Υπάρχω, γιατί θέλω να υπάρχω…

Σε μια συνέντευξή της, σε ένα περιοδικό η Μαρινέλλα, σε μια αποστροφή των λεγομένων της είπε: «Υπάρχω, γιατί θέλω να υπάρχω». Το βροντοφώναξε, όσο πιο δυνατά να ακουστεί: ‘’Υπάρχω και θα τραγουδώ’’. Η μεγάλη Κυρία του Ελληνικού πενταγράμμου, από τις τελευταίες μεγάλες κυρίες που έχουν απομείνει -γιατί δεν νομίζω υπάρχει συνέχεια- η τραγουδίστρια αυτή, που η ίδια είπε ότι δεν είναι τραγουδίστρια, αλλά ερμηνεύτρια. Κι όταν η Μαρινέλλα λέει «ερμηνεύτρια» εννοεί ότι οι στίχοι των τραγουδιών δεν είναι μόνο μια μελωδική ερμηνεία, αλλά ένα σύνολο μελωδίας που συνοδεύονται από την έκφραση προσώπου, χεριών, κορμιού να τονιστούν οι στίχοι.

Αυτή την ερμηνεία  δίνει η Μεγάλη Ντίβα και Σολίστ. Γι’ αυτό άλλωστε την λένε SHOW WOMAN. Με την εμφάνισή της στο Ηρώδειο σε αυτή την ηλικία μας απέδειξε περίτρανα ότι πράγματι «Υπάρχει, γιατί θέλει να υπάρχει». Μας δείχνει έμπρακτα ότι μέχρι το τέλος της ζωής μας να μην παραιτούμαστε, αλλά να προσπαθούμε.

Δεν ξέρω αν η ατάκα «Υπάρχω» ήρθε έτσι αυθόρμητα ή που στο μυαλό της το είχε  χρόνια πολλά, θυμίζοντάς της έναν άνθρωπο που σημάδεψε τη ζωή της, τον οποίο ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και στο τέλος χώρισαν.

Σε εμάς, και ειδικά τη γενιά μου, αμέσως ήρθε στο νου μας το ανεπανάληπτο τραγούδι, που τραγούδησε ο αείμνηστος τραγουδιστής-ερμηνευτής Στέλιος Καζαντζίδης, που τη βραδιά εκείνη, που πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση το τραγούδι «ΥΠΑΡΧΩ»,  είχε τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό.

«Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις 

θα υπάρχω 

σκλάβα την ζωή σου θα’ χω

κι ας βαδίζουμε 

σε δρόμους χωριστούς….»

Είναι αλήθεια ότι η Μαρινέλλα, όσο ήταν μαζί με τον Καζαντζίδη, ζούσε στη σκιά του. Η δεύτερη φωνή σε όλα τα τραγούδια που τραγούδησαν μαζί, πλην όμως, παρ’ ότι ήταν πίσω, με το μπρίο και το ταμπεραμέντο της, κατόρθωσε να μην περάσει απαρατήρητη.

Όταν χώρισε όμως τον Καζαντζίδη ήταν εντελώς άφραγκη και ευτυχώς  βρέθηκε ο Γ. Κατσαρός, ο μουσικοσυνθέτης, τη στήριξε και άρχισε η μεγάλη της καριέρα και η αναρρίχησή της στο  μουσικό στερέωμα.

Από τη συνέντευξη που έδωσε, συγκράτησα το «Υπάρχω. Γιατί θέλω να υπάρχω» και το «Πολλοί άνθρωποι ζουν και δεν καταλαβαίνουν ότι ζουν» Λένε: «ρε πώς περάσανε τα χρόνια;» σαν να μην τα έχουν ζήσει.

Με το «Υπάρχω, γιατί θέλω να υπάρχω», ίσως να είναι μια απάντηση στον Καζαντζίδη, και  γιατί δεν το έβαλε κάτω, ελευθερώνεται, αυτονομείται, χειραφετείται, καθιερώνεται και εκτοξεύεται στα ουράνια. Πάλεψε και όταν αναφερόμαστε σ’ αυτή χρησιμοποιούμε λέξεις όπως: «μύθος», «ντίβα», «θρύλος». 

