Κάτι πρέπει να γίνει με την Παιδική βία!

Είναι κοινή διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνεται ανεξέλεγκτα η παιδική βία, τόσο στους χώρους των σχολείων, όσο και έξω απ’ αυτούς· το πιο ανησυχητικό είναι ότι η ηλικία των παιδιών που εμπλέκονται σε πράξεις βίας όλο και μειώνεται. Μάθαμε από τα ΜΜΕ, ότι σημειώθηκαν πράξεις βίας ακόμη και μεταξύ παιδιών του νηπιαγωγείου με μικρότερό τους παιδί. Διερωτάται κανείς ποιός φταίει για τα φαινόμενα αυτά και τι πρέπει να γίνει, για να μη δούμε τα χειρότερα, σε πολύ λίγα χρόνια. Προσωπικά πιστεύω ότι τα παιδιά δεν είναι υπεύθυνα γι’ αυτό που κάνουν.

Η κατάσταση δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με κατασταλτικά μέτρα (αποβολές από τα σχολεία, επεμβάσεις της αστυνομίας, συλλήψεις), χωρίς τη συμμετοχή των γονέων στην επίλυση του προβλήματος. Οι γονείς (και οι δύο) είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις των ανηλίκων παιδιών τους, διότι μέχρι σ’ αυτή την ηλικία θα έπρεπε να τους έχουν διδάξει ποιές είναι οι υποχρεώσεις τους προς το Θεό και προς τους συνανθρώπους τους (συμμαθητές/τριες).

Είναι γνωστόν ότι τα παιδιά μιμούνται την όποια καλή, αλλά και κακή συμπεριφορά βλέπουν μεταξύ των γονέων τους· ένας ειδικός έχει πει: «αν μου ανέθεταν να αναμορφώσω ένα Έθνος, θα άρχιζα να αναμορφώσω πρώτα τις σχέσεις ανδρός και γυναικός».

Οι γονείς πρέπει να καλούνται (από την πρώτη παράβαση των παιδιών τους) στο σχολείο, για να ενημερώνονται σχετικά και να τους επισημαίνεται η ευθύνη τους, για τις πράξεις των παιδιών τους· σε περίπτωση επανάληψης, νομίζω, ότι πρέπει να υποβάλλεται μήνυση στους γονείς.

Το σχολείο πρέπει να βρίσκει χρόνο να ενημερώνει τα παιδιά για τις παραπάνω υποχρεώσεις τους και να ορίζει κάθε μέρα, εκ περιτροπής, υπεύθυνο άτομο, από το διδακτικό προσωπικό, το οποίο να παρακολουθεί τη συμπεριφορά των παιδιών, πριν την έναρξη των μαθημάτων, κατά τις ώρες των διαλειμμάτων και κατά την αποχώρησή του από το σχολείο. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Λ. Τολστόι γράφει σ’ ένα από τα βιβλία του: «Το σημαντικότερο καθήκον των γονέων και των διδασκάλων είναι να μάθουν στα παιδιά την ουσία του Θεού». Είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, λάθος ορισμένων γονέων να ζητούν να μην παρακολουθήσει το παιδί τους το μάθημα των θρησκευτικών· όλες οι μεγάλες θρησκείες του κόσμου, παραδέχονται ότι υπάρχει μια Ανώτερη Δύναμη, η οποία κυβερνά τον κόσμο, ανεξάρτητα πως αυτές την ονομάζουν.

Πρέπει να παραδεχτούμε, ότι εμείς οι μεγαλύτεροι δεν αποτελούμε, με τις πράξεις μας, υποδείγματα για τα παιδιά μας. Τα προγράμματα της τηλεόρασης, αρνητικό ρόλο παίζουν στην διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών. Η εκκλησία είναι απούσα από τα σχολεία μας σήμερα. Τουλάχιστον μια φορά το μήνα, νομίζω ότι έπρεπε να γίνεται στο σχολείο ομιλία ηθηκοπλαστικού περιεχομένου από ιερωμένο· θεωρώ, ότι θα είχε θετική επίδραση στα παιδιά.

Το Υπουργείο Παιδείας, νομίζω, ότι πρέπει να προσαρμόζει τα εκπαιδευτικά προγράμματα των σχολείων (όλων των βαθμίδων), ώστε αυτά να εξασφαλίζουν στα παιδιά, εκτός από γνώσεις και πνευματική ανάπτυξη, δηλ. διάπλαση του χαρακτήρα τους, καθώς και γνώση του Θεού και του εαυτού τους, όπως γράφει η μεγάλη ψυχή ο Γκάντη, στην αυτοβιογραφία του.