Χιμάρα! Το άγχος της αλβανικής ηγεσίας!

Τα τελευταία γεγονότα στη Χιμάρα, με τη συνεχιζόμενη φυλάκιση του εκλεγμένου Δημάρχου της πόλης και του συνεργάτη του Παντελή Κοκοβέση, επιτείνουν την αγωνία της αλβανικής ηγεσίας, με πρωτοστάτη τον πρωθυπουργό Έντι Ράμα, που αδυνατεί να κάμψει το εθνικό φρόνημα των Χιμαριωτών. Η Χιμάρα αντιστέκεται και διατρανώνει την ελληνικότητά της. Λίγα λόγια για την ιστορική πορεία της Χιμάρας μέσα στους αιώνες και για τους αγώνες των Χιμαριωτών να διατηρήσουν την φυλετική τους ταυτότητα, τα θεωρούμε σκόπιμα και απαραίτητα.

Η Χιμάρα (αρχ. Χίμαιρα) αποτελούσε και αποτελεί την Ακρόπολη του Ελληνισμού! Λαός περήφανος, πολεμικός, ευγενικός, δίκαιος και ελεύθερος, ζει από αμνημονεύτων χρόνων στα τραχιά όρη των Ακροκεραυνίων και διακρίνεται για την αξιοσύνη και την ανδρεία του σε δύσκολους καιρούς. Σκορπισμένα στις υπώρειες των Ακροκεραυνίων κατά μήκος των αυτών, βρίσκονται τα χωριά Βούνος, Δρυμάδες, Παλιάσα, Πύλιουρη, Κηπαρό, Λούκοβο, Πικέρνι, Νίβιτσα, Μπόροι, Άγιος Βασίλειος και η πόλης της Χιμάρας, που αποτέλεσαν τον κυματοθραύστη βαρβαρικών επιδρομών, όπως και των Τουρκαλβανών στη νεότερη ιστορία, γεγονός που οι σύγχρονοι Αλβανοί με τίποτε δεν το συγχωρούν.

Μετά την κατάκτηση της Ηπείρου από τους Τούρκους, η δημογεροντία των Χιμαραίων πέτυχε να εξασφαλίσει τα πρώτα προνόμια που αποτέλεσαν τη βάση της ΠΡΩΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ. Με το χρόνο οι κάτοικοι της Συμπολιτείας αποτέλεσαν – μαζί με τους Σουλιώτες – τους πυρήνες από τους οποίους ξεπήδησε η Ελληνική Επανάσταση.

Το προνομιακό καθεστώς της Χιμάρας διατηρήθηκε ως την κατάλυση της Τουρκοκρατίας. Το 1908 οι Νεότουρκοι προσπάθησαν να καταργήσουν τα προνόμια της Χιμάρας, αλλά απέτυχαν. Οι Χιμαριώτες σε όλα τα επαναστατικά κινήματα ήταν παρόντες. Η επαναστατική φλόγα διατηρήθηκε μέχρι σήμερα. Εκείνο που δεν κατόρθωσαν να επιτύχουν οι Σουλτάνοι το πέτυχε με δόλο ο Αλή Πασάς το 1798. Τότε συνέβη η πιο μεγάλη καταστροφή. Οι Τουρκαλβανοί σφάζουν, αιχμαλωτίζουν, λεηλατούν, πυρπολούν. Καταστράφηκε η Νίβιτσα, το Πικέρνι, ο Άγιος Βασίλειος, το Μπόρσι και λίγο αργότερα η βόρεια περιοχή της Χιμάρας. Όσοι μπόρεσαν να σωθούν βρήκαν καταφύγιο στην Κέρκυρα και στο Βασίλειο των δύο Σικελιών. Εκεί οργανώθηκαν και σχημάτισαν την Ελληνική Ορθόδοξη Παροικία. Αργότερα η μετάβαση του Πατροκοσμά στη Χιμάρα και η διδασκαλία του επέδρασε ψυχολογικά στους υπόδουλους και αναπτέρωσε το ηθικό και τις ελπίδες τους για απελευθέρωση.

Οι Χιμαριώτες ξεκινούσαν στον πόλεμο με την παράκληση:

Βοήθα, Άγιε Γιώργη, και Συ, 

Άγιε Κοσμά,

Να πάρουμε τη πόλη και 

την Αγιά Σοφιά.