Κρύβει μια ζωντάνια. «Υπάρχω. Υπάρχω ρε παιδί μου και πώς να το κάνουμε!!». Ίσως  να είναι μια απάντηση στον  Καζαντζίδη, έστω  και μετά από πολλά χρόνια. Ίσως να  είχε  μετάνιωσε κι’ εκείνος που χώρισαν και τραγούδησε  το «Υπάρχω» στέλνοντάς της ένα  μήνυμα ότι ζει. 

Όλα αυτά που ανέφερα για τη Μαρινέλλα με ωθούν να κάνω μια αναδρομή σε ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου, είτε  γνωστούς, είτε  ασθενείς μου, και το πώς αντιμετώπισαν τη ζωή τους, όταν συνταξιοδοτήθηκαν και έγιναν απόμαχοι. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Γι’ αυτό δεν συνταξιοδοτούνται, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται. Η Μαρινέλλα έπρεπε να εμφανιστεί, έπρεπε, με τις επιτυχίες της επάνω στη σκηνή να απογειωθεί. 

Το άπιαστο όνειρο αυτών των καλλιτεχνών είναι ν’ αφήσουν την τελευταία τους πνοή πάνω στη σκηνή. Και η αξεπέραστη EDiTH PIAF (Εντίθ Πιάφ) σωριάστηκε στη σκηνή. Το τραγούδι της «Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει» μας λέει πολλά. Και γι’ αυτό σύνορα ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν γνωρίζει. «Όσο Υπάρχω θα τραγουδώ».

Έχω πολλά παραδείγματα από ανθρώπους που αφέθηκαν στη μοίρα τους: «εγώ γέρασα, τι να κάνω» και δεν συνέχισαν να ασχολούνται, κατά κάποιο τρόπο, με κάτι που έκαναν όταν ήταν ενεργοί, είπε στη συνέντευξή της, απορώντας  γιατί μερικοί αφήνονται στη μοίρα τους, στο πεπρωμένο τους, ενώ το πεπρωμένο το δημιουργούμε εμείς με τις επιλογές μας. Γι’ αυτό να μη μείνουμε στον ωχαδερφισμό, αλλά να κάνουμε βήματα προς τη μακροζωία  φροντίζοντας  να προσέχουμε την υγεία μας, όπως:

- Να μην καπνίζουμε, να τρώμε υγιεινά, να παίρνουμε καθημερινά μια πολυβιταμίνη, να διατηρούμε το μυαλό μας σε εγρήγορση, ασχολίες με φυσικές δραστηριότητες, να κοινωνικοποιηθούμε. Να κάνουμε πλήρεις εξετάσεις. Να εμβολιαζόμαστε. Να συζητάμε με το γιατρό μας, για τα φάρματα και θεραπεία που χρειαζόμαστε.

Όλα αυτά τα γράφω γιατί, βρέθηκαν μερικοί να πούνε: «Ε, τι ήθελε κι αυτή σε τέτοια ηλικία να τραγουδήσει και μάλιστα στο Ηρώδειο;» Ντροπή….

Κι όμως, πολύ καλά έκανε, το λάθος της ήταν ό,τι δεν έδωσε τη δέουσα προσοχή και  σημασία στο πρώιμο σημάδι του εγκεφαλικού, στον «ξαφνικό έντονο πονοκέφαλο», να επισκεφθεί γιατρό, γιατί θα είχε προλάβει.

Θα παραθέσω ένα γράμμα που μου έστειλε ένας ηλικιωμένος από μακρινό χωριό  του Μετσόβου, που δεν μπορούσε να με επισκεφθεί. Δεν αφέθηκε στη μοίρα του. 

Παρ’ ότι η ασθένειά του ήταν πολύ σοβαρή και το γνώριζε, ζητούσε  ιατρική βοήθεια μέχρι τέλους. Το γράμμα ήταν γραμμένο σε κουτί από φάρμακα, από τη μέσα πλευρά, και το βάζω αυτούσιο, να δείτε ό,τι, αν και υπερήλικας, ζητούσε βοήθεια να ζήσει. Ακόμα το κρατάω σαν κειμήλιο. 

(Μέτσοβο)