο για μια καλύτερη διακυβέρνηση και αμέσως μετά τις εκλογές αρχίζαμε την κριτική γιατί αυτά που ονειρευτήκαμε για λίγο ήταν και πάλι άπιαστο όνειρο. Η πραγματικότητα ήταν πάντα χειρότερη από αυτή που ήδη είχαμε ζήσει και απορρίψει.  Κι έτσι φθάσαμε στο μη χειρότερα. Πέντε χρόνια επιτήρησης από τους κηδεμόνες μας που ανέλαβαν να μας πιέζουν για να κάνουμε μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησε καμία κυβέρνηση να τις υλοποιήσει πάντα από ιδιοτέλεια! Δηλαδή ο φόβος του πολιτικού κόστους.

Αναβλητικότητα…
• Καμία κυβέρνηση δεν πήρε στα σοβαρά το ρόλο της! Γνώριζε ποιοι ήταν οι «υπήκοοί της» και ανάλογα συμπεριφερόταν. Όλα παραπέμπονταν στο μέλλον! Και αυτό το μέλλον έγινε τώρα παρόν και μας πιέζει λες και μας εκδικείται για την ανεκτικότητα που πάντα δείχναμε και για την επιπολαιότητα με την οποία παίρναμε τις αποφάσεις. Εμείς επιλέγαμε για πολλά χρόνια αυτοδύναμες κυβερνήσεις και ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα κάθε τρεις και λίγο να ξανακάνουμε εκλογές. Έτσι ακούμε τώρα να λένε ότι δεν έχουν κουλτούρα συνεργασιών και εμείς δεν τους υποχρεώνουμε να την αποκτήσουν. Κι όσο εμείς συνεχίζουμε να παρακολουθούμε ως απλοί θεατές  θα μας περιμένουν κι άλλα δεινά.
Θεανώ Βλάχου