Λαμπρός ο εορτασμός για την επέτειο ενθρόνισης του Αλβανίας Αναστασίου

on .

FOTO 1HS

• Με τη συμμετοχή πέντε αρχιερέων, πολλών ιερέων και πλήθους λαϊκών, εορτάστηκε την Δευτέρα στον Καθεδρικό Ναό «Ανάσταση» Τιράνων, μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, η 30η επέτειος της ενθρόνισης του Προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας κ. Αναστασίου.

Πρόκειται για γεγονός που αποτελεί αφετηριακό ορόσημο της ανασυγκρότησης, της αναγέννησης και της αναδημιουργίας της Εκκλησίας στη γειτονική χώρα.

Στη θεία λειτουργία προεξήρχε ο Αρχιεπίσκοπος, πλαισιούμενος από τους Μητροπολίτς Κορυτσάς Ιωάννη, Αργυροκάστρου Δημήτριο, Απολλωνίας και Φίερι Νικόλαο, Ελμπασάν Αντώνιο και Αμαντείας Ναθαναήλ (απουσίαζαν λόγω ασθενείας ο Μητροπολίτης Βερατίου Ιγνάτιος και ο Επίσκοπος Βίλιδος Άστιος). 

Εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου, κλήρου και πιστών ο Μητροπολίτης Κορυτσάς Ιωάννης στο χαιρετιστήριο λόγο του εξέφρασε την ευγνωμοσύνη όλων προς το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου, για το πολυσήμαντο ιεραποστολικό, ποιμαντικό και λειτουργικό έργο που επιτελεί επί 30 χρόνια στην Εκκλησία της Αλβανίας, το οποίο είναι καρποφόρο και αναμορφωτικό.

Ο κ. Αναστάσιος ευχαρίστησε τους πάντες για την αγάπη τους και θυμήθηκε συγκινημένος γεγονότα από τα πρώτα χρόνια της δράσης του στην Αλβανία, υπογραμμίζοντας ότι το αδύνατο έγινε δυνατό από τον Θεό. Μετά τη θεία λειτουργία δέχθηκε ευχές, χαρίζοντας σε όσους του ευχήθηκαν το ήρεμο χαμόγελό του ως το καλύτερο ευχαριστώ.

Ακολούθησε γενική κληρικολαϊκή συνέλευση, όπου συζητήθηκε η μέχρι τώρα πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αλβανία, που δεν ήταν εύκολη, αλλά και το μέλλον της, που διαγράφεται λαμπρό και κατατέθηκαν απόψεις για την όσο το δυνατόν καλύτερη και μεγαλύτερη βοήθειά της στο λαό.  

Κράτησε το λόγο του…

Στον ενθρονιστήριο λόγο του, στις 2 Αυγούστου του 1992, στο ναό του Ευαγγελισμού των Τιράνων ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είχε επισημάνει: «Αδελφοί μου, "περιγράφοντας το τεράστιο έργο, που χρειάζεται, για την ανασυγκρότηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας και το οποίο υψώνεται εμπρός μας, καθώς και το ευρύτερο όραμα της αποστολής της Εκκλησίας μας στο σύγχρονο κόσμο, και συγχρόνως αναλογιζόμενος την προσωπική μου ανεπάρκεια, αμαρτωλότητα και φτώχεια, νιώθω την ανάγκη να κραυγάσω εσωτερικά: "Εγώ δε πτωχός ειμι και πένης. Ο Θεός βοήθησόν μοι". Δεν σώζουμε, όμως, εμείς οι αμαρτωλοί και αδύναμοι άνθρωποι την Εκκλησία. Απλώς σωζόμαστε μέσα σ' Αυτήν, υπακούοντας ταπεινά και χαρούμενα στο θέλημα του Τριαδικού Θεού, παραδιδόμενοι στη χάρη του».

Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά φαίνεται ξεκάθαρα πόσο ο Θεός φώτισε τις σκέψεις και τα έργα του, ώστε να κάνει πραγματικότητα όχι μόνο όσα οραματίστηκε, αλλά πολύ περισσότερα, τονίζοντας με υποβλητικό τρόπο τα χαρακτηριστικά του γνήσιου ιεραποστολικού έργου.    

Ο κ. Αναστάσιος αψηφά κάθε εμπόδιο και αποφασιστικά προχωρά. Κοιτάζει ψηλά και δίνει από τον μαρτυρικό θρόνο της Εκκλησίας της Αλβανίας μαρτυρία σπάνιου ορθόδοξου ήθους.  Την ανυπέρβλητη προσωπικότητά του και την πολυσχιδή δραστηριότητά του αντικατροπτρίζουν τρεις χαρακτηριστικές έννοιες. Αυτές της Διακονίας, της Λειτουργίας, του Χαρίσματος. 

Η κατ' εξοχήν δύναμή του, με την οποία πέτυχε την κανονική ανασυγκρότηση και τη μεταμόρφωση της Εκκλησίας της Αλβανίας, είναι η θυσιαστική προσφορά της αγάπης του. Και ο αγώνας του για την πρόοδο της Εκκλησίας της Αλβανίας, αλλά και της αλβανικής κοινωνίας, γίνεται με δοξολογία προς τον Θεό.