Κατά την κήρυξη της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου (17 Φεβρουαρίου 1914) υπήρχαν κάποιοι δισταγμοί στην Επιτροπή Αγώνα. Τότε ο αρχηγός της Χιμάρας, ο Σπυρομήλιος, έκαμψε τους δισταγμούς λέγοντάς τους τα εξής: «Πρέπει να ξέρετε, αδελφοί, ότι η λογική δεν συμβαδίζει με τις επαναστάσεις. Εάν έπαιρναν έτσι τα πράγματα και οι πατέρες μας, ουδέποτε θ’ άπαιρναν τ’ άρματα, ούτε και το 1821 ακόμη, για να χτυπήσουν τους Τούρκους. Δεν χωρεί, αδέλφια, δισταγμός. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν έχουμε πολλά όπλα, θα έχωμεν τσεκούρια, δόντια και νύχια. Εγώ, πάντως, μοναχός μου με τους Χειμαραίους θα πολεμήσω και θα νικήσω».

Να σημειώσουμε ότι, όταν η Συντακτική Συνέλευση συνήλθε στο Δέλβινο και επικύρωσε τις συμφωνίες της Κέρκυρας, οι εκπρόσωποι της Χιμάρας δεν υπέγραψαν το Πρωτόκολλο. Θα υπέγραφαν, όπως είπαν, μόνο την «Ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα». Ακατάβλητο το εθνικό φρόνημα και η ελληνική συνείδηση των Χιμαριωτών. Και στα χρόνια του Εμβέρ Χότζα, όταν φανερά πια οι Αλβανοί επεδίωξαν να αφανίσουν τους φυλετικούς δεσμούς, για να δημιουργήσουν διεθνώς την εντύπωση ότι στη χώρα τους ζουν αμιγείς αλβανικοί πληθυσμοί, οι Χιμαριώτες άντεξαν τις πιέσεις και τους διωγμούς και διατήρησαν την εθνική τους ενότητα και συνοχή και τη φυλετική τους φυσιογνωμία.

Και μετά την κατάρρευση του προηγούμενου χοτζικού καθεστώτος την ίδια πολιτική των εκβιασμών και των διωγμών ακολούθησαν και οι «δημοκράτες» ηγέτες της Αλβανίας. Να υπενθυμίσουμε, μέσα στα πολλά και τα παρακάτω συμβάντα, μισελληνικής πολιτικής:

1. Στις 12 Αυγούστου 2010, στην πολύπαθη Χιμάρα, ο Αλβανός Ιλίρ Μούκα, σκότωσε εν ψυχρώ τον 37/χρονο Έλληνα Χιμαριώτη, Αριστοτέλη Γκούμα, για μόνο το λόγο ότι ο Αριστοτέλης μιλούσε τη μητρική του γλώσσα, την ελληνική! Το ειδεχθές έγκλημα, πέρα από τη συσσώρευση πόνου στους οικείους του, καταδεικνύει το μέγεθος της εθνικιστικής έξαρσης που κυριαρχεί στην περιοχή.

2. Τον Αύγουστο του 2015, με ένα καλομελετημένο σχέδιο, μπράβοι της κυβέρνησης, «επίλεκτα» κυβερνητικά σώματα, κατεδάφισαν με μπουλντόζες τον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου στο Ελληνοχώρι Δρυμάδες – Χιμάρας. Ο ναός ισοπεδώθηκε. Οι Έλληνες κάτοικοι του χωριού, μπροστά στον ισοπεδωμένο ναό τους, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Ανείπωτη θλίψη και οργή για το ανοσιούργημα.

3. Η καταπάτηση περιουσιών των Ελλήνων στην πόλη της Χιμάρας και στα παράλια των χωριών της. Οι Αλβανοί επιβουλεύονται τις ιδιοκτησίες των Ελλήνων σε ολόκληρη την περιοχή της Χιμάρας, με το πρόσχημα της δήθεν τουριστικής ανάπτυξης. Ο πρωθυπουργός Έντι Ράμα στοχοποίησε τους Χιμαριώτες, γιατί γνωρίζει την αδούλωτη ψυχή τους. Στόχος, ένας και μοναδικός: Να απομονώσουν ή να απομακρύνουν τους κατοίκους, ώστε απερίσπαστοι να επιδοθούν στον αφανισμό του ελληνικού στοιχείου.

Άγχος για τους Αλβανούς ηγέτες η Χιμάρα, γι’ αυτό και ο αδυσώπητος πόλεμος κατά των Χιμαριωτών. Από τότε που ιδρύθηκε το αλβανικό κράτος οι αλβανικές κυβερνήσεις αρνήθηκαν την παρουσία κατοίκων ελληνικής καταγωγής. Με απεγνωσμένες προσπάθειες επεδίωξαν να εξαφανίσουν εκείνες τις φωνές μιλούσαν για ελληνική μειονότητα. Μια τέτοια προσπάθεια απέτυχε. Το φρόνημα των Χιμαριωτών δεν εκάμπεται. Είναι και θα παραμείνουν Έλληνες.

Με όση σκληρότητα και αν φέρονται οι Αλβανοί, οι Χιμαριώτες δεν πρόκειται να υποκύψουν. Γνωρίζουν να κρατούν πολύ ψηλά τη σημαία της καταγωγής τους.