Ικέτες στο Ίδρυμα Αγίου Γεωργίου…

Αναγκάστηκα αυτόν τον καιρό να επισκεφτώ πολλές φορές το Ίδρυμα Αγίου Γεωργίου (Άσυλο Ανιάτων) προκειμένου να υποβάλω τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για να φιλοξενήσει άτομο της γειτονιάς μου με σοβαρότατα προβλήματα υγείας και οικογενείας. Δοκίμασα μεγάλη απογοήτευση με την όλη κατάσταση του Ιδρύματος, αφού τα προβλήματά του είναι πολλά, μεγάλα και χωρίς φως στον ορίζοντα. Καταρχήν οφείλω να ομολογήσω δημόσια ότι με εντυπωσίασε η προθυμία του προσωπικού για την εξυπηρέτηση, άσχετα αν δεν εξαρτάται από τους ίδιους η υποδοχή του ασθενούς. Πράγματι περισσεύει η ανθρωπιά τους και η διάθεση για κάθε υποστήριξη σε όλα τα οικότροφα άτομα. Ειδικά οι κοινωνικοί λειτουργοί μαζί με την άρτια επιστημονική τους και διοικητική τους ικανότητα έχουν δημιουργήσει εντός του Ιδρύματος ένα περιβάλλον με ζεστασιά, με ανθρωπιά και με διάθεση προσφοράς στους ασθενείς σε ό,τι και να τους συμβαίνει.

Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κλίμα θα επικρατεί σε όλα τα πρόσωπα που εργάζονται εκεί και οι άρρωστοι άνθρωποι βρίσκουν ό,τι τους στέρησε η τύχη τους.

Αλλά δυστυχώς, οι άνθρωποι του Ιδρύματος αδυνατούν να δώσουν λύσεις σε κάθε πρόβλημα που παρουσιάζεται στην ευρύτερη κοινωνία και χρήζει την κοινωνική πρόνοια. Ο τομέας του καλύπτει την Ήπειρο και τα Επτάνησα. Αλλά τα αιτήματα για εισαγωγή ασθενών καταφτάνουν σχεδόν από όλη την Ελλάδα. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να μην μπορεί το Ίδρυμα να δεχτεί όλους αυτούς τους ασθενείς και να είναι γεμάτοι οι φάκελοι προς εισαγωγή.

Οι λόγοι που το Άσυλο Ανιάτων δεν μπορεί να εξυπηρετήσει όλους είναι το γεγονός ότι το προσωπικό είναι λίγο, με αποτέλεσμα παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες να αδυνατεί να καλύψει όλες τις ανάγκες. Χρειάζεται να διοριστεί άμεσα προσωπικό κατάλληλο και σε χρόνο άμεσο. Επίσης οι εγκαταστάσεις του Ιδρύματος δεν έχουν τους προβλεπόμενους χώρους και είναι αδύνατο να φιλοξενήσουν ανθρώπους που χρειάζονται και τις κατάλληλες υποδομές ώστε να τους προσφέρονται οι αναγκαίες για την υγεία τους υπηρεσίες. Άλλωστε, όπως τόνισα, το Ίδρυμα έγινε για να καλύψει τις ανάγκες συγκεκριμένης περιφέρειας και όχι ολόκληρης της Ελλάδας.

Η αγωνία και η στενοχώρια των κοινωνικών λειτουργών του Ιδρύματος είναι αληθινή και έκδηλη, καθώς ζούνε καθημερινά τα αδιέξοδα των ανθρώπων και δεν μπορούν να δώσουν λύση, αφού η ευθύνη δεν ανήκει σ’ αυτούς αλλά στο κράτος. Και έτσι η λίστα της αναμονής συνεχώς μεγαλώνει, ενώ οι πάσχοντες και οι οικογένειές τους δεινοπαθούν, μην μπορώντας να αντέξουν την κατάσταση και να προσφέρουν τις αναγκαίες υπηρεσίες στους δικούς τους ανθρώπους. Άρα υπάρχει σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Και είναι γεγονός ότι οι συνθήκες επιτείνουν το πρόβλημα, καθώς ο μέσος όρος ζωής αυξάνει, η φτώχεια χτυπάει την πόρτα σε πολλούς και η αδυναμία συμπαράστασης είναι αντικειμενική. Οι ανήμποροι μαζί με τους δικούς τους υψώνουν τα χέρια τους ικετευτικά, αναζητώντας ως λύτρωση μια θέση στο Άσυλο Ανιάτων. Πρόκειται για μια πληγή της σύγχρονης κοινωνίας μας και εκπέμπει μηνύματα κοινωνικής αναλγησίας.

Επιτέλους η Πολιτεία θα πρέπει να αντιληφθεί ότι η κοινωνική πρόνοια αποτελεί σήμερα το πρώτιστο ζήτημα για επίλυση και αφορά πολύ μεγάλο τμήμα των Ελλήνων. Είναι ανάγκη και προσωπικό να διοριστεί άμεσα σ’ αυτά τα Ιδρύματα, αλλά και να κατασκευαστούν ανάλογες δομές σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας. Άλλωστε σε όλους μας είναι φανερό το πρόβλημα και έχουμε συνευθύνη για την μη επίλυσή του.

Εκτιμώ ότι ο Δήμαρχος πρώτα της πόλης μας, καθώς και οι λοιποί δήμαρχοι μαζί με την Περιφέρεια οφείλουν να απαιτήσουν από την Πολιτεία τη στήριξη του Ιδρύματος «Άγιος Γεώργιος» με κάθε μέσο ώστε οι αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας να έχουν μια διέξοδο, όταν το πρόβλημα παίρνει διαστάσεις μη αντιμετωπίσιμες. Και να μην ξεχνάμε ότι ο καθένας μας μπορεί κάποια στιγμή να αντικρίσει στην αυλή του το ανάλογο πρόβλημα.

Γι’ αυτό θεωρώ ότι στην ιεράρχηση των προβλημάτων της τοπικής κοινωνίας τα Ιδρύματα Κοινωνικής Πρόνοιας θα πρέπει να βρίσκονται στην κορυφή του προγράμματος και των σχεδίων κάθε άρχοντα και κάθε κοινωνικής υπηρεσίας.

Χάρης Λεοντάρης