Όταν πριν 30 χρόνια γνώρισα τον Μίκη…

on .

THEODORAKHS MIKHS 1

• «Στις 12.00 αύριο δίνει συνέντευξη ο Μίκης για την τρομοκρατία. Να πας να την καλύψεις».
Πολύ μικρός σε ηλικία ρεπόρτερ, κάλυπτα πολιτικό ρεπορτάζ, πήρα την εντολή από το συντάκτη μεγάλης τότε αθηναϊκής εφημερίδας (δεν εκδίδεται σήμερα), όπου εργαζόμουν, και τη σημείωσα να μην την ξεχάσω.
Είχαν προηγηθεί οι εκλογές στις 8 Απρίλη του 1990. Η Νέα Δημοκρατία έλαβε το 46,89% των ψήφων και 150 έδρες στη Βουλή και με τη στήριξη του ενός βουλευτή της ΔΗΑΝΑ ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σχημάτισε κυβέρνηση.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. και εκλέχτηκε ως ανεξάρτητος βουλευτής, συνεργαζόμενος με τη ΝΔ.
Στην κυβέρνηση, που σχημάτισε στην συνέχεια ο Κ. Μητσοτάκης, ο Θεοδωράκης ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου παρά τω πρωθυπουργώ.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ξεκαθάρισε τότε ότι συμμετέχει στην κυβέρνηση και συνεργάζεται με τη Ν.Δ. για δύο λόγους: Για την κάθαρση και για την τρομοκρατία.
Και ας επανέλθουμε στα της συνέντευξης. Δεν μου διευκρινίστηκε, που βρίσκεται το γραφείο του και είχα την εντύπωση ότι είναι στο Μέγαρο Μαξίμου, αφού ο Μίκης ήταν υπουργός, εκείνη την περίοδο, άνευ χαρτοφυλακίου, μετά έγινε Επικρατείας και ακολούθως αποχώρησε από την κυβέρνηση και παραιτήθηκε από βουλευτής.
Συνεννοούμενος, όμως, με συναδέλφους, έμαθα ότι είναι, αν θυμάμαι καλά τώρα, μετά από 30 χρόνια, στην οδό Ζαλοκώστα, μεταξύ του υπουργείου Εξωτερικών και της Γενικής Γραμματείας Τύπου.
Όντως 12 παρά κάτι βρέθηκα εκεί και ήδη είχαν μαζευτεί και άλλοι δημοσιογράφοι, μεταξύ των οποίων, ο Αποστόλης Αποστολόπουλος, ο Γιάννης Διακογιάννης (όχι ο αθλητικογράφος, αλλά ο πολιτικός συντάκτης), η Κατερίνα Δημοπούλου, η Κατερίνα Γκίκα, ο Γρηγόρης Τζιοβάρας, ο Γιώργος Βλάχος, ο Μιχάλης Καμινάς, κ.ά., που δεν έρχονται στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή.
Τι έκπληξη! Το γραφείο του υπουργού Μίκη Θεοδωράκη ήταν ένας μικρών διαστάσεων χώρος στο υπόγειο, νομίζω, μιας πολυκατοικίας, με ένα τραπέζι και τέσσερις καρέκλες και τίποτε άλλο.
Πριν ξεκινήσει ο Μίκης τη συνέντευξη λέει: «Παιδιά, βλέπετε ποια είναι η κατάσταση. Στην ουσία ούτε γραφείο δεν έχω, ούτε να σας κεράσω δεν μπορώ...».
Αστειευόμενος του λέω: «Μα άνευ χαρτοφυλακίου είστε...».
Χαμογέλασε ο Μίκης και μου απάντησε: «Τι θέλεις να πεις ότι είμαι διακοσμητικός;». Και έληξε εκεί ο σχετικός διάλογος.
Μίλησε για την τρομοκρατία, που ήταν στο αποκορύφωμά της με αιματηρά χτυπήματα, αλλά δεν συγκρατώ λεπτομέρειες από τα λόγια του.
Όμως δεν ξεχνώ το σπινθηροβόλο βλέμμα του Μίκη, την απλότητα, την οικειότητα, που σου δημιουργούσε και το λόγο του, που έβγαινε μέσα από την ψυχή του, ήταν συναισθηματικός, καλλιτεχνικός και όχι ξύλινος και δημαγωγικός.
Σπουδαία μορφή, που τέτοιες δεν γεννιούνται συχνά...