Η Εκκλησία και το καφενεδάκι θα έδιναν ζωντάνια στα χωριά μας!
• Ο απόδημος Ηπειρώτης το σκέπτεται πολύ αν θα πάει φέτος στο χωριό του, αφού στα περισσότερα ούτε Θεία Λειτουργία στην Εκκλησία γίνεται, ούτε το γνωστό παραδοσιακό καφενεδάκι στην πλατεία λειτουργεί.
Σωστές λοιπόν οι παρακάτω επισημάνσεις του αναγνώστη μας κ. Βασ. Μιχαήλ ο οποίος, εν όψει μάλιστα και του 15Αύγουστου, αναφέρεται και στους δύο επιπλέον λόγους για τους οποίους ερημώνουν τα χωριά μας, πέραν βέβαια από την ανυπαρξία σχεδιασμού από το αθηνοκεντρικό κράτος.
Να τι γράφει στον «Π.Λ.»: «Προσυπογράφοντας το πρόσφατο δημοσίευμα της φιλόξενης εφημερίδας σας (Π.Λ., 17815/5-8-20 της Αρ. Μαλάμη) για τις ευθύνες των Δημοσίων Υπηρεσιών σχετικά με τη λειτουργία των παραδοσιακών καφενείων στα χωριά μας και με αφορμή τα όσα γράφονται εκεί θέλω να θέσω το θέμα της λειτουργίας του αντίστοιχου καφενείου στα Τσερίτσανα.
Πριν από μερικά χρόνια πόλος έλξης των χωριανών μας - και όχι μόνο - ήταν η κυριακάτικη Θ. Λειτουργία, μετά το πέρας της οποίας οι χωριανοί συναντιόνταν και επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Τώρα τον Εφημέριό μας πρέπει να τον μοιραστούμε με 4-5 άλλες Ενορίες.
Συνεπώς η κοινωνία και η επικοινωνία αραίωσε τόσο πολύ εξ αιτίας ελλείψεως Ιερέων, ώστε κάθε χωριανός σκέπτεται πολύ αν θα πάει στο χωριό εφόσον ούτε Θ. Λειτουργία γίνεται, ούτε το γνωστό παραδοσιακό καφενεδάκι λειτουργεί. Ιερέα δε μπορούμε να διορίσουμε.
Μας το απαγορεύουν τα οικονομικά του κράτους, κάτι βέβαια που δε γίνεται όταν πρόκειται για Χοτζάδες και Μουφτήδες σε μουσουλμανικά χωριά της πατρίδας μας. Άλλωστε, πού να τον βρούμε τον Ιερέα; Το καφενεδάκι μας όμως γιατί έκλεισε;
Είναι τόσο δύσκολο να ξεπεραστούν οι δυσκολίες οι γραφειοκρατικές, οι φορολογικές κλπ. για τη λειτουργία του; Ποιοι είναι αυτοί οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, που νομίζουν ότι θα... χρεοκοπήσει το - ήδη χρεοκοπημένο - κράτος μας από τις πιθανές ή ενδεχόμενες παρατυπίες ενός παραδοσιακού καφενείου στα χωριά μας; Πόσα φορολογικά έσοδα θα χάσει ενδεχομένως το κράτος ;
Έγιναν προσπάθειες για τη λειτουργία του και πού σκόνταψαν;
Πώς όμορα χωριά κατορθώνουν και λειτουργούν το δικό τους καφενείο; Τι λείπει; Γιατί εμείς δε μπορούμε να προσφέρουμε ένα ποτήρι κρύο νερό από τη βρύση στα Τσερίτσανα στον χωριανό, στον επισκέπτη, στον ορειβάτη της Ολύτσικας κλπ, κλπ; Είναι ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Όταν λειτουργούσε ανελλιπώς η Εκκλησία και το καφενεδάκι, το χωριό παρουσίαζε κάποια ζωντάνια. Είναι αρκετοί εκείνοι οι Τσεριτσανιώτες, που διατηρούν ωραία σπίτια και τα συντηρούν και επισκέπτονται το χωριό χωρίς να έχουν ένα σημείο πνευματικής συναντήσεως και ανθρώπινης επικοινωνίας με τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους. Πάνε και φεύγουν. Και αποξενώνονται μεταξύ τους.
Δε ζητάνε καφενέ για «τσιγάρο, πρέφα και καφέ και δε βαριέσαι, ρε αδερφέ, ας κουτσομπολέψουμε κιόλας» ... Αυτή η μορφή του καφενέ δεν τους εκφράζει, δεν τους συγκινεί.
Θέλουν το παραδοσιακό καφενεδάκι της απλότητας και της επικοινωνίας μέσα σ' εκείνο το ωραίο φυσικό τοπίο στο κέντρο του χωριού κάτω από τα πανύψηλα πλατάνια.
Λοιπόν, γιατί δε λειτουργεί το καφενεδάκι; Θα μας απαντήσει κανείς; Μας ακούει κανείς; Υπάρχει υπεύθυνος; Ζητάμε απάντηση γιατί όταν λείψει το χωριό θα λείψει και η πόλη…».
