Χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» εκ των υστέρων για τη Σχολή Βελλάς!
• Πολιτεία και Εκκλησία δεν σεβάστηκαν την ιστορία της Σχολής Βελλάς και την οδήγησαν σε οριστικό κλείσιμο, άρα μοιράζονται εξίσου την ευθύνη για αυτή την τόσο αρνητική για την Ήπειρο εξέλιξη.
Αυτό επισημαίνει ο φιλόλογος και συγγραφέας Γιάννης Γιώσας, ένας εκ των χιλιάδων αποφοίτων του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς, οι οποίοι διέπρεψαν και συνεχίζουν να διαπρέπουν στις επιστήμες και τα γράμματα. Σχολιάζοντας τις τελευταίες εξελίξεις, ιδιαίτερα την πρόσφατη ανακοίνωση της Μητρόπολης Ιωαννίνων που κατήγγειλε «πλιάτσικο» στη Σχολή, ο κ. Γιώσας σε κείμενό του προς τον «Π.Λ.» κάνει λόγο για «κροκοδείλια δάκρυα, υπεκφυγές και φτηνές δικαιολογίες είτε για τη μετάθεση είτε για την αποφυγή των ευθυνών».
«Δεν σεβάστηκαν…»
Στο κείμενό του ο Ιωάννης Γιώσας αναφέρει τα εξής σχετικά με τo κλείσιμο του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς και τις ευθύνες όσων το αποφάσισαν:
Πολύς ο θόρυβος -και όχι αδικαιολόγητος- για το κλείσιμο της παλαιφάτου Σχολής του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς. Ως απόφοιτος της εν λόγω σχολής, όπως και όλοι οι απόφοιτοί της θλίβομαι γιατί τόσο η Πολιτεία όσο και η Εκκλησία, επικαλούμενες οικονομίστικους λόγους δεν σεβάστηκαν την ιστορία της. Θλίβομαι ακόμη περισσότερο για την με πολλά επεισόδια θεατρική παράσταση των αναντίλεκτα υπευθύνων για την κατάργησή της, Πολιτείας και Εκκλησίας.
Η Ένωση Αποφοίτων της Σχολής τόσο των Ιωαννίνων όσο και αυτή της Αθήνας κατέθεσαν έγκαιρα συγκεκριμένες και ρεαλιστικές προτάσεις για τη συνέχιση της λειτουργίας της σε ανώτατο επίπεδο, οι οποίες επειδή ακριβώς οι αποφάσεις από το καθ΄ ύλην αρμόδιο υπουργείο σε αγαστή συνεργασία με την Ιεραρχία είχαν ήδη ληφθεί, έπεσαν στο κενό. Όπως με σαφήνεια –πιο ξεκάθαρα δεν γίνεται- και με αδιάσειστα στοιχεία αναφέρει στην απαντητική της επιστολή η τέως Πρόεδρος της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλάς κ. Μαρία Ράπτη με τον χαρακτηριστικό τίτλο «ανυπόστατες οι αιτιάσεις περί «πλιάτσικου» στη Βελλά», δεν πρόκειται για κανένα «πλιάτσικο», αλλά για εφαρμογή του άρθρου 241 του Νόμου 4823/21 του αρμόδιου υπουργείου(ΥΠΕΠΘ). Τον οποίο, προφανώς, και γνώριζαν και ψήφιζαν οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του τόπου μας, αλλά «τοις κομματικοίς ρήμασιν πειθόμενοι» δεν... μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Άλλο ένα καραμπινάτο «ρίξιμο», από τα κατά συρροή, της περιοχής μας υπέρ του αθηνοκεντρικού κράτους. Κατά τα άλλα, στα λόγια «εύανδρος Ήπειρος» και άλλα παρόμοια περί αποκέντρωσης και τα τοιαύτα φληναφήματα.
Έτσι που να δικαιώνεται για άλλη μια φορά ο σπουδαίος Ηπειρώτης (Αρτινός) ποιητής, πεζογράφος και κριτικός Μιχαήλ Περάνθης, όταν το μακρινό 1954 (Εστία, τεύχος 23) έγραφε: «Φτώχεια κα περηφάνεια, μόχθος και στέρηση, πληγές και δάφνες, αυτή είναι η Ήπειρος. Οι προσφορές της, απλές και σοβαρές, κλείνουν το μεγάλο δίδαγμα. Είναι η «εύανδρος»! Καθήκον της πρώτο, το χρέος. Μοίρα της βέβαιη η θυσία. Και αμοιβή αποκλειστική της, η εγκατάλειψη».
Είναι ίδιον των μεγάλων ηγετών –κοσμικών και εκκλησιαστικών- να αναλαμβάνουν με το αναλογούν θάρρος τις ευθύνες των πράξεών τους και όχι να κρύβονται πίσω από μισόλογα και «στογγυλέματα». Το Ιερ/λείο Βελλάς δεν είναι ούτε οι κτηριακές του εγκαταστάσεις (τα «ντουβάρια» που λέει ο λαός), ούτε το κτήμα του και τα βοσκοτόπια του, οι πρόσοδοι των οποίων θα διατίθονταν, σύμφωνα με τη βούληση του οραματιστή Ιδρυτή του, για τη λειτουργία της Σχολής.
Το Ιερ/λείο Βελλάς είναι οι χιλιάδες απόφοιτοί του, οι οποίοι επί δεκαετίες κόσμησαν και κοσμούν τον χώρο της Εκπαίδευσης και όχι μόνο, διέπρεψαν και διαπρέπουν στις επιστήμες και τα Γράμματα. Υπό την έννοια αυτή κανένας ηγετίσκος δεν μπορεί να την αμαυρώσει, πολύ περισσότερο να την παραγράψει. Στο χωριό μου λένε πώς «αν θέλει η νύφη κι΄ ο γαμπρός»...
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε η «νύφη» (Πολιτεία) ήθελε, ούτε ο «γαμπρός» (Εκκλησία). Όλα τα άλλα είναι κροκοδείλια δάκρυα, υπεκφυγές και φτηνές δικαιολογίες είτε για τη μετάθεση είτε για την αποφυγή των ευθυνών. Η περιβόητη «αξιοποίησή» του με οικονομικές δραστηριότητες (κτηνοτροφικογαλακτομικές και άλλες: βλέπε «επενοικιάσεις» σε ιδιώτες και διάφορα funds, οι οποίες οσονούπω καταφθάνουν) συνιστά λογιστική λογική, στην οποία δεν μπορούν να υποτάσσονται τα πάντα, ιδίως από έναν αμιγώς πνευματικό Οργανισμό, όπως είναι η Εκκλησία. Παρ΄ όλα αυτά ουδόλως εξεπλάγην, φαντάζομαι και οι περισότεροι. «Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν»...
Άντε, ένθεν κακείθεν κύριοι λογιστές, και... ΚΑΛΑ ΚΕΡΔΗ. Από την αδέκαστη κρίση όμως της Ιστορίας, ό,τι και να κάνετε, δεν θα γλιτώσετε.
