Η Νατάσα του παλιού «Γυμνασίου Θηλέων»…

 Σε μια σεμνή όσο και συγκινητική τελετή πριν λίγες μέρες βραβεύτηκε η κ. Νατάσα Μπέγκα για την δημιουργία και λειτουργία «Στεγών υποστηριζόμενης διαβίωσης» έργο πρωτοποριακό που στο εξής θα φέρει και το όνομά της.

Δεν της αρκούσε η δημιουργία της ΕΛΕΠΑΠ και η μεγάλη προσφορά της στο παιδί με ιδιαιτερότητα. Ανήσυχη με τα όνειρά της κάθε φορά να ψηλώνουν έκανε το θαύμα. Κι αν τα όνειρα τα τολμηρά σπάνια πραγματοποιούνται, αυτό δεν ισχύει  για της Νατάσας τα όνειρα. Δεν θα σταθώ στο τεράστιο έργο της και στην επάξια βράβευσή της. Το πάθος της εξυμνήθηκε δεόντως. 

Θ άθελα να σας γυρίσω χρόνια πίσω στο μακρινό Γυμνάσιο Θηλέων Ιωαννίνων. Τότε που το «Θηλέων» ήταν η μόνη μαθητική κυψέλη των κοριτσιών, «των θηλέων» της πόλης και των χωριών.

Εκεί στο εμβληματικό και αυστηρό κτίριο με την μεγάλη σκάλα και την περιτοιχισμένη αυλή γνωριστήκαμε. Η Νατάσα όμορφη, ανέμελη αρχοντοπούλα από Γιαννιώτικο τζάκι μ’ όλα τα καλά του κόσμου στα πόδια της κι εμείς οι άλλες «οι φτωχούλες του Θεού» κι ας είμασταν και εμείς από σόι «από γενιά» στον τόπο μας, παλεύαμε να ξεχωρίσουμε με το διάβασμα, την καλή συμπεριφορά, επιζητούσαμε τη φιλία της. Κι εκείνη γεμάτη απ’ όλα όπως ήταν μας την χάριζε απλόχερα με το ασίγαστο κέφι της.

Πέρασαν γρήγορα τα αξέχαστα μαθητικά χρόνια κι οι δρόμοι μας χώρισαν, χωρίς ποτέ οι καρδιές μας να πάψουν να γοργοχτυπούν σε κάθε συναπάντημα. Άλλες σπουδάσαμε, άλλες εργαστήκαν, κι η Νατάσα διάλεξε το δικό της δρόμο με τον πανάξιο σύζυγό της το αξέχαστο κ. Μπέγκα.

Ανήσυχη και δημιουργική και με τι δεν ασχολήθηκε. Ώσπου έπεσε ο σπόρος, της προσφοράς, της αγάπης. Κι ύστερα ο σπόρος φύτρωσε και θέριεψε κι ο μεγάλος σκοπός της αγάπης, της καλοσύνης, της προσφοράς άλλαξε τη ζωή της.

Η ανέμελη αρχοντοπούλα έγινε μια υπεύθυνη πολίτης, φωτεινό παράδειγμα προσφοράς χωρίς όρια, καθώς τίποτα δεν σταματούσε τα παράτολμα όνειρά της. Και τα χρόνια πέρασαν και τα μαλλιά μας άσπρισαν. Και αυτή πάντα πρόσχαρη και γελαστή στις συναντήσεις μας γεμάτη αισιοδοξία πεισματικά, κι ας περνούσε δύσκολα…

Νατάσα μου.

Σ’ αγαπώ και σε θαυμάζω και στο έχω γράψει πολλές φορές σε κάθε διάκρισή σου. Κι αυτή τη φορά στην μεγαλύτερη επιβράβευσή σου στο σκοπό της ζωής σου!

Είμαι περήφανη που σε γνώρισα και ζήσαμε τ’ αξέχαστα μαθητικά μας χρόνια. Σ’ ευχαριστώ που έχω τη φιλία σου.

Σ’ ευχαριστώ που με φωνάζεις ακόμη Λινίτσα!

Ο Θεός να σου χαρίζει υγεία!