Γιορτή χωρίς καμπάνα!

• Γιορτή της Αγίας Αικατερίνης την περασμένη Τετάρτη. Γιορτή της πόλης και της γειτονιάς. Το Σιναΐτικο μετόχι στις δόξες του. Λαμπρός κάθε χρόνο ο γιορτασμός.
Γλυκόλαλος κι ασταμάτητος ο ήχος της καμπάνας έβγαζε τους ανθρώπους απ’ τα σπίτια τους και τους καλούσε στην εκκλησία. Παράκληση κι ολονυχτία την παραμονή. Δεν έβρισκες τόπο να σταθείς, στολισμένοι οι δρόμοι…
Τα κεριά στη χάρη της τα έσβηναν άλιωτα, δεν χωρούσαν κι οι λαμπάδες δεμένες στα μανουάλια και τα πρόσφορα με τα ονόματα σωρός…
Καλλίφωνοι ψαλτάδες -σ’ άλλους καιρούς χορωδία- ανέβαζαν τις ψυχές στα ουράνια.
Κι ύστερα η περιφορά. Παραταγμένο το άγημα κι η φιλαρμονική.
Μπροστά το κουβούκλιο με την εικόνα και τα λείψανα κι ακολουθούσε ο κλήρος με τους εκκλησιαστικούς άρχοντες του Σινά και της πόλης. Ποτάμι το εκκλησίασμα μ’ αναμμένες τις λαμπάδες. Έφεγγαν τα παραθύρια και τα μπαλκόνια. Μοσκοβολούσε το θυμίαμα από τα σπίτια στο δρόμο που περνούσε.
Πόση ηρεμία, πόση γαλήνη, πόση ευλάβεια, πόση ιερότητα είχαν εκείνες οι στιγμές…
Ο κόσμος σκόρπιζε σιγά – σιγά, αλλά η καμπάνα δεν σταματούσε το χαρμόσυνο λάλημά της.
Φέτος; Απρόσκλητες οι εικόνες κι οι σκέψεις ήρθαν στο νου μου μαζί μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά. Κλειστές οι βαριές πόρτες της εκκλησίας κι οι πιστοί ο ένας πίσω από τον άλλο στη σειρά απ’ έξω, με το αγιοκέρι μόνη παρηγοριά.
Στέκομαι μαζί τους στο προαύλιο και προσεύχομαι. Αισθάνομαι «άδεια», αφού τίποτε δεν με καλεί, τίποτε δεν με προσμένει, μοναχά το φως απ’ τα χρωματιστά τζάμια.
Ούτε καν η καμπάνα να μαλακώνει το βάρος και τον πόνο της ψυχής.
Πώς το σκέφτηκαν; Πώς το αποφάσισαν; Γίνεται γιορτή χωρίς καμπάνα;