Το Στρατιωτικό Νεκροταφείο στους Βουλιαράτες έχασε τον φύλακά του

on .

mpakos

• Ο άνθρωπος, που για δεκαετίες ολόκληρες φύλαγε τους τάφους με τα κόκαλα των Ελλήνων στρατιωτών, που έπεσαν στο έπος του 40, ο Γιώργος Μπάκος από τους Βουλιαράτες, αναχώρησε για την αιώνια ζωή.
Αυτά τα παλληκάρια τα αισθανόταν και τα… περιποιόταν ως παιδιά του...
Και πίστευε ότι με το καθημερινό παρών του πάνω από τα κιβούρια τους, αναπλήρωνε τους γονείς τους και μετέδιδε την αγάπη τους…
Τον γνωρίσαμε στα μέσα της δεκαετίας του 1990, μέσω του αείμνηστου θεολόγου Συμεών Κατσίμπρα.
Μας είχε ανοίξει πολλές φορές την πόρτα του φιλόξενου σπιτιού του στους Βουλιαράτες, αλλά και την καρδιά του, η οποία φώτιζε την πορεία του, μια πορεία Ορθόδοξης ομολογίας και μαρτυρίας.
Ήταν φύλακας στο στρατιωτικό νεκροταφείο στους Βουλιαράτες, εκεί όπου ήταν θαμμένοι στρατιώτες, που θυσίασαν τη ζωή τους με το όραμα μιας λεύτερης και αδούλωτης πατρίδας.
Και αποδείχθηκε φύλακας-άγγελός τους. Και πόση ήταν η χαρά του όταν το 1999 ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, τον οποίο υπεραγαπούσε και θαύμαζε, εξωράΐσε το στρατιωτικό νεκροταφείο.
Καθημερινά ήταν ανάμεσα στους τάφους των στρατιωτών.
Άλλωστε αυτό το έκανε και πριν την πτώση του κομμουνισμού.
Από το 1972, όταν ακόμη ήταν ράφτης στο επάγγελμα, τους φρόντιζε με θερμή καρδιά και ψηλό φρόνημα, αγνοώντας τους κινδύνους.
Άναβε τα καντήλια, καθάριζε τους τάφους, «συνομιλούσε» με τους νεκρούς. Συγκλονισμένος έλεγε: «Δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε. Εγώ γι’ αυτό προσπαθώ. Αυτό το νεκροταφείο το έσωσε ο θείος μου, Δημήτρης Μπάκος. Αυτός ήξερε και τα ονόματα. Και όταν επί Χότζα δόθηκε εντολή να καταστραφούν οι σταυροί, αυτός τους πήρε και τους έθαψε για να μείνουν τα ονόματα. Και τα είχε γράψει αυτά. Έτσι σώθηκαν».
Δεν ήταν μόνο ο φύλακας του στρατιωτικού νεκροταφείου στους Βουλιαράτες, όπου οποιαδήποτε στιγμή ήταν έτοιμος να υποδεχτεί προσκυνητές, αλλά και συγγενείς των νεκρών.
Ταυτόχρονα ήταν και κήρυκας μιας προσπάθειας, που δεν τελείωσε ακόμη, αλλά βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο και πρόλαβε να δει τα θετικά της αποτελέσματα.
Της προσπάθειας να εντοπιστούν και να ταφούν τα οστά όλων όσων ξεψύχησαν στο μέτωπο.
Η οδύνη του ήταν βαριά όταν σκέπτονταν ότι τα λείψανα των στρατιωτών παρέμεναν σκόρπια σε βουνά και λαγκάδια, τροφή άγριων ζώων.
Και η ανακούφιση και η ικανοποίησή του ήταν μεγάλη όταν περισυνελέγησαν και ενταφιάστηκαν εκατοντάδες οστά Ελλήνων στρατιωτών.
Ένιωσε ότι ήρθε η ώρα και αποκαταστάθηκαν ηθικά αυτοί οι μαχητές.
Η μορφή του ήταν τόσο συνδεδεμένη με το στρατιωτικό νεκροταφείο στους Βουλιαράτες, ώστε θαρρούμε πως εκεί θα τριγυρίζει η ψυχή του και μετά το θάνατό του.
Μαζί με τις ψυχές αυτών, που για χρόνια ενδιαφερόταν να μείνει η μνήμη τους αιωνία.
π. Ηλίας Μάκος