Νοσταλγίες και… προσδοκίες!
Νάτανε το ‘21… το τραγούδι που συνέθεσε ο αείμνηστος Σταύρος Κουγιουμτζής, σε στίχους Σώτιας Τσότου, με πρώτο ερμηνευτή το Γιώργο Νταλάρα, το νοσταλγούν οι νεοέλληνες, τους συνεπαίρνει και τους γεμίζει με υπερηφάνεια!
Νάτανε το ‘21, χρόνια δοξασμένα!
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει στη χώρα μας.
Οι Έλληνες, το ‘21 το νοσταλγούν, αλλά παράλληλα… το ‘27 κάτι προσδοκούν!
Περιμένουν να αποτινάξουν τη μεγάλη ακρίβεια που τους περικύκλωσε και να αποκτήσουν «μισθούς επιβίωσης»!
Τουλάχιστον αυτή την υπόσχεση έλαβαν… Διακατέχονται λοιπόν από… νοσταλγίες και προσδοκίες!
Το ‘27, τον διαβεβαίωσαν, πως θα ανοίξουν «πύλες του παραδείσου»!
Το διατυμπανίζουν όλοι… σε όλους τους τόνους!
Δηλαδή θα είμαστε ακόμη σχεδόν 3 χρόνια στην… αναμονή και μετά… αλλάζει η ζωή μας!
Μας το είπαν κυβερνητικά χείλη:
Ανεβαίνουν οι τιμές, ανεβαίνουν και οι μισθοί!
Ο Μήτσος όμως, που έχει τις αντιρρήσεις του υποστηρίζει: Οι μισθοί επάνω, οι τιμές… πιο πάνω! (είναι η… αγοραία συμπεριφορά των καρτέλ!)
Αφήστε που ο Έλληνας… εμπιστεύεται τις ελληνικές παροιμίες που λένε: Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι!
Πάντως το κράτος προσπαθεί να μας κρατήσει «ζωντανούς»!
Ιδού ένας παράδειγμα: Έτσι, εάν κάποιος που διαθέτει αυτοκίνητο και… αποδημήσει εις Κύριον, πάλι το κράτος διευκολύνει την κατάσταση! Και το αντίστοιχο Υπουργείο, λέει:
- Δεν απαιτείται η… προσκόμιση άδειας ή πινακίδων, όταν το αυτοκίνητο ανήκει… σε αποβιώσαντες ιδιοκτήτες!
Μπράβο στο Υπουργείο! Τις πινακίδες τις προσκομίζουν μόνο οι ζωντανοί!
Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους… πεθαμένους!
Άντε να έρθει το 2027, να… «αλλάξει» η ζωή μας και… το κράτος!
Νοσταλγίες και… προσδοκίες!
* Ο Γιάννης Μπούγιας είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής.
