Η Ελλάδα καιρός να βάλει φρένο στην προπαγάνδα για τους Βλάχους!

• Την ανάγκη νέας θεώρησης της ρωμαιοκρατίας με την ελληνική Πολιτεία να εγκολπώνεται την ύπαρξη «Ελληνικού Πολιτισμού» και «Λατινικού Ελληνισμού» ως ανάχωμα στη ρουμανική προπαγάνδα που επιχειρεί και στις μέρες μας ακόμα να οικειοποιηθεί τους Βλαχόφωνους Έλληνες επισημαίνει ο γνωστός Ρωμανιστής – Βαλκανολόγος Αχιλλέας Γ. Λαζάρου στο δεύτερο μέρος της ενδιαφέρουσας και πλήρως τεκμηριωμένης ανάλυσής του για το καίριο αυτό εθνικό ζήτημα.
Ο κ. Λαζάρου δίνει επίσης ιδιαίτερα σημαντικά στοιχεία, μεταξύ άλλων, για τους Βλάχους της Αλβανίας και της Ρουμανίας, ενώ παρουσιάζει εμπεριστατωμένα την τακτική που ακολούθησαν οι Ρουμάνοι τον τελευταίο αιώνα προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους εκμεταλλευόμενοι συχνά και την «αμηχανία» των ελληνικών κυβερνήσεων.

Oι ήρωες της Κουτσούφλιανης
Όπως μας πληροφορεί ο Λεωνίδας Ζώης στο περιοδικό Ζακύνθιον Ημερολόγιον (έτους 1900), «Ο ηρωισμός των Κουτσοφλιανιτών επεκροτήθη και εθαυμάσθη εντός και εκτός της ελευθέρας Ελλάδος. Ο ηγεμών του ηρωικού Μαυροβουνίου Νικήτας εν επισήμω συμποσίω έπιεν εις την υγείαν των ηρωικών τέκνων της Κουτσούφλιανης. Πάντες κατενθουσιάσθησαν διά την ηρωικήν θυσίαν. Παντού δε διενεργήθησαν εορταί και έρανοι, όπως βοηθώσιν οι άστεγοι ήρωες εις την ανέγερσιν της νέας ιδιαιτέρας πατρίδος των, του νέου χωρίου των…».
Ο πυρπολητής της Κουτσούφλιανης ομιλεί προς την εικόνα του Χριστού και προς το κρανίον του πατρός του, που μεταφέρει εις το δισάκι του, με αυτούς τους θείους στίχους:
«Εσάς τούρκικο ποδάρι
δεν ημπόρειε να πατή.
Όχι! Του άπιστου το αχνάρι
τώπα, δεν θα σημειωθή
στ’ άγιο χώμα σου, πατέρα,
στ’ άγιο χώμα σου, Χριστέ.
Νέας σκλαβιάς για σας ημέρα
δεν θα φέξη, όχι ποτέ!
Σύντροφοι εις την εξορία
παραδέρνουμε μαζί,
τάφος έγινε εκκλησία
για σας τούτο το κορμί!».
Επίσης συγκινητικαί είναι αι στροφαί εν αις ο πρόσφυξ Κουτσουφλιανός αποτείνεται εις Έλληνα διαβάτην και δεν του ζητεί ψωμί δι’ ελεημοσύνην, αλλά μίαν γωνίαν γης ελευθέρας, διά να στήση την νέαν πατρίδα του, το νέον χωριό του:
«Αχ! Αδέλφια δεν γυρεύω
το ψωμί με διακονιά,
μίαν πατρίδα διακονεύω,
διακονεύω ελευθεριά»
…………
«ίσκιο δόστε στο Χριστό μου
που αμόλυντο κρατώ,
ένα μνήμα στο γονειό μου
από χώμα ελληνικό».
…………
Εις την ίδια γη να ζούμε,
όπου Τούρκος την πατεί,
τέτοια γη την απαρνιούμαι,
είπα στάκτη να γενή».
Κατά την ευχήν πράγματι το ελληνικόν χωρίον στάκτη έγινε «και οι Έλληνες Κουτσουφλιανίται ήδη έκτισαν νέον ελεύθερον χωρίον εις τα ελεύθερα χώματα της ελευθέρας Ελλάδος. Αυτοί υπήρξαν οι Έλληνες Κουτσουφλιανίται», όπως τους χαρακτηρίζει ο καλοκάγαθος Ζακύνθιος ιστοριοδίφης Λεωνίδας Ζώης, αλλά ενταυτώ απαξάπαντες ήσαν Βλάχοι!

Οι Βλάχοι της Αλβανίας
Εξ ίσου Έλληνες αποδεικνύονται και οι ακρίτες του Ελληνισμού Βλάχοι του Δυρραχίου και γενικά της Βορείου Ηπείρου. Όταν το 1905 μετά τον Ιραδέ, ο Ρουμάνος πρέσβυς Παπινίου ζητούσε από τον Έλληνα πρωθυπουργό την προστασία των Βλάχων της ελεύθερης Θεσσαλίας, οι Βλάχοι, οι οποίοι κατοικούσαν στην καρδιά της σημερινής Αλβανίας, Δυρράχιο, Τίρανα, έμεναν απαρασάλευτοι Έλληνες. Εύγλωττο είναι το απόσπασμα από βιβλίο, εκδόσεως 1978, της Ελευθερίας Νικολαΐδου, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, βασισμένο στα Αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών.
Γράφει δε τα εξής: «Η ρουμανική κυβέρνηση διέταξε τον ακόλουθο της ρουμανικής Πρεσβείας στη Ρώμη Κ. Μποριλιάνο να επισκεφθή τους βλαχοφώνους πληθυσμούς της περιοχής Δυρραχίου, για να πετύχη την συμμετοχή τους στη ρουμανική προπαγάνδα. Η τουρκική κυβέρνηση του επέτρεψε την ελεύθερη διακίνηση και οι τοπικές αρχές του εξασφάλισαν όλες τις διευκολύνσεις. Από το Δυρράχιο, έφθασε εκεί, στις 4-10-1905, στα Τίρανα, όπου χωρίς το παραμικρό πρόσχημα επιδόθηκε στον προσηλυτισμό των βλαχοφώνων. Αλλά οι βλαχόφωνοι των Τιράνων, πιστοί στην ελληνική ιδέα, με σθένος και παρρησία του απάντησαν ότι τίποτε το κοινό δεν συνέδεε την Ρουμανία μ’ αυτούς «οίτινες στερρώς εχόμενοι των πατρώων, δεν θα επιτρέψωσι σκάνδαλα και ζιζάνια, και ότι αι υποσχέσεις αυτού περί ιδρύσεως σχολής με πολλάς γλώσσας και Εκκλησίας μεγαλοπρεπούς και προστασίας ισχυράς υπό την αιγίδα της Ρουμανίας, σκοπούσης, ως είπε, να συστήση και Προξενείον εν Δυρραχίω, δεν δύνανται να μειώσωσι την απεριόριστον αγάπην των προς την Ελλάδα. Πρόσθεσαν επίσης (οι Βλαχόφωνοι) πως κάθε απόπειρα δελεασμού τους με χρήματα ή άλλα μέσα θα ναυαγούσε, όπως είχε γίνει και στο παρελθόν. Ακόμη και αυτή η βία, αν χρησιμοποιόταν από τους βέηδες της περιοχής, όπως είχε γίνει πριν πέντε χρόνια, ύστερα από συμφωνία των βέηδων με τη ρουμανική κυβέρνηση, δεν θα απέδιδε. Ο Ρουμάνος ακόλουθος απογοητευμένος από τα αποτελέσματα ξαναγύρισε στο Δυρράχιο…».

Έλληνες και στη Βλαχία
Έλληνες παραμένουν οι Βλάχοι και μέσα στη Βλαχία της Ρουμανίας. Η διαθήκη του Ζάππα, ο οποίος άφηνε κληρονόμο του το ελληνικό κράτος και όχι το ρουμανικό, μολονότι ο ίδιος ήταν Βλάχος Βορειοηπειρώτης και πλούτισε στη Ρουμανία, αποκαλύπτει περίτρανα την ακραιφνέστατη ελληνική συνείδηση των Βλάχων. Παρόμοιο επίσης παράδειγμα αποτελεί ο ήρωας της μεγάλης ελληνικής επαναστάσεως του 1821, γεννημένος στο Λιβάδι Ολύμπου, επαρχίας Ελασσόνος, Γεωργάκης Ολύμπιος, ο οποίος, μολονότι σταδιοδρομεί και πρωταγωνιστεί στη Ρουμανία, αναδεικνύεται υπέροχη προσωπικότητα του νεώτερου Ελληνισμού!
Αυτοί οι δίγλωσσοι Έλληνες, το 1913, μέσα στο Βουκουρέστι και με ελληνική υπογραφή εντάσσονται ως ρουμανική (!) μειονότητα και παραδίδονται άστοργα και αδιάντροπα στην αφελληνική προπαγάνδα. Πάντως στη συντριπτική πλειονότητα συνεχίζουν μόνοι κατά το διάστημα του μεσοπολέμου την εθνική ελληνική αντίσταση και καθιστούν άχρηστα τα προνόμια, εκπαιδευτικά και εκκλησιαστικά, που κατάφεραν να πάρουν οι Ρουμάνοι με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου. Τρανές και αδιάσειστες αποδείξεις αποτελούν οι παταγώδεις αποτυχίες των αυτονομιστικών κινήσεων του 1917 και του 1941 με την ενεργό ανάμειξη και της Ιταλίας, προ πάντων δε οι ομολογίες Ρουμάνων Επιθεωρητών, οι οποίοι κατά τις επισκέψεις ρουμανικών σχολείων στην Ήπειρο, Θεσσαλία και Μακεδονία διαπιστώνουν ανάγλυφη και ανεξίτηλη την ελληνικότητα των Βλάχων και πείθονται ότι στην πραγματικότητα το ζήτημα της ρουμανικής μειονότητας, το ζήτημα των Βλάχων, είναι φενάκη, απάτη, που εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα συγκεκριμένων προσώπων.

Οι δήθεν διώξεις!
Επομένως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο φαινόταν πολύ πιθανή η οριστική αποσιώπηση του ζητήματος από τους Ρουμάνους. Φρούδη όμως ελπίς! Ενώ ακόμη η Ελλάδα δεν είχε επουλώσει τα τραύματά της από τον πόλεμο του 1940 και την τριπλή Κατοχή και τις επακόλουθες αιματηρές περιπέτειες, η Ρουμανία ανακινεί το ζήτημα. Την 26 Μαΐου 1947 στο Βουκουρέστι συνεδριάζει η Μακεδονορουμανική Εταιρεία και συντάσσει ψήφισμα διαμαρτυρίας για την κακομεταχείριση του ρουμανικού λαού στην Ελλάδα! Την 24 Απριλίου 1948 δημοσιεύεται στις αθηναϊκές εφημερίδες η ακόλουθη είδηση: «Κατά τηλεγράφημα προς το υπουργείο Εξωτερικών, η ρουμανική κυβέρνηση, δια του εν Βελιγραδίω πρεσβευτού της, επέδωσε προς τον Έλληνα ομόλογόν του διαμαρτυρίαν, διά τας δήθεν διώξεις, τας οποίας υφίστανται αι εν Ελλάδι ρουμανικαί μειονότητες…»!
Την 19ην Μαΐου 1958 στο Παρίσι ο Ρουμάνος διπλωμάτης R. Bossy δίνει διάλεξη με θέμα «Ο Ιραδές του 1905», τον οποίο αξιολογεί ως πραγματικό άθλο της ρουμανικής διπλωματίας και αναλύει την πολλαπλή σημασία του, διακηρύσσοντας την ανάγκη εθνικής αποκαταστάσεως των Βλάχων.
Το 1963 η Ρουμανική Ακαδημία Επιστημών εκδίδει το ογκώδες Ετυμολογικό Λεξικό της Αρωμουνικής (Βλαχικής) του Τ. Papahagi, καθηγητού στο πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Πραγματοποιεί δε και την δεύτερη έκδοση το 1974, στην οποία η Εισαγωγή επαυξάνεται και «βελτιώνεται» κατά τις προθέσεις των εκδοτών. Επίσης εμπλουτίζεται βιβλιογραφικά και φωτογραφικά, ώστε να ανατοποθετείται το ζήτημα με επιστημονική επίφαση.

Ανακινούν ζήτημα...
Το 1967 η Ρουμανική κυβέρνηση χορηγεί υποτροφίες σε Δυτικοευρωπαίους για επισκέψεις των Βλαχοχωριών Ηπείρου, Θεσσαλίας, Μακεδονίας, όπως στην Therese Carolus – Barre, η οποία γράφοντας για τους Βλάχους της Πίνδου επιχειρεί κυρίως την ανασκευή των απόψεων του Αντ. Κεραμοπούλου, αλλά βασιζόμενη αποκλειστικά σε συγγραφές Ρουμάνων, κατ’ εξοχήν δε του Th. Capidan, σχεδόν ήδη εξ ολοκλήρου παρωχημένες. Το 1969 στο προσκήνιο προβάλλει ο Michel de la Ventoliere με αρθρογραφία στο Bulletin Europeen, όπου αναπτύσσει το θέμα «Από την Κοινή Αγορά στην Ηνωμένη Ευρώπη», αλλά ουσιαστικά ανακινεί κατά πρόδηλη υπόδειξη το ζήτημα των Βλάχων, ώστε να «δικαιωθούν» στα ευρωπαϊκά πλαίσια. Στην απάντηση του Θ. Σαράντη επιτίθεται δριμύτατα ο C. Papanace από το περιοδικό Stindardul, το οποίο εκδίδεται στο Μόναχο σε τρεις γλώσσες, ρουμανική, γερμανική, γαλλική.
Εν τω μεταξύ, όλα τα επιστημονικά περιοδικά της Ρουμανικής Ακαδημίας, ακόμη δε και της ρουμανικής Εκκλησίας, αρχαιολογικά, ιστορικά, φιλολογικά, γλωσσολογικά, λαογραφικά, εθνολογικά, κατακλύζονται από άρθρα και μελετήματα για τους Αρωμούνους συντηρώντας και παρουσιάζοντας το ζήτημα. Διότι επί πλέον φροντίζουν να γράφονται όχι μόνον στη ρουμανική γλώσσα, αλλά συνηθέστερα σε μεγάλες ευρωπαϊκές, αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιταλική, ισπανική, καθώς και στη ρωσική για την άλλη πλευρά της Ευρώπης. Παράλληλα δεν χάνουν ευκαιρία αναφοράς στους θεμελιωτές και υποστηρικτές του ζητήματος κατά την πρωτινή επιδίωξη των Ρουμάνων, πρωτίστως του Th. Capidan, αν και ανήκε στο παλαιό εθνικιστικό καθεστώς της Ρουμανίας.

Οργιάζει η προπαγάνδα
Εξάλλου αληθινός εκδοτικός και συγγραφικός οργασμός παρατηρείται και στους κύκλους των φυγάδων Ρουμάνων και των απογόνων των θυμάτων της ρουμανικής προπαγάνδας Αρωμούνων, εγκατεστημένων σε μεγάλα αστικά κέντρα της Ευρώπης, Βιέννη, Μόναχο, Φράιμπουργκ, όπου μάλιστα διαθέτουν Ινστιτούτο και πλούσια βιβλιοθήκη, Ρώμη, όπου εδρεύει με τιμές υπουργού ο C. Papanace, Παρίσι, Μαδρίτη, Λισσαβώνα, Λονδίνο και πέρα του Ατλαντικού, ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, κ.α.
Μάλιστα δεν δυσκολεύονται να μονιάσουν, να συνεργασθούν, να συμπράξουν παλαιοκαθεστωτικοί και νεοκαθεστωτικοί. Συμπορεύεται δε και το απαισίας μνήμης Ίδρυμα Δραγάν, με πολύμορφη δράση. Οργανώνονται συνέδρια, εκδίδονται εφημερίδες, περιοδικά, μελέτες, μονογραφίες, πραγματείες, διατριβές διδακτορικές…
Επανεκδίδονται πολλά βιβλία του μεσοπολέμου, λογοτεχνικά, λαογραφικά, εθνολογικά, ιστορικά, γλωσσολογικά ή μεταφράζονται σε γλώσσες ευρύτερου αναγνωστικού κοινού. Επιλέγονται, ενισχύονται και ενθαρρύνονται έρευνες και συγγραφείς, ενώ ταυτόχρονα ποδηγετούνται κατάλληλα, ακόμη και Ελληνίδες και Έλληνες σπουδαστές, επιστήμονες μετεκπαιδευόμενοι στο Εξωτερικό, καθώς και διακεκριμένοι, διαπρεπείς πανεπιστημιακοί ελληνικής καταγωγής, εφοδιασμένοι με βιβλιογραφική τεκμηρίωση, η οποία εδραιώνει τις ρουμανικές θέσεις. Άλλωστε καμμία ελληνική υπηρεσία δεν μεριμνά για την έγκαιρη και έγκυρη πληροφόρηση, ούτε των Ελλήνων, του Εξωτερικού και Εσωτερικού, ως προς την επιστημονική αλήθεια επί της καταγωγής των Βλάχων – Αρωμούνων, μολονότι η έρευνα έχει αποδείξει την εντοπιότητα και την ελληνικότητά τους.
Ακόμη και στις ημέρες μας δεν σπανίζουν ελληνικά δημοσιεύματα αποκαλυπτικά ανάγλυφης έγνοιας και συγχύσεως των Ελλήνων στο θέμα τούτο, το συνδεόμενο άμεσα με το περιπετειώδες παρελθόν του ελληνικού γένους, απώτερο, ρωμαϊκών, μεσαιωνικών και νεωτέρων χρόνων, αλλά συνάμα με το παρόν και το μέλλον!
Σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά της Δυτικής Ευρώπης καταχωρίζονται «Μελετήματα», με τα οποία επιδιώκεται η επαναφορά του ζητήματος των Βλάχων με δήθεν νέες θεωρήσεις, ενώ στην πραγματικότητα συνθέτονται ανούσιες και ανεδαφικές επαναλήψεις ρουμανικών θέσεων. Είναι η δοκιμασμένη τακτική και μεθοδολογία των προπαγανδών, οι οποίες προωθούνται με επίχρισμα επιστημονικό. Πάντως τα αποτελέσματα για άλλη μια φορά είναι επώδυνα για τον Ελληνισμό, αφού οι θέσεις των Ρουμάνων ως προς την καταγωγή των Βλάχων – Αρωμούνων – Αρμάνων έχουν παρεισφρήσει και στην επισημότερη έκδοση, η οποία αφορά στην σκιαγράφηση των λαών της Ευρώπης, ογκωδέστατη και πολυτελέστατη, χάρη και στην επιδότηση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος!

Αδιαφορεί η Ελλάδα...
Φυσικά δεν ευθύνονται εξ ολοκλήρου οι Ευρωπαίοι, δοθέντος ότι η ελληνική πλευρά τους αφήνει να τροφοδοτούνται με ύλη αποκλειστικά ρουμανική. Διότι η ελληνική πλευρά αδιαφορεί και δεν αποστέλλει στους Ευρωπαϊκούς παράγοντες, αρμόδιους, αντίστοιχα δημοσιεύματα Ελλήνων ειδικών, μεταφρασμένα, με τα οποία ανατρέπονται ολοκληρωτικά οι ρουμανικές θέσεις. Δυστυχώς ενδοελληνικές μικρότητες, μικροψυχίες, μικροσκοπιμότητες και ανίερες υστεροβουλίες επιφέρουν βλάβη φοβερή στον Ελληνισμό, ενώ είναι δυνατή η πρόληψή της με τον όρο ότι αξιοποιούνται επίκαιρα τα πορίσματα των ερευνών Ελλήνων επιστημόνων.
Εφ’ όσον δεν τηρείται αυτός ο όρος, η προπαγάνδα ακάθεκτη καλπάζει. Έτσι το 1980 αναδύεται στο Παρίσι η Εταιρεία των Αρωμούνων με υπερεθνικιστικά ρουμανικά φρονήματα, ώστε να εμφανίζεται στο διεθνές προσκήνιο ως οργάνωση με Βλαχικό λαϊκό έρεισμα. Διότι στο παρελθόν επισημάνθηκε το γεγονός ότι οι Βλάχοι, Αρωμούνοι, είχαν μείνει ξένοι και άσχετοι.
Η απουσία συμμετοχής των Βλάχων – Αρωμούνων στα σχέδια της ρουμανικής προπαγάνδας ομολογείται από τους ίδιους τους θιασώτες της. Όπως προκύπτει από σχετικά πρόσφατο δημοσίευμα του Μ. Ρωμανού, ο δάσκαλος των ρουμανικών σχολείων της Μακεδονίας G. Papacostea – Goga στα απομνημονεύματά του γράφει τα εξής: «Το κίνημά μας είχε χαρακτήρα εντελώς διάφορο από τα άλλα κινήματα, που έγιναν αλλού. Το συγκεκριμένο κίνημα της Μακεδονίας δεν προερχόταν από το λαό με την καθ’ αυτό έννοια της λέξεως. Ο λαός δεν ήταν δυσαρεστημένος τόσο πολύ από τον ελληνικό κλήρο, ώστε να επιδιώκει να αποσπασθή από αυτόν… Κατ’ αυτή την έννοια, κάμποσοι νέοι, που επιστρέψαμε από το Σχολείο των Αγίων Αποστόλων του Βουκουρεστίου, για να διαφωτίσουμε το λαό της Μακεδονίας, μολονότι εμείς οι ίδιοι είμαστε Αρωμούνοι, στις κοινότητες, που πηγαίναμε, μας θεωρούσαν ως αντιπροσώπους ξένων συμφερόντων»…
Αλλά την απροθυμία συνεργασίας των Βλάχων – Αρωμούνων με Ρουμάνους ή οργάνων τους διαπιστώνει εξ αρχής και ο Ρουμάνος Eygen Ionescu επιλέγοντας επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Η ψυχή τους έμεινε μακριά από τη ρουμανική κίνηση». Ωστόσο δεν αποθαρρύνονται οι εμπνευστές της νέας απόπειρας ανακινήσεως του ζητήματος των Βλάχων, ιδιαίτερα οι εκπρόσωποι της αρτισύστατης Εταιρείας των Αρωμούνων Γαλλίας, προσκολλημένοι σε μια έωλη ιδέα. Αντίθετα αναπτύσσουν δραστηριότητες σε παμβαλκανικό επίπεδο, πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Αρκούν οι πληροφορίες, τις οποίες παρέχουν οι ίδιοι. Έχουν διοχετεύσει στους Βλάχους των Βαλκανίων και φυσικά στην Ελλάδα, 60.000 αντίτυπα – φυλλάδια «Ιστορία των Βλάχων» (ως εκρωμαϊσμένων Θρακών), 30.000 φύλλα της εφημερίδας «Fara Armaneasca», 25.000 αρωμουνικά – βλαχικά αλφαβητάρια, 3.000 μαγνητοταινίες με εθνικιστική αρωμουνική ποίηση και πεζογραφία, 3.000 Υπομνήματα, γραμμένα σε ευρωπαϊκές γλώσσες και στο αρωμουνικό – βλαχικό ιδίωμα, για την πληροφόρηση στο ζήτημα των Βλάχων της διεθνούς κοινής γνώμης, των αντιπροσωπιών των κρατών της Διασκέψεως της Μαδρίτης, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ε.Ο.Κ., προσωπικοτήτων παγκοσμίου κύρους και των απανταχού Βλάχων – Αρωμούνων. Επί πλέον έχουν ανοίξει Λογαριασμό ενισχύσεως των εκδόσεών τους σε μεγάλη Παρισινή Τράπεζα.
Ήδη οι παραλήπτες του προπαγανδιστικού τούτου υλικού προβληματίζονται διερωτώμενοι για τον τρόπο αντιδράσεως προς αποφυγή νέων αναστατώσεων ή και εθνικών περιπετειών. Δεν λείπουν και οι αισιόδοξοι, οι οποίοι βασίζονται στην ιστορικά αποδεδειγμένη αφοσίωση των Βλάχων – Αρωμούνων στο ελληνικό έθνος και θεωρούν περιττή οποιαδήποτε ενέργεια. Αλλά την άμετρη αισιοδοξία τους δεν συμμερίζονται όσοι επίσης γνωρίζουν την φθορά, που επιφέρει η αχαλίνωτη και ανεμπόδιστη προπαγάνδα.
Δεν έχουν ληφθή τα ενδεδειγμένα μέτρα, μολονότι συμπληρώνονται περίπου επτά δεκαετίες από την «επιστροφή» της Ρουμανίας και ήταν δυνατή η ανάληψη αποφασιστικής πρωτοβουλίας με πρωτεργάτη τον πρώτο διδάξαντα. Ήδη αποβαίνει επιτακτική και κατεπείγουσα η λήψη σοβαρών και εμπεριστατωμένων μέτρων. Είναι αδιανόητο και ασυγχώρητο να εγκαταλείπονται ακόμη οι Βλαχόφωνοι βορά της αδίστακτης προπαγάνδας και γενικά όλοι οι Έλληνες απληροφόρητοι σε ζήτημα τόσο ζωτικό, εθνικό και ταυτόχρονα ιστορικό, εξόχου ακριβώς ενδιαφέροντος.
Επιβάλλεται η ίδρυση και κανονική λειτουργία ενός επιστημονικού Κέντρου Ελληνο-Ρωμαϊκών Σπουδών για την ολική μελέτη των Βλάχων, Αρωμούνων, τους οποίους περιέργως η ελληνική επιστήμη έχει αγνοήσει, ενώ αποτελούν την ασφαλέστερη και ολοζώντανη συνέχεια ενός σημαντικού κλάδου του Ελληνισμού, εκλατινισμένου, διά μέσου των οκτώ αιώνων ρωμαϊκής κυριαρχίας, του ελληνικού μεσαίωνα και της τουρκοκρατίας, έως τις ημέρες μας. Επιβιώνουν ως Αρωμάνοι (Αρμάνοι) παράλληλα με τους λοιπούς Έλληνες, Ρωμαίους – Ρωμιούς, ελληνοφώνους, στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, στη Ρωμανία, όπως σημειώνεται στο Χρονικό του Γαλαξειδίου για τη Ρούμελη, η οποία είναι το πραγματικό μεσαιωνικό εθνικό των Ελλήνων.
Σε νεολογισμό οφείλουν οι Ρουμάνοι το εθνικό τους Ρουμανία. Άλλωστε δεν ωφελεί διόλου η παραγνώριση της υπάρξεως των Βλάχων στον ελληνικό χώρο, όταν η διεθνής βιβλιογραφία διαρκώς εμπλουτίζεται.
Έφθασε η ώρα για τη νέα θεώρηση της ρωμαιοκρατίας, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί επιστήμονες, οι ρωμανιστές. Επί τέλους καιρός είναι ελληνική πολιτεία και ελληνική επιστήμη να εγκολπωθούν την αλήθεια του E. Peters περί υπάρξεως «Ελληνικού Πολιτισμού» και «Λατινικού Ελληνισμού», την οποία έχει επαναλάβει από το βήμα της Ακαδημίας Αθηνών ο ακαδημαϊκός Διονύσιος Ζακυθηνός.
Αυτόν τον «Λατινικό Ελληνισμό», τον οποίο ακόμη κάποιοι Έλληνες «αρμόδιοι» αγνοούν παντελώς, μάλιστα και μετά την παραδοχή της ελληνικότητας των Βλάχων από αρμοδίους Ρουμάνους, οι οποίοι διαλαλούν διαρκέστερα την επιστημονική αλήθεια, όπως διά βίου πράττει ο καθηγητής του πανεπιστημίου Μπόχουμ Cicerone Poghirc.
Ο Ρουμάνος αυτός, αφού απέδειξε ότι το εθνολογικό και γλωσσικό υπόστρωμα της ελληνικής χερσονήσου είναι ελληνικό, δεν άφησε μετέωρη την αθώα απορία ή διαπορία, αν οι σύγχρονοι Βλάχοι αποτελούν επιβίωση των αρχαίων εκείνων Ελλήνων, Θεσσαλών, Ηπειρωτών, Μακεδόνων κλπ., οι οποίοι εκλατινίσθηκαν. (Οι ελληνογενείς Βλάχοι, Αθήνα 2005, 69).

**

Οι επισημάνσεις Ευ. Αβέρωφ

• Κατά την πρώτη μεταπολεμική (1948) επανεμφάνιση της Ρουμανίας ως προστάτιδας των Βλάχων των ελληνικών χωριών, ο ανερχόμενος τότε Έλληνας πολιτικός Ευάγγελος Αβέρωφ γράφοντας επίκαιρα ολόκληρο βιβλίο για τη διπλωματική πλευρά του ζητήματος επισημαίνει προσφυέστατα τα εξής: «…και η πιο τυχοδιωκτική πολιτική, όταν υποστηρίζεται από μέσα οικονομικά πλούσια, μπορεί να επιτύχη αποτελέσματα, εάν εκείνοι, που την υφίστανται, την παρακολουθούν παθητικά αντί να λαμβάνουν τα μέτρα τους».
Όμως κατά τρόπο κλασικά ελληνικό η θεωρία, η ορθότατη αυτή επισήμανση, δεν έγινε ακόμη πράξη